Met de stemmen van: Ray
Winstone, Anthony Hopkins, Angelina Jolie, Brendan Gleeson, Robin
Wright Penn, John Malkovich e.a.
113 min / VS
/2007
Houd u vast aan de gigantische, diefstalbeveiligde brillen die
ze aan de ingang van de 3D-voorstellingen van ‘Beowulf’ uitdelen,
want de toekomst van de cinema zal niet veel later met veel
digitaal spektakel letterlijk door uw scherm priemen. Althans, dat
is wat Robert Zemeckis en zijn leger animatie-experten hopen te
bereiken met hun uit pixels uitgetrokken interpretatie van het
eeuwenoude lofdicht over grote muil Beowulf. Nog altijd overtuigd
dat motion capture-technieken de weg naar de toekomst
zijn, heeft Zemeckis een slordig mengelmoesje samengeflanst dat nog
het sterkst doet denken aan een kruising tussen ‘300′, ‘Lord of the Rings’, ‘The
13th Warrior’ en ander ongesorteerd fantasy-afval.
Visueel is dat allemaal heel lekker, zeker wanneer een digitale
Angelina Jolie haar gouden 3D-tepels in de zaal mag duwen, maar
achter het magische scherm schuilt een teleurstellend
ééndimensioneel pulpverhaaltje dat je zelfs met de meest
geavanceerde animatietechnieken nog niet tot leven kan wekken. Maar
die tepels, die schitteren als een gouden pot aan het einde van de
regenboog.
Denemarken, enige tijd geleden. Koning Hrothgar (Anthony
Hopkins) viert samen met zijn onderdanen de opening van Heorot, een
swingpaleis avant-la-lettre waar er mede wordt gedronken, heroïsche
liederen worden gezongen en maagden worden ontbloemd zoals alleen
stoere Denen dat kunnen. Wie niet opgezet is met de luidruchtige
decadentie uit de feestzaal is Grendel (Crispin ‘Marty McFly’s
vader!’ Glover), een trolachtige demon uit de onderwereld met een
vlezig hoorapparaat en ontwrichte onderkaak. Grendel is nog geen
klein beetje pissig, verwoest de hal en probeert zoveel mogelijk
aanwezigen een been of arm af te scheuren. Koning Hrothgar wrijft
in de grijze baard en laat het nieuws spreiden dat er een held
wordt gezocht om het monster af te slachten. Say hello to
Beowulf (Ray Winstone met een vet Cockney-accent), een blonde
krijger op zoek naar eeuwige roem en glorie. Met de sceptische blik
van de koninklijke raadgever Unferth (John Malkovich probeert een
nieuw accent uit te vinden) achter zijn rug en de dromerige blikken
van de koningin (Robin Wright Penn) naar zijn lendenen, belooft
Beowulf om het gedrocht terug naar de hellekrochten te meppen. Maar
dan kent hij de toorn van Grendels moeder (Angelina Jolie met een
visgeurtje) nog niet.
Professoren van de vakgroep Engelse Literatuur gaan er niet van
wakker liggen, maar Zemeckis’ excuus om met de opgefokte computers
tot 11 te gaan is dus gebaseerd op het stofverzamelende Oud-Engelse
epische gedicht dat pas in de negentiende eeuw de titel ‘Beowulf’
meekreeg (wikipedia is mijn vriend). Niet dat Zemeckis echt
geïnteresseerd is in een eenvoudig eposje over stoere helden en
verraderlijke demonen met een moraal in de staart. De man die in
een vorig leven nog heerlijk fantasievolle verhalen als ‘Back to the Future’ en
‘Who Framed Roger Rabbit?’ kon bedenken, is de laatste jaren
uitsluitend geïnteresseerd in de technologische vernieuwingen van
het medium. Een beetje dezelfde obsessies als James Cameron, maar
dan zonder elk jaar naar de bodem van de oceaan af te dalen. Een
paar jaar geleden kregen we al de kitschtrein ‘The Polar Express’, die
er meer eng dan grensverleggend uitzag met z’n wassen beelden en
dode ogen, daarna volgde het veel geslaagdere en naar
eighties nostalgia ruikende ‘Monster House’ en nu is
er dus het testosteronrondspuitende ‘Beowulf’ dat even hard te koop
loopt met zijn bullshit als met zijn technisch vernuft.
En het moet gezegd zijn, ‘Beowulf’ ziet er bij momenten
indrukwekkend uit, zeker vanachter een retro aanvoelend
3D-brilletje. Zwaarden en pijlen flitsen je om de oren, mensen
worden in slow motion bijna letterlijk het publiek ingeslingerd en
een kingsize motherfucker van een draak mag de voetjes
onder de stoelen verwarmen. Als spektakelervaring werkt het
allemaal wel tot op een bepaald niveau. De ogen worden frame per
frame verwend, er hangt een knipoogsfeertje om het allemaal wat
relativerend te houden (let op de running gag om de piemel
van Beowulf te verbergen achter decorstukken) en Ray Winstone mag
de ene rauwe oneliner (‘I will kill your monstaa!’) na de
andere uitschreeuwen met zijn imponerende stem. Winstone doet
trouwens zijn uiterste best om van Beowulf een meeslepend personage
te maken en maakt er een sixpack warrior van die stukken
genietbaarder is dan Leonidas, de stoere tandenknarser uit
‘300′. Zemeckis
laat geen seconde onbenut om met zijn animatie de
3D-diepte-ervaring intenser te maken, en gooit vooral in de
set-pieces alle remmen los. Grendels aanval is heftig en behoorlijk
eng, terwijl de iets te lang uitgesponnen climax met de
vuurspuwende draak misschien wel het het spectaculairste stukje
actie van het jaar wordt. Zemeckis trekt zich de ballen aan van
personages en verhaal, maar louter visueel (en met de 3D-gimmick)
gezien is ‘Beowulf’ de moeite. Voor één keer.
Niet dat de motion capture-techniek (acteur kruipt in
spannend pakje met zuignappen en de computer registreert elke
beweging) zonder fouten is. De close-ups en digitale kopieën van
Anthony Hopkins en Angelina Jolie (haar kont en borsten komen nog
het dichtst in de buurt van fotorealisme, nice) zijn de
moeite, maar zodra er naar massascènes of een afstand wordt
overgeschakeld, zijn de animatiefiguren weinig meer dan tot leven
gebrachte wassen beelden die houterig heen en weer over het drukke
scherm springen. En de ogen blijven voor problemen zorgen. Ze zijn
minder creepy dan in ‘The Polar Express’, maar
koningin Wealthow (Robin Wright Penn) en wezel Unferth (Malkovich)
kijken meer scheel en in het ijle dan naar hun
collega-animatiefiguren. Bovendien is die koningin als personage
nog saaier dan Sneeuwwitje en gaat John Malkovich er veel te scheef
over met zijn onbestaand accent dat doet denken aan een zatte
Duitser die de weg probeert te vragen in het Engels.
Als ‘Beowulf’ een belangrijke stap betekent voor de toekomst van
films, en blockbusters in het bijzonder, dan blijft die vooruitgang
beperkt tot de glossy verpakking. Als likkebaardende
eye candy kan ‘Beowulf’ tellen, maar het probleem met de
animatiefiguren kan veralgemeend worden naar het volledige product:
er zit geen hart en ziel onder de technische hoogstandjes. Als dat
de toekomst wordt, stuur me dan maar snel terug naar de tijd van
Errol Flynn en zijn fruitige spandexbroekje. Die was tenminste
echt, wat niet kan gezegd worden van Angelina’s attributen in
‘Beowulf’.
