Zo oudtestamentisch als Madrugada krijg je je rockgroepen niet vaak meer: vijf man op een kluitje die met enkel gitaar, drum en bas samen intens musiceren, zonder veel show of pose. Gewoon de kracht van de rock-’n-roll laten spreken. Zelfs om halfdrie ’s middags imponeren frontman Sivert Hoyem en zijn bandleden zo.
Het is nochtans geen evidente stap geweest voor Madrugada om na de dood van gitarist Robert Buras toch door te gaan. Maar je haalt het rockbeest niet zomaar uit iemand als Hoyem en dus besloot de groep door te gaan en dat laatste album af te werken op basis van de al opgenomen partijen van hun overleden vriend. Met goed resultaat: Madrugada is opnieuw een erg knap en geladen album.
Vroeg op de middag of niet, vanmiddag gaat de band er — met twee nieuwe gitaristen — voor. “Whatever Happened To You?” is de broeierige opener waarin de machtige bariton van Hoyem al meteen alle ruimte krijgt. Meer nog zo is dat het geval in het daaropvolgende “Look Away Lucifer”; een imposante rocksong die Madrugada op zijn best toont: groots, meeslepend, donker.
Bloedmooi: het slepende “Majesty” dat groots openbloeit en het intense oudje “Strange Colour Blue”, vol ingehouden spanning: bij Madrugada blijft alles onder de oppervlakte kolken, komt niets boven water of het zou héél kortstondig moeten zijn als in het beklemmende “Black Mambo” waarin Hoyem rond zijn microfoonstandaard kronkelt en op de knieën valt.
Het is ook daar dat de set wordt afgewerkt, met een pikzwart, het eigen universum binnengesleurde “I Wanna Be Your Dog” van grote helden The Stooges. Het is exorcisme, zoals Madrugada op zijn best altijd een beetje is.
Het ziet ernaar uit dat Madrugada ondanks het wegvallen van Buras dus toch nog een toekomst heeft. We hopen zelfs dat het voor deze band opnieuw wat meer mag zijn dan een spot om 14.30 uur. Drie jaar terug stond de groep nog op hetzelfde festival als quasi-headliner. Dat mag gauw opnieuw het geval zijn.
