"Doe ons alsjeblief welkom voelen, we zijn wat gevoelig vanavond", mompelt Will Sheff van Okkervil River halverwege in een verwijzing naar de verkiezingsnacht. Af en toe leek hij er tijdens het optreden in de Magdalenazaal dan ook niet helemaal bij, maar even vaak toonde hij dat hij bij de beste songschrijvers van het moment hoort.
Het is de derde keer op een jaar tijd dat Okkervil River neerstrijkt in het Belgische clubcircuit, maar deze keer is dat wel met een nieuwe plaat onder de arm. De tweede in diezelfde tijdsspanne, maar dat is niet zo vreemd: The Stand Ins bevat immers aanvullend materiaal uit dezelfde opnamesessies als die van doorbraakalbum The Stage Names uit 2007.
Overschotjes dus? Ja en neen; die nieuwe plaat maakt absoluut geen coherente indruk en ook op de planken vanavond mist de set het zegevierende karakter van het optreden in STUK afgelopen februari. Toen maakte de band indruk met een krachtig openingsschot, vandaag meandert de band het concert binnen met het ingetogen en flauwe "A Girl In Port". En daarna: nieuwe nummers, want na een jaar toeren is Okkervil River The Stage Names duidelijk grondig beu.
{image}En dus mag een ijzersterk "Singer Songwriter" het volk opwarmen; een vileine afrekening met een bohémien-kunstenaar, wiens bedje thuis nog altijd rijkelijk is gespreid. Dat is dan ook waar Sheff het best in is: verhalen vertellen. Lange doorratelende kortverhalen, op zijn Dylans met rake typeringen als "you’ve got taste/what a waste that that’s all that you have".
Okkervil River maak het soort huppelende Americana dat een vrolijkheid suggereert die absoluut niet door de teksten wordt bevestigd. "God knows I’m feeling really stupid now/For having ever said goodbye" gaat het in het springerige "Calling And Not Calling My Ex" en ook "Pop Lie" is een uitbundige song, een heerlijke analyse van het fenomeen "popsong" en zij die zich helden wanen omdat ze er ooit één schreven. De Magdalenazaal laat het zich welgevallen, maar dan gaat er toch iets haperen.
Zoals langzamerhand de gewoonte wordt bij deze groep, zakt de set halverwege altijd wat in, wanneer Sheff de trage nummers aan elkaar rijgt. De vaart verdwijnt uit de show door "Blue Tulip" en het duurt tot "Lost Coastlines" eer er opnieuw goedkeurend te knikken valt. Dat kan dan tot onze tevredenheid eindelijk met een hevige versie van "Our Life Is Not A Movie (Or Maybe)": het "hitje" dat ooit daytime radio haalde. En dan mag er nog eens stevig uitgehaald worden met "Unless It Kicks" dat door een gretige elektrische gitaar wordt voortgedreven. Sheff gooit zich als de rockster die hij onder zijn kostuum, in het diepst van zijn gedachten is.
Ja, Okkervil River blijft voetje voor voetje wegschuifelen van de status van "goedbewaard geheim". Elke keer "Black" weerklinkt en we een voorzichtig dansende Magdalenazaal voor ons zien, weten we dat het maar weinig meer scheelt. Geef deze groep één rechtgeaarde hit en ze kunnen de grote zalen vullen. Ze zijn er klaar voor.
