De hele maand december blikt enola.be terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2012. Daarin laten we artiesten aan het woord die het jaar maakten of wiens plaat onterecht onopgemerkt de vergetelheid in dook.
Het mocht wat meer poppy, en dat klassieke walsritme, daar wilden ze nu ook wel eens van af. Voor het overige bracht Afterlives dit najaar wat u van The Unwinding Hours mag verwachten: een bloedmooie plaat op woelige ritmes. En dat mocht zelfs zonder de weerhaakjes die we van zijn vorige band Aereogramme kenden. “Ik zou nooit meer terug kunnen naar die band”, zegt Craig B. aan de telefoon uit thuisstad Glasgow: “dat ben ik niet meer.”
enola: Afterlives is er vroeger dan voorzien gekomen? Nog maar een paar maanden geleden postte je op je facebookpagina dat een tweede plaat er niet al te snel zou komen.
Craig B.: “Ja. Nu, twee jaar is een goed gemiddelde om platen uit te brengen, denk ik. Sneller moet niet. Met Aereogramme waren we in een eeuwige wedloop beland: we wilden graag fulltime muzikant zijn, en dus brachten we een album uit, gingen op tour, en van zodra we terug waren maakten we een nieuwe plaat zodat we opnieuw konden vertrekken. Een muzikale ratrace die me niet meer interesseert. Nu brengen we een plaat uit als die klaar is, zonder ons iets aan te trekken van deadlines.”
enola: Ik zag een van jullie laatste optredens met Aereogramme, op een klein Duits festival….
Craig B.: (lacht) “Haha, ja. Waar alles misging, niet? De PA ging kapot na twee nummers. Echt vreselijk.”
enola: Ik zal nooit de ongelofelijke droefenis vergeten die er hing over jullie toen jullie backstage aan het inladen waren. Jullie leken echt volledig murw. Zelden zoveel tristesse en gelatenheid gezien.
Craig B.: “Ja… Niemand van ons heeft er spijt van, weet je. Niemand wil terug. Ik ben nochtans heel erg trots op de platen die we gemaakt hebben: onze muziek was precies wat we wilden maken, want we hebben geen enkel compromis gesloten. Maar niemand wil terug.”
enola: Terug naar dat slopend tourleven? Of terug naar Aereogramme?
Craig B. “Beide, eigenlijk. Ik sta nog altijd achter wat ik toen gedaan heb, maar muzikaal was het anders. Ik was toen een stuk kwader dan nu; meer verward. Nu is mijn leven rustiger; ik heb meer vertrouwen en ben meer tevreden. Ik zou dus niet eens terug kunnen gaan naar Aereogramme; dat ben ik niet meer. Ik ben opgegroeid, as you do: je stopt met zo veel naar de hemel te schreeuwen, je roept niet zo vaak meer, … (lachje) Je weet beter waar je nog energie in steekt en waarin niet. Het houdt nu allemaal meer steek voor mij. Ik voel geen nostalgie. We waren alle vier zo kwaad in die tijd: boos op de wereld, boos op de muziekindustrie, gefrustreerd dat het maar niet vooruitging, … Dat is voorbij.”
enola: Je bent gaan studeren na de split van Aereogramme. Was dat nodig?
Craig B. (lacht) “Je kans op tewerkstelling is vrij klein als je jaren in een band hebt gezeten. Dus ik wist dat ik iets anders nodig had om aan werk te geraken. Ik ben ondertussen in mijn derde jaar geraakt. Ik moet nu nog twee jaar, en ik vind het absoluut geweldig. Sociologie, theologie, … erg boeiend. Opwindend zelfs.”
enola: Waarom koos je voor theologie?
Craig B. “Ik ben erg religieus opgevoed, in een evangelische pinksterkerk, en was altijd al geïnteresseerd in God. Ik wilde de ruggengraat van zo’n geloof begrijpen. Ik ben atheïst nu, hoor, maar de filosofische argumenten interesseren me. Ik kan er nachtenlang over doorbomen als het moet; ’t is een passie.”
“Dat is absoluut het tegendeel van waar ik bij het begin van Aereogramme stond, ik revolteerde tegen die opvoeding. Toen was ik woest, maar ik kon het niet uitdrukken. Ik wist dat het niet juist was, maar ik kreeg het niet gezegd. Dus schreeuwde ik maar wat, knalde met mijn hoofd tegen de muur. Nu kan ik dat. “The Promised Land”, van op Afterlives, is het nummer dat ik jaren heb proberen te schrijven. Ik wist niet hoe ik het moest schrijven, en had er ook het vertrouwen niet voor. Voor mij is dat nummer het vervolg op “The Running Man” van op het laatste Aereogramme-album, My Heart Has A Wish That You Would Not Go.”
enola: Vanwaar de titel Afterlives?
Craig B. “’t Heeft in elk geval niets te maken met het leven na de dood. “Afterlives” is een theologische term die gebruikt wordt voor wat er gebeurt met een tekst nadat die zijn oorspronkelijke betekenis voor de schrijver ervan verloor. Dat wil ik ook met mijn songs bereiken: ze betekenen iets voor mij, maar ze moeten blijven leven, en mogen voor iemand anders iets totaal anders gaan zijn. Dat is ook gebeurd met de muziek uit mijn jeugd. Ik ben opgegroeid met Fugazi en The God Machine, bands die mijn leven vorm hebben gegeven. Dat is zo geweldig aan muziek: je kunt iets schrijven en het krijgt een ander leven. Het is niet meer van jou, je moet het laten gaan.”
enola: Heb je je nooit verkeerd begrepen gevoeld als je dan iemand anders zijn interpretatie van een van je songs hoorde geven?
Craig B. (denkt na) “Euh, neen. Ik weet het niet. Ik denk niet dat iemand me ooit echt verkeerd heeft begrepen. Enfin, meestal is dat erg vaag, wat iemand in de songs hoort. Maar ik vind het wel fijn om te merken dat mijn songs soms echt iets betekenen voor mensen.”
enola: Ik gokte dat de titel sloeg op “Dit is het leven na Aereogramme”.
Craig B. “Neen. Maar daar heb je ’t dus: jij geeft er een draai aan in je interpretatie. Dat is mooi! It’s just as solid as an explanation.”
enola: Wat me opvalt, is dat Unwinding Hours dan wel onmiskenbaar rustigere muziek maakt dan Aereogramme, maar die woelige drums toch gebleven zijn. Zelfs al hebben jullie een andere drummer.
Craig B. “Onrust blijft, zoals in elk van ons. Ik wantrouw mensen die denken dat ze de antwoorden op alles hebben. De wereld is ongelofelijk ingewikkeld; er valt altijd nog wel iets te leren, er is altijd iets nieuws.”
“De drumpartijen van The Unwinding Hours worden door mij geschreven. We hebben de nummers van Afterlives zelfs van op de ritmes opgebouwd. We wisten immers dat de nieuwe plaat een andere richting uit moest; hoe cliché dat ook klinkt. Het eerste album was ik die een paar dingen uit mijn systeem moest schrijven. “Knut” was zo een oefening om van heel, héél stil naar ongelofelijk luid te gaan. Dat kun je geen tweede keer doen. Het zou stom zijn om dat te herhalen.”
“Met de nieuwe plaat moesten we onszelf dus uitdagen. Daarom stelden we ons tot doel om in een 4/4-maat te schrijven, omdat we bij Aereogramme en op The Unwinding Hours gewoonlijk altijd een 3/4 aanhielden. Ik ben dan ook eerst de drums beginnen opnemen, om te zorgen dat het ook zo gebeurde. Ik hou passioneel veel van drums, maar ik ben niet goed genoeg om het te spelen, dus programmeerde ik de beats. Voor de opnames huurden we dan Johnny Scott in, zowat de beste drummer van Glasgow. Hij voegde zijn eigen toetsen toe, en maakte het menselijk.”
enola: The Unwinding Hours opereert als duo. Heb je nooit overwogen om er weer een groep van te maken?
Craig B. “Neen. Het werkt te goed zoals het nu is: ik schrijf de nummers en dan komt Iain (Cook, ex-gitarist van Aereogramme, mvs) er bij om de demo’s wat meer body te geven. Zie het zo: er is minder volk om ruzie mee te maken.”
enola: Ben je moeilijk om mee te werken dan?
Craig B. “I think I might be. Ik weet het niet. In elk geval ben ik gemakkelijker dan vroeger; ik was een nachtmerrie. (begint luidop na te denken) De demo’s die ik naar Iain breng zijn meestal ook wel al redelijk hard uitgewerkt. Of neen, niet altijd; we kunnen die nummers soms ook wel weer helemaal uit elkaar halen en van de grond af opnieuw opbouwen. Nu, ik werk al ongeveer vijftien jaar met Iain samen; we kennen elkaar redelijk goed ondertussen. Mja, ik kan me voorstellen dat ik misschien niet altijd even gemakkelijk ben.” (lacht)
enola: Zowel The Unwinding Hours als Afterlives zijn zeer low key uitgebracht. Je moest al bijna op de hoogte zijn van hun bestaan, om te weten dàt ze bestonden.
Craig B. “Ja. dat krijg je met een kleine platenfirma: dan is er geen geld meer voor promotie. ’t Is zeker geen bewuste keuze. Als het van mij afhangt, krijgt de hele wereld te horen dat we een plaat gemaakt hebben, maar ’t is hoe het is: we worden niet gedraaid op de radio, er zijn een miljoen nieuwe bands per dag die vechten om de aandacht. The Unwinding Hours moet het dus hebben van mond-aan-mondreclame. Dat werkt overigens wel goed. Mensen praten over de plaat, en vertellen het aan anderen, die ons zo ontdekken,… Facebook en dergelijke helpen daar heel erg bij. Vroeger ergerden die dingen me, nu niet meer. Nu ben ik er maar al te blij om.”
enola: Ook jullie optredens zijn schaars. Is het een bewuste beslissing om zo weinig te spelen om niet opnieuw verstrikt te raken in die ratrace? Of zijn het gewoon de omstandigheden die dat dicteren?
Craig B. “Allebei. Ik kan maar zoveel vrij nemen als ik ook nog wil slagen aan de universiteit dit jaar, en ik moet ook nog mijn geld verdienen. Maar het is goed zo. Na tien jaar van dat heavy touren, weet ik nu dat je ’t slimmer moet aanpakken; meer relax. Ik ben niet bang meer van gemiste kansen. We brengen een plaat uit en vertrouwen er op dat die wel zijn weg zal vinden naar een publiek. Live spelen kan niet fulltime, want dan zou het al snel weer foutlopen. Maar we treden op wanneer we kunnen, waar we kunnen. Zo werkt het vandaag de dag, en da’s eigenlijk wel OK. het frustreert me niet.”
enola: In België zijn jullie nog niet geraakt.
Craig B. “Neen! We wilden nochtans wel, maar toen we afgelopen september tourden, waren er geen zalen vrij omdat het nog festivalseizoen was. Maar graag, hoor: jaren geleden hebben we eens in Le Botanique gespeeld en dat blijft een van mijn favoriete concertplekken.”
enola: Hoe voorzie je eigenlijk in je onderhoud terwijl je studeert?
Craig B. “Ik ben een kok in één van de beste pubs van Glasgow: de Nice N Sleazy. We maken er alles zelf, zoals onze eigen burgers. Als je ooit in de buurt bent, moet je er zeker eens komen: ik raad het iedereen aan.”
enola: Wat is er je favoriete recept?
Craig B. “Ben je een whiskyfan? Dan moet je zeker onze in Laphroaig gemarineerde burger proberen. We hadden al langer één met Jack Daniels, maar deze is echt ongelofelijk lekker: met blauwe kaas erbovenop. Ik ben er erg trots op.”
enola: Helemaal all the way gaan zoals met Aereogramme wil je niet meer. Maar hoe ver wil je nog gaan voor je muziek?
Craig B. “Ik steek er nog altijd alles in wat ik kan. Mijn twee prioriteiten zijn de band en mijn studies, en die laatste bepalen min of meer de tijd die ik heb voor de eerste. Mijn job? Da’s niet zo’n probleem. Ik werk daar nu al zo lang dat ze er geen probleem van maken als ik er eens tussen uit wil.”
“Ik wil nog altijd dat heel veel mensen mijn muziek horen. Maar ik leg me er bij neer dat dat begrensd wordt door dingen als het feit dat we bij een independent zitten bijvoorbeeld. Nu, het enige wat uiteindelijk echt van belang voor me is, is dat ik muziek maak die mij creatief voldoening schenkt en opwindt; die een forum is voor wat ik wil uitdrukken. En ik wil dat The Unwinding Hours een band is die — zelfs al zijn we er niet voortdurend — steeds de moeite waard is om naar te luisteren. Ik hoop dat Afterlives de plaat is die dat alvast bewijst: dat er meer is aan ons dan twee songs, want dat zie je vaak tegenwoordig: een plaat met twee singles en vooral brol. Wij willen platen maken die je van begin tot einde kunt uitluisteren, en waarvan je, als het zover is, de volgende plaat ook weer wil horen omdat je weet dat het goed zal zijn. Zoals er in Hollywood ook regisseurs zijn die maar om de paar jaar een film maken, maar waarvan je weet dat die ook de moeite waard zal zijn.”
enola: Tot slot: je hebt blijkbaar nog een nevenjob, zag ik op twitter? Je hoorde je muziek op televisie bij twee seksscènes?
Craig B. “Yup. Iemand had me een clipje van een Brits televisieprogramma gestuurd en onder de seksscene hoorde ik daar plots “Knut”. De BBC moet dat namelijk niet aanvragen, dus ik wist van niets. En in een andere film zat ooit muziek van Ganger, mijn eerste band. Zeer vreemd. Ik had nooit durven vermoeden dat mijn muziek ooit zou worden gebruikt als begeleiding van een hoogtepunt.” (lachje)
