Op het eerste zicht lijkt deze doorregende maandagavond op Les Nuits niet veel verrassingen in petto te hebben. De vier bands geprogrammeerd in de Chapiteau kunnen zich immers nauwelijks beroemen op naam of faam. Enkel afsluiter The Rakes heeft een stel sympathieke StuBru-hitjes op zijn conto. De weinig nachtvriendelijke dienstregeling van de NMBS verhindert ons echter veel van die band te zien.
Geen getreur echter, eerst is het de beurt aan Grand Island. Vijf sympathieke Noren daveren en beuken met een cross-over geluid dat duidelijk schatplichtig is aan landgenoten Kaizers Orchestra. Rock wordt moeiteloos gecombineerd met soul, blues en enkele opgefokte ritmes op het keyboard. Halverwege de set gaat een enkel handje voorzichtig de lucht in. “Us Annexed” leent zich dan ook tot enige publieksparticipatie, al was het maar om de aanstekelijke ladiela’s van frontman Espen Gustavsen. “So far, so good”, mompelt die nog na het nummer, om zich dan wederom de ziel uit het lijf te spelen. Naar het einde van de set toe wordt de ambiance opgedreven door de ene meezinger na de andere te lanceren. De humpapa-ritmes staan de bezielde rock ’n roll echter niet in de weg, gelukkig maar. De kroonopvolgers van Kaizers Orchestra zijn opgestaan, laat daar geen twijfel over bestaan.
Vervolgens mogen de Nederlanders van Alamo Race Track bewijzen wat ze waard zijn. De release van het tweede album van dit viertal, Black Cat John Brown, bleef in België relatief onopgemerkt. Ten onrechte, want die plaat staat garant voor aardige gitaarpop, ergens tussen de zoetgevooisde XTC en de nijdige Beatles in. Live komen de nummers goed tot hun recht, al was het maar door het wat benepen stemgeluid van zanger Ralph Mulder. Tijdens het toepasselijke getitelde “My Heart” lijkt hij de hartaanval even nabij: zijn stem zweeft ergens tussen gefluister en gesnik. Maar geen nood, er wordt keurig doorgestoomd naar de uitstekende afsluiters “Don’t Beat This Dog” en “The Northern Territory”. Het publiek lust er –terecht– pap van. Een stel keurige popliedjes, meer hebben de Nederlanders niet nodig om zieltjes te winnen deze avond.
Ondertussen is de tent al aardig volgelopen. Opmerkelijk, want de volgende act, Shitdisco, kan zich niet beroepen op noemenswaardige radiobekendheid. Enkele goede recensies van het –pas verschenen– debuut Kingdom of Fear en een dijk van een hype zijn de vier echter duidelijk vooruitgesneld. en hoewel het debuut overigens niet zo fantastisch is, staat de band live als een huis. Waar de new-ravers van Klaxons maar wat bleek voor de dag kwamen op het AB-podium enkele maanden geleden, bewijst Shitdisco de hype waard te zijn.
Bijgestaan door een stel groene lazers, maken de vier jongelingen een doldraaiende trip doorheen dertig jaar popmuziek. Al na enkele minuten passeert “Reactor Party” de revue, een track die als klassieker zou worden beschouwd in de ravescene van vijftien jaar geleden. Ook Prodigy-cover “No Good (Start the Dance)” borduurt verder op het recept van opgepompte beats in de mix met stevige postpunkgitaren. Die gitaren komen nog prominenter in beeld voor “Disco Blood” en afsluiter “I Know Kung Fu”, fantastische nummers in het verlengde van The Rapture. Ook het meer elektronische materiaal van het debuut heeft genoeg potentie om dansbaar te zijn. De achterste regionen van de zaal zijn niet helemaal mee, maar dat deert de danslustigen vooraan niet: dansen, springen, schoppen en swingen is de boodschap. Uitstekend optreden en een leuke avond ook, jammer dat de NMBS niet toestaat er een vervolg aan te breien.
Alamo Race Track speelt op 24 mei het voorprogramma van Woven Hand in de Handelsbeurs in Gent.
Shitdisco speelt op het Pukkelpop-festival, 16/17/18 augustus in Kiewit, Hasselt.
