De dood van een zanger is logisch gezien het eindpunt van een groep. The Triffids beseffen zeer goed dat zij zonder David McComb als groep geen toekomst hebben, maar dat weerhoudt de band er niet van in Hasselt op het podium te verschijnen voor een hommage aan McComb én zichzelf.
Zeventien jaar is het ondertussen geleden dat The Triffids een stille dood stierven. Het overlijden van frontman en songschrijver David McComb in 1999 zorgde voor een einde aan de geruchten over een mogelijke reünie, al is er recentelijk een ietwat onrustwekkende trend waar te nemen: bands blijken zonder schroom met een nieuwe leadzanger op tournee te gaan, iets wat tot nu toe slechts de wenkbrauwen in de lucht kreeg, maar meestal niet de handen. The Triffids besloten eveneens terug op een podium te kruipen, echter zonder vaste vervanger voor McComb. De band liet thuisland Australië achter zich voor drie unieke shows op het Europese vasteland, nog steeds de plaats met de grootste fanbasis.
Het optreden van The Triffids valt samen met de heruitgave van Born Sandy Devotional, een plaat die door velen nog steeds als hét meesterwerk van de band wordt beschouwd. Mede dankzij deze heruitgave werd An Evening With The Triffds meer dan zomaar een concert. Op grote schermen werden beelden van oude concerten afgewisseld met videoclips en andere footage. Bovendien was zowat elke muur voorzien van foto’s, affiches, dagboekfragmenten en persknipsels van en over de groep. Nog voor het concert van start ging, was er al sprake van een totale onderdompeling in het sfeervolle bad The Triffids.geheten
Een figuur als McComb valt niet zomaar te vervangen, daar waren de resterende Triffids zich duidelijk van bewust. In plaats van één gastzanger aan te stellen, koos de band dan ook voor een verdeling van de nummers. Jill Birt en "Evil" Graham Lee zongen een aardig deel van de set, en zelfs drummer Alsy McDonald bleek over een sterke stem te beschikken. De Hasseltse Harold Vanherf (The Hoodoo Club en Wiconia Airbag) zette een overtuigend en beklijvend "Stolen Property" neer. Een andere opmerkelijke gast was de piepjonge, eveneens lokale gitarist die plots bij de band op het podium stond en speelde alsof zijn leven — dat hoogstwaarschijnlijk nog niet begonnen was toen The Triffids het anderhalf decennium geleden voor bekenen hielden — er van afhing.
De meest opmerkelijk gast echter, was Mark Snarski, een oude kennis van de band. De passie en overtuiging waarmee deze man zijn stem, die het midden leek te houden tussen die van Nick Cave en Mark Lanegan, leende om de onvervangbaar geachte stem van McComb te eren, waren indrukwekkend. "Life Of Crime", "Stolen Property", of het door Robert McComb van een immense gitaarsound voorziene "Lonely Stretch", gelijk welk nummer Snarski vertolkte, hij was duidelijk de juiste man op de juiste plaats om de intensiteit en emotie van The Triffids mee tot leven te wekken.
The Triffids die in België op het podium stonden, waren uiteraard niet The Triffids zoals ze in de jaren tachtig bestonden.. Maar wanneer Jill Birt "Tender Is The Night (The Long Fidelity)" zong, of wanneer de band als afsluiter enkele nummers uit het solowerk van McComb bracht en de rillingen over je rug liepen, dan wist je met volle overtuiging dat deze hommage geslaagd was.
