Cactus@MaZ,
Brugge, 4 november 2008
Once upon a time in the west is er een optreden waarvoor
je de scone stede aan wil doen. De dag waarop een band als Okkervil
River een mens de in dikke mistwolken gevulde West-Vlaamse
hoofdstad niet in krijgt, is er een die in niks te rijmen valt met
4 november 2008.
Voor de jongens uit Texas de wei in mochten, was het de beurt aan
het Nieuw-Zeelandse Lawrence Of Arabia. Best een
coole bandnaam, en aanvankelijk ook aardige muziek – enkel gespeend
door een hardnekkig kapot snaarinstrument – leek Lawrence Of Arabia
het geknipte voorprogramma om Okkervil in te leiden. Helaas verviel
Lawrence gaandeweg in irritant onorigineel gepingel dat enkel werd
afgewisseld met veelvuldige odes aan marihuana, iets waar je een
postpuberpubliek niet zo makkelijk meer mee op de hand
krijgt.
Rond half tien betrad Okkervil River de bühne, en
ook de band maakte van bij aanvang in zoveel woorden duidelijk dat
men liever gewoon met wat vrienden de verkiezingen had gevolgd.
Klonk ons volledig logisch in de oren, het stond de band niet in de
weg een ijzersterke set neer te zetten. Een set waarvoor veelvuldig
werd geput uit het jongste – overigens opnieuw uitstekende – album
‘The
Stand Ins‘, maar waarin tevens aardig werd teruggegrepen naar
het betere werk uit voorgaande albums. Aftrappen deed de groep met
‘A Girl In Port’, meteen was de toon gezet. Okkervil River speelde
ruim anderhalf uur bezield, bezeten as hell, en vol goesting om de
lange nacht deugdzaam in te zetten. Het duurde een minuut of
twintig – we hadden tot dan onder meer fantastisch aangevuurde
versies van ‘Pop Lie’ en het heerlijke ‘Singer Songwriter’ en
gekregen – voor de voet even van het gaspedaal ging op het wat
ingetogenere ‘On Tour With Zykos’. Meteen daarna mocht de stekker
er weer in. ‘Calling Or Not Calling My Ex’ was degelijk, ‘Lost
Coastlines’ voortreffelijk, ‘Maine Island Lovers’ intens lief. Lou
Reed himself is fan, we kunnen ons niet herinneren de man ooit te
hebben tegengesproken. Het was jammer dat het uitstekende ‘John
Allyn Smith Sails’ de revue niet passeerde, het einde van de set
kon voor de rest met niet minder dan een graai uit het handboek der
grootste adjectieven beschreven worden. Okkervil River spaarde zijn
pièce de résistance op voor het eind, met drie werkelijk
onovertroffen mokerslagen. ‘Our Live Is Not A Movie Or Maybe’ is
een trage moordenaar, ‘For Real’ lijkt te zalven maar grijpt je
naar de keel voor je er erg in hebt, ‘Unless It Kicks’ is de saus
over het geheel heen.
Op een moment dat het aanwezige fangild vrede had met deze naar het
sublieme neigende set, besloot de band met een dito bisronde. Het
eigen ‘Westfall’ sloot de avond af, net daarvoor bracht Okkervil
River een hoogst aardige coverversie van Lennons ‘Jealous
Guy’.
Collega Carlo Lippens haalde het al herhaaldelijk aan, ook
gisteravond was de teneur in de Brugse Magdalenazaal er een van
onbegrip. Geen mens kon echt vatten waarom een band zo warm als
Okkervil River niet meer publiek trekt dan een gemiddelde brulboei
op een zondags marktplein. Het is een der onrechtvaardigheden des
levens, maar wie zijn wij om daar vandaag veel kabaal rond te
maken.
The Stand Ins is uit bij Jagjaguwar
