Vooruit, Gent 12/02/06
Voor zij die er niet waren, afgelopen zondagavond in de Vooruit:
voorprogramma Brakes is niet the next big thing… Wat
is interessant genoeg om te vertellen, al was het maar om duidelijk
te maken waarom u Brakes niet bepaald moet gaan zien? De band
trakteerde ons op een collectie nauwelijks afgewerkte nummers en
bracht eerder iets in de stijl van teasers. Deze songfragmenten
raakten bovendien ontsierd door nu eens een valse gitaar, dan weer
een muzikant die het ritme niet kon volgen. Naast een totaal gebrek
aan uitstraling, bleek zanger Eamon wél gezegend met een
afschuwelijke stem! Een stem die -tot overmaat van ramp- door de
geluidsman boven de muziek verheven werd. Aw aw!
Moet gezegd: dankzij leuke songtitels zoals ‘Comma Comma Comma Full
Stop’, ‘Cheney’, ‘Ring a Ding Ding’ en de lengte van de nummers
(die meestal afklokten onder de anderhalve minuut), zag het publiek
de humor van Brakes wel in. Twee volwaardige songs bleven toch bij:
een cover (een cover dan nog…) van Camper van Beethoven en de
single ‘All Night Disco Party’.
Editors voerde gelukkig een heel andere vertoning op. Of ’t
is te zeggen, Editors voerde helemaal géén vertoning op, maar
voldeed eerder aan de omschrijving “Patat! Niet denken, gewoon
doen!” De band Editors roept op het sublieme The Back Room flarden Interpol op, maar
heeft eigen karakter te over om niet als een rip-off beschouwd te
worden. De belangrijkste gelijkenis is misschien wel de machtige
stem die uit zanger Tom Smith opwelt. Editors live is echter tonnen
straffer dan hun soortgenoten!
Editors live is Interpol, maar dan mét energie, enthousiasme en een
hoop ongecontroleerde bewegingen! Reeds bij de eerste tonen van
opener ‘Lights’ kreeg het publiek een gigantische stroomstoot
toegediend. Diegenen die door Brakes gereduceerd waren tot
automatische handenklappers, schoten op slag weer wakker… en bléven
wakker om vrolijk op te springen tijdens zomersingle ‘Blood’. Pure
klasse op het album en ook live: het nummer ‘All Sparks’ met
retestrakke drums (whoaaa die messcherpe hi-hats) en ten seconds
of fame voor de bassist.
In de concertzaal van de Vooruit met zijn hoge plafond komen niet
alle groepen volledig tot hun recht, maar Editors gisteren wel. Dat
bleek vooral bij het trage ‘Fall’ waarin de zaal door zijn
akoestiek het nummer voorzag van een natuurlijke reverb en zanger
Toms stem tot in de verste hoekjes en kantjes droeg. Ongelooflijk
hoe die lange, spichtige jongeman zo’n prachtig diep en rijp
stemgeluid voortbracht! Gewezen en heruitgebrachte single ‘Bullets’
overdonderde en werd vergezeld van het strobe light waarvoor
gewaarschuwd werd bij het binnentreden van de concertzaal.
Naarmate de set vorderde, slopen er echter enkele slordigheden in,
waardoor Editors vermoedelijk niet het concert van 2006 zal worden…
In het trage ‘Camera’ werd de prachtige baslijn opgeslorpt door de
noise die op band meeliep en wat het absolute hoogtepunt moest
worden in de vorm van het eveneens heruitgebrachte ‘Munich,’ mondde
uit in een afknapper. Rommelig van structuur en véél te snel
gespeeld zodat de subtiele nuances in het nummer en de normaal
betoverende leadgitaar niet het verwachte overdonderende effect
hadden. Bovendien was die gitaar in de laatste nummers enorm
dominant, wat ze soms een iets té scherp randje bezorgde.
Deze minpunten werden wel gecompenseerd door een gezonde dosis lef
en onstuimigheid: bij momenten leek Tom Smith op een rondspringende
Chris Martin, weliswaar niet zo welbespraakt en zonder het
teddybeergehalte, maar mét winnersblik! Nog andere bonuspunten
werden verdiend dankzij een knappe versie van ‘You Are Fading’, een
b-kantje op de eerste versie van ‘Bullets’. Uiterst beklijvend live
dankzij een prachtige drumpartij en spannende finale.
Als dessert serveerde Editors braafjes een nieuw nummer met veel
potentie maar voorlopig nog wat leeg (ondanks de noisy
achtergrond), gevolgd door een energieke versie van ‘Someone Says’
met een superleuke drumpartij en tot slot ‘Fingers In The
Factories’ met ijzersterk refrein en strakke overgangen. Alleen
jammer dat hier de tweede gitaar zelfs nergens meer te bespeuren
was…
Editors live was Interpol op speed, Interpol met allemáál goeie
nummers, Interpol met energieke drums en springende bas, Interpol
met een glimlach, Interpol zonder pose, Interpol met een toonvaste
zanger.
Eigenlijk was Editors gewoon Editors en gewoon Editors was
ruimschoots voldoende…
Volgende keer perfecte Editors?
