Twee vlot draaiende Belgische acts, een prettig gestoord trio uit
Wales en een ongelukkig functionerende PA waren de hoofdrolspelers
van de derde dag van Boombox. Vooral Motek ervaarde de technische
kant van het geluid als een ware spelbreker. De openingsact had er
dan weer nauwelijks tot geen last van.
Play Festival, Dour, Pukkelpop, Feest In Het Park, het lijkt wel of
The Germans met hun ‘Elf Shot
Lame Witch‘ enkele deuren geopend zagen. Ook de deur van
Boombox ging voor hen open waarbij ze het niet nalieten die
onmiddellijk in te trappen. Het erg grillige ‘Witch’ was de aanzet
van stevig openingstrio, waarin ook ‘Lalaliar’ en ‘Your DNA’, die
beiden een aantal kilojoule extra in hun sound kregen. Vanaf
‘Carolife Daisy’ gingen The Germans, met zanger Jakob Ampe volledig
links, in een lagere versnelling. Het was wachten op ‘Waiting for
the Band’ om een duidelijk hoogtepunt te ontwaren. De lange
afsluiter ‘Dog’, waarin Ampe de synths bespeelde met elleboog en
voorhoofd (omdat zijn gitaar zijn handen opeiste), bleek te lang om
onze aandacht volledig bij te houden maar was slechts een kleine
domper op een overwegend sterke set.
Bijzonder jammer voor Motek maar wat ze ook
probeerden, het geluid zat nooit goed. Aanvankelijk dachten we dat
de vier postrockers er gewoon zelf wat inspiratieloos stonden te
spelen, want hun eerste songs klonken behoorlijk slap maar naarmate
we ons wat in de zaal verplaatsten en bleven vaststellen dat geen
enkele song echt zuiver klonk, werd het ons duidelijk dat het niet
aan Motek zelf lag waar we de schuldige moesten zoeken. ‘Tryer’ was
niet half zo overtuigend als de singleversie, ‘Epoxy’ klonk iets
beter maar niet zoals het hoorde. Zelfs het anders ronduit
fantastische ‘I Am Your Son’ ging de mist in. Dan was het
huwelijksaanzoek tot drummer Ken nog het meest spectaculaire van
deze set. Gemiste kans.
Kelson Mathias, de bassist van Future of the Left
was iets minder vriendelijk voor het geluid en droeg ‘Fingers
Become Thumbs’, nadat de intro eerst eindeloos doorging, op aan
“our shit shit fucking PA”. Future of the Left bevat twee
derde van het al even ter ziele gegane McLusky waarbij het andere
derde Jonathan Chapple met Shooting At Unarmed Men het mooie weer
probeert te maken. Het zou wel eens kunnen dat frontman Andy
Falkous over zijn hoogtepunt heen is want de subtiliteit en
strakheid van McLusky vinden we bij Future of the Left een stuk
minder terug. Het is jammer dat vooral de songs waarin McLusky het
sterkst doorschemert, indruk maakten. Wanneer Falkous zijn gitaar
inruilde voor een synthesizer, had je het gevoel dat er iets
ontbrak, hoewel ‘Manchasm’ dan weer wel werkte. Toch was dit
optreden een zeer bezielde en aangename belevenis met veelal korte
noise-opstoten en droge humor on stage. “If you don’t get crazy
on this song, join a library”, lieten ze ons weten. Het was
het laatste nummer, waarin het trio hun gebalde energie nog een
keer losliet en de drums tijdens de song werd afgebroken. Je moet
er maar op komen.
Geen onverdeeld succes dus op Boombox: The Germans speelden voor
wat ze waard waren en Motek mocht dat nog zo hard proberen, veel
had het niet uitgehaald. Future of the Left was overwegend goed
maar zal nu ook niet zo lang bijblijven.
