Net als de boon in een driekoningentaart kan een plaat je je voor heel even queen of your kingdom doen voelen. Dat is zo met Unicorn Loves Deer, het derde album van het Hollandse collectief Alamo Race Track. Alle sleur wordt doorbroken, alle kloterij vliegt de deur uit. Althans, voor een schamele 36 minuten dan toch.
Alamo Race Track zijn mannen die hoorbaar hun stiel beheersen, want Unicorn Loves Deer gonst van het spelplezier. Die arbeidsvreugde wordt dan ook met de luisteraar gedeeld op opener “Apples” en op “Shake Off The Leaves” (“We’ll keep the cold outside for now” — wie wil zich hier nu niet aan warmen?), die een onverdeeld hoopvolle indruk wekken. Die mannelijke samenzang (waar menig pater wel een paternosterpunt aan kan zuigen) klinkt als een minder geforceerde versie van Fleet Foxes en is een van de grootste troeven van de band op deze plaat.
Een eenduidige beschrijving van Alamo Race Track geven lijkt makkelijker dan een mandarijntje pellen met je tenen. Zo klinkt “Words Sweet Trouble” met zijn banjo’s en Joanna Newsomachtig gezang (van een man!) als dubbelzinnige neofolk. Diezelfde banjo drijft echter ook “Lindyhop” op, dat met een catchy lala-refrein simpele pop aflevert. “Hypnotised I” verwordt dan weer in al zijn dromerigheid bijna tot shoegaze op orgel, terwijl “Records” het vooral van de stem van Ralph Mulder heeft.
Elk krekelgesjirp of door de geluidsmuur vliegend toestel moet inderdaad verstommen bij die hoge, klare stem van Mulder. “The Moon Rides High” is een buitengewoon prachtig gebracht relaas van matrozen — je ziet de protagonist zo op de boeg van haar schip staan declameren terwijl rookwolkjes uit haar pijp afgewisseld worden met adem die verdampt in de kou.
Te veel fantasie, wij? Dan hebt u “Motorman And Owls” (“Reading books about motorman and owls/It’s going to be all right/So why go to war my child”) en vooral “Unicorn Loves Deer” (met een bijna ontaard psychedelisch refrein en elfachtige bridge — maar geweldig, dat wel) nog niet gehoord. Creativiteit en fantasie worden door deze heren aangewend om datzelfde elan van tangerine trees and marmalade skies verder te zetten en elke grijze schakering uit te gommen.
Dat er te midden van alle globaliserings- en multiculturele problematiek (“We need a revolution in our minds” uit “Killer Lake”) op deze aardbol nog plaats moet zijn voor spel en plezier, daar doet Unicorn Loves Deer ons graag in geloven. Dat alle hoop vaak een ijdele aangelegenheid is, bewijst ook nu weer het feit dat Alamo Race Track zijn onwaarschijnlijk goedgemeende boodschap slechts aan enkelen zullen kunnen verkondigen. Pity.
Alamo Race Track speelt op 11 oktober in het voorprogramma van Herman Düne in de Arenbergschouwburg in Antwerpen.