"We hebben jarenlang gefrustreerd met ons hoofd tegen de muur lopen beuken, we hebben het opgegeven. We accepteren wat ons overkomt." Aereogramme omarmde de Zen-filosofie net op tijd, want hoewel het nieuwe My Heart Has A Wish That You Would Not Go een bijna-klassieker is, lijkt het publiek ook nu niet te luisteren. Voor een halfgevulde VK bewees de groep nochtans de finesse van de plaat ook live te kunnen brengen.
Ambitieus zijn de vier Schotten van bij het begin geweest. Al van debuut A Story In White was de mix van loeiharde metal en bijna engelengezang een uitdaging voor elke onschuldige luisteraar. Wie even doorbeet, werd echter fan voor het leven: er zijn heden ten dage weinig groepen die zo consequent en met zoveel visie koppig een eigen geluid blijven nastreven.
Na het uitmuntende Sleep And Release (2003) kreeg zanger Craig B. echter last van een keelontsteking en het waanzinnige schreeuwen dat de band deels kenmerkte, moest op last van de dokter worden afgeschaft. Voor My Heart… werd dan ook een ander palet opgedolven, waarbij strijkers en filmische arrangementen het hoge woord voeren. Het resultaat is een plaat die minder schizofreen klinkt, "alsof we niet langer vier groepen zijn met toevallig dezelfde zanger". Een plaat ook die met weerhaakjes in het vel kerft en niet meer loslaat, eentje om maanden mee te leven voor je er in slaagt hem voor even in de platenkast op te bergen.
Na Sleep And Release leek Aereogramme toch vooral een studioband te zijn: zowel in de AB Club als op Rock Herk slaagde de groep er niet in de subtiliteit van op plaat te recreëren. Die reputatie beloofde niet veel goeds, nu er nóg meer strijkers en andere kleine details in het geluid waren geslopen. Maar zie: met een extra lid op toetsen en samples en een arsenaal aan slagwerk centraal vooraan op het podium, weet Aereogramme in de VK — niet meer dan een parochiezaal, maar dan wel één met een reputatie van fijne concerten — de plaat nog te overtreffen.
Het geluid mag dan aanvankelijk niet helemaal perfect zitten, toch valt bij opener "Barriers" meteen de euro. Dit is een wereldsingle: wat een heerlijk uitwaaierende gitaren, wat een refrein. Live groeien de nieuwe songs: "The Running Man" is zelfs zo overweldigend dat het publiek even naar adem moet happen voor het aan applaudisseren toekomt. Enkel "Nightmares" kabbelt wat, moet het teveel van sfeer hebben en werkt niet helemaal.
Met het oude duo "Indiscretion #243" en "The Black Path" wordt ook snel duidelijk gemaakt dat het woord "zwaar" niet uit het groepswoordenboek is geschrapt. Wanneer de laatste oerschreeuwen van afsluiter "Post-Tour, Pre-Judgement" door de toetsenist worden uitgebraakt, lijkt dat aanvankelijke vraagteken ronduit absurd. Sowieso heeft deze groep niet per sé geweld nodig om intens te zijn. Het met hoorns ingezette "Trenches" verwekt zo wel kippenvel, de militaire drums die mee opbouwen aan "May you always be loved" van de frontlijnsoldaat zenden rillingen in marstempo langs de ruggengraat.
Een klein zaaltje met allure is genoeg om de fans van de groep te herbergen. Aereogramme zal waarschijnlijk nooit meer dan een cultsucces te beurt vallen en dat is dood- en doodjammer. Maar misschien kun je niets anders verwachten voor vier bebaarde Schotten die zingen als engelen en beuken als duivels. Wie niet sexy is, moet tien keer meer geluk hebben om gezien en gehoord te worden, heeft niet meer om zich aan vast te klampen dan de titel van "goedbewaard geheim". Aereogramme triomfeerde, maar slechts een handvol gelovigen heeft het gehoord. We hopen op een revanche.
