Domino, 2008
“Re-issue, re-package, re-package/Re-evaluate the songs/Double-pack
with a photograph/Extra Track and a tacky badge”. We horen het
Morrissey
tijdens de hoogdagen van The Smiths nog zingen. Hoewel in zijn
statement wel heel wat cynisme doorklinkt, getuigt zijn eigen
carrière ervan dat er niet altijd volgens die regel geleefd wordt.
En toch zou er eigenlijk niet meer over geklaagd mogen worden
wanneer het oeuvre van artiesten heruitgegeven wordt. Integendeel
zelfs, als we zien dat Domino ons bombardeert met “nieuw oud” werk
van The Triffids, kunnen we dit alleen maar toejuichen.
The Triffids moeten zo’n beetje een van de merkwaardigste fenomenen
uit de jaren ’80 geweest zijn. Dat de groep zelf slechts een
decennium bestaan heeft en hun frontman David McComb een vroege
dood tegemoet ging, draagt ongetwijfeld bij tot de romantische
mythe rond de groep. En wij durven zelfs een beetje stoutmoedig uit
de hoek te komen. Niemand zou zichzelf immers een respectabel
muziekliefhebber mogen noemen zonder hun meesterwerk Born Sandy Devotional
gehoord te hebben. Over het gevelde oordeel mag u achteraf komen
discussiëren, maar ondergetekende sláápt met de elpee onder haar
hoofdkussen; u weze dus gewaarschuwd.
Een kersverse plaat van eender welke groep zorgt vaak voor een
schare nieuwe fans die oudere albums met veel belangstelling gaan
uitpluizen. In het geval van The Triffids en iedere groep die reeds
ten hemel gegaan is een andere aanpak natuurlijk wel
wensbaar.
Vorig jaar werden naast ‘Born Sandy Devotional’ al de twee andere
meesterwerken ‘Calenture’ en ‘In The Pines’ prachtig heruitgeven.
Juicht allen, want om het plaatje (bijna) helemaal te doen kloppen
werden nu ook het debuut ‘Treeless Plain’ en hun laatste plaat
‘Black Swan’ onder handen genomen. Op ‘Beautiful Waste And Other
Songs’ tenslotte wordt materiaal bijeengebracht van enkele ep’s uit
het midden van hun carrière en dat vormt zo alweer een curiositeit
om als hebzuchtige fan uw vingers bij af te likken.
Hoewel de Australiërs zich al in 1981 groepeerden als The Triffids,
duurde het toch tot 1983 vooraleer hun debuut er kwam. Op de nieuwe
uitgave van ‘Treeless Plain’ staat een kort interviewfragment met
David McComb waarin hij te kennen geeft dat alle nummers van de
plaat eerst maanden overleefden op cassette. En dat rijpingsproces
kwam de nummers zeker ten goede. IJzersterke nummers als ‘Red
Pony’, ‘Rosevel’ en ‘Hell Of A Summer’ tonen meteen het potentieel
van de groep aan. Hoewel de kinderschoenen waarin ze op deze plaat
nog blijken te staan wel degelijk onwennig aanvoelen (‘Nothing Can
Take Your Place’), fungeert deze eersteling toch als opstapje en
werden de grenzen van het niveau dat de groep op haar hoogtepunt
zou bereiken al aangeraakt.
Als toetje werden nog een zestal live-versies aan deze uitgave
toegevoegd. Op zich al een klein godsgeschenk, wanneer u nagaat dat
u dichter dan dit niet meer komen kan gezien McComb jammer genoeg
de rijstpap heden ten dage met gouden lepeltjes tot zich
neemt.
Het lijkt wel symbolisch, maar naast hun allereerste werd tevens
hun allerlaatste album opnieuw uitgegeven. ‘Black Swan’ was als
laatste hoofdstuk in hun carrière verdraaid eigenaardig; nog meer
geaccentueerd door deze herproductie komt de sound op een eindje
van hun andere albums vandaan te staan. Onder de hoede van producer
Stephen Street waagden The Triffids zich aan hun meest diverse
album, iets wat door sommige fans toen niet in dank werd afgenomen.
Zo zijn er subtiele beats en wat onschuldig rappen in ‘Falling Over
You’ en ‘The Spinning Top Song’ geslopen – dit blijven uiteraard de
jaren tachtig. Maar ook ‘Butterflies Into Worms’ en ‘Can’t Help
Falling In Love’ zijn een stijlomkeer van respectievelijk
bluestinten en bigband. Maar meer dan even wennen is het niet.
McComb toont zich nog steeds even talentvol in het aanstekelijke
‘Go Home Eddie’, het bloedmooie ‘New Years Greetings’ of zelfs het
tragische ‘Black-Eyed Susan’. De bijgevoegde bonus-cd bevat een
reeks van alternatieve opnames uit 1988 die vaak nog meer
uiteenlopend klinken dan de definitieve versies die een jaar later
zouden verschijnen. Zo staan er naast soberdere en bijwijlen
kwetsbaardere versies van onder meer bovenvermelde nummers, ook
drie nummers op die de plaat niet haalden. Naar de hebben we het
raden, vooral wanneer een nummer als ‘No More After You’ de revue
passeert.
De laatste in het rijtje re-issues is ‘Beautiful Waste And Other
Songs’ en draagt niet toevallig de ondertitel ‘Mini-Masterpieces
1983-1985’. De minialbums (‘Raining Pleasure’, ‘Lawson Square
Infirmary’, ‘Field Of Glass’) en de singles (‘Wide Open Road’ en
‘Beautiful Waste’) waar het materiaal voor deze compilatie vandaan
gehaald werd, zijn ondertussen al behoorlijk zeldzaam geworden. Een
uitstekend initiatief dus, vooral dan omdat er enkele onderschatte
meesterwerken tussen zitten. Het geniale ‘Jesus Calling’
bijvoorbeeld, dat ludiek het seksuele met het gelovige probeert te
verzoenen, ‘Raining Pleasure’, waarin vooral het aandeel van Jill
Birt hartroerend is, het heerlijk uitgesponnen en razende ‘Field Of
Glass’ en niet te vergeten ‘Beautiful Waste’, een van de meest
catchy songs die de Australische grond ooit voortgebracht
heeft.
Deze reeks van heruitgaven kan door menig mopperaar dan wel
bestempeld worden als geldklopperij, toch is het meer dan een
beautiful waste. Zeker de moeite waard om in huis te halen, al was
het maar voor de extraatjes of misschien wel om de doorwinterde
verzamelaar in u gerust te stellen. The Triffids waren immers een
grootse groep en het zou een nog grotere zondeval dan Eva’s beet in
de appel zijn moest dit over het hoofd gezien worden.
Eigenlijk voelen wij ons zo’n beetje als kleine kindjes die
langzaam maar zeker alle bijhorende accessoires van hun favoriete
speelgoed aan het verzamelen zijn, en telkens fonkelende oogjes
krijgen wanneer ze ze stuk voor stuk in hun handen houden en
beseffen hoe geweldig en onmisbaar ze zijn. Voor volwassenen is het
inderdaad even gemakkelijk om zo vlug meegesleept te worden. En
waarom zou het voor deze ene keer niet mogen?
http://www.thetriffids.com/
