Heather Nova is nooit echt mijn ding geweest. Ik kon ze vrij goed
verdragen als ik haar op de radio hoorde, maar bij teveel van
vooral hetzelfde muziekje kwam een onbehaaglijke
sacharine-indigestie iets te nabij.
Twee jaar terug kreeg ik de kans een intiemer concert van haar bij
te wonen in de Marconi Studio van Radio 1. ‘Storm’ was toen net
uit. Niet compleet vrij van enige argwaan was ik aanwezig. En ere
wie ere toekomt; ik werd aangenaam verrast en was meermaals onder
de indruk van wat Nova toen presteerde.
Een aantal maanden terug kocht ik ‘Redbird’, haar nieuwe cd, en
vond die uiteindelijk maar zo en zo. Wat me in ‘Storm’ aantrok, was
hier niet aanwezig. En Mevrouw Nova kwam langs in Vlaanderen. Vijf
unplugged shows in het kleine Vlaanderen. Het concert in de Vooruit
was zelfs bij dit overaanbod aan concerten al een tijdje
uitverkocht. Ik ging dus blijgezind, en met de Marconi-herinnering
naar de Theaterzaal.
Het concert begon al te laat, en dat wekt bij mij al enige wrevel
op, maar aangezien dat een vrij vaak voorkomend euvel is bij
concerten, laten we dat maar in het midden. Uiteindelijk doofden de
lichten en verschenen een pianist en een violiste op het podium.
Een Iers deuntje werd ingezet en even dachten we dat er alsnog een
voorprogramma kwam ons voor de hoofdact klaar te stomen. Tijdens
het tweede nummer stapte Nova op de microfoon af en bracht een
fijne versie van ‘Gloomy Sunday’, sowieso een nummer dat niet echt
kapot te krijgen is of je moet een stoomwalsbestuurder zijn (al zou
ik evengoed liever niet weten hoe menig artiest zich aan dit nummer
zou wagen). ‘You Left Me A Song’ volgde en even leek het de goeie
kant op te gaan. Maar eens ‘I Miss My Sky’ eraan kwam, leek het er
op dat dit concert vooral laa-aa-a-ang zou duren.
Na de pauze kwam Nova terug in een andere outfit, en waagde ze zich
aan een spoken word performance uit haar recentste cd en
tekstbundel ‘The Sorrowjoy’, en toen kreeg ik al spijt dat ik
tijdens de pauze niet aan de bar was blijven hangen.
Was het allemaal slecht? Neen, dat nu ook weer niet. ‘That ’s All I
Need’ was spot on, en ‘Walk This World’ werd gelukkig niet
ontdaan van z’n drive. Naar mijn bescheiden mening was echter
Heather Nova niet de ster die avond, maar haar violiste Fiona Pears
(http://www.fionapears.com). Wat deze muzikante met haar instrument
deed, kon gelukkig op een aantal momenten alle saaiheid uit het
concert weghalen. Haar viool klonk soms écht als een viool, maar
bij momenten haalde ze er zowaar het geluid van een complete
rockband uit. Achteraf de dvd van Pears meegenomen naar huis en
ondertussen al menig aangenaam viooluur beleefd.
Ik vrees dat Heather Nova mij niet meer zal overtuigen een
concertticket voor een van haar shows aan te schaffen. De vele
Chiromeisjes van weleer zullen misschien een geweldig concert
beleefd hebben, ik hoop dat hun zichtbaar aan de haren meegesleurde
wederhelften dat ook vonden. Ik vind het vooral spijtig dat de
hierboven vernoemde Marconi-herinnering vrijwel volledig om zeep is
geholpen.
