Er was donderdag even paniek in Herent bij Leuven: er was een vliegtuigbom uit de Tweede Wereldoorlog gevonden. Huizen werden ontruimd, de pers gemobiliseerd en de dienst ontmijning gebeld. Al snel echter werd het tuig onschadelijk gemaakt en kon iedereen weer opgelucht ademhalen. Wisten zij veel wat er later die avond zou ontploffen.
In STUK maakt 65DaysOfStatic immers haar debuut op het vasteland. Hun albums The Fall Of Math en One Time For All Time zijn veelbelovend: woeste, rauwe, intense postrock, aangevuurd door een mitrailleursalvo aan beats. Dit is D-Day; de verovering van Europa begint hier.
Maar eerst is er Soon. De Leuvenaars kregen geen cadeau van goddeau, moeten openen voor 65DaysOfStatic. Toch staat de emocoreband er. Na drie maanden de nummers van het nieuwe Under The Wire te hebben gespeeld, is de groep stilaan gerouleerd geraakt. Zonder veel omhaal spelen ze hun set. Hoogtepunten zijn "Everything’s Ruined" en vooral "Secrets" waar een stuwende bas voor een gebetonneerde ruggengraat zorgt. Ook "Serenade The City" knikkert aardig over de talrijke hoofden. Toch jammer dat zanger Enzo Cloetens af en toe net dat tikkeltje body mist in zijn stem.
Strak gespannen verwachtingen en geroezemoes verdwijnen samen met goddeau-dj (mvm) in het duister en de openingstonen van "Drove Through Ghosts To Get There". Vier jongens wandelen het podium op en vallen naadloos in. De troepen zijn geland, het volume gaat maal vijf. Resistance is, zoals dat heet, useless.
Voor het eerst staat 65DaysOfStatic op een podium buiten het Verenigd Koninkrijk. Toch is het duidelijk dat hun platen reeds de weg naar vele harten wisten te vinden. Van bij het begin is er beweging merkbaar, een enkeling schreeuwt al gauw om single "Retreat! Retreat!". Maar de heren serveren liever eerst wat ander kwaliteitsmateriaal.
"Mean Low Water" heeft even de gitaarklank van Explosions In The Sky geleend, maar groeit al snel uit tot iets dat weer vintage 65DaysOfStatic is: knetterende ritmepatronen, overstuurde gitaren, een bas die overal op en onder dendert. Net zoals "65 Doesn’t Understand You" is het een gedurige aanval op de gehoorgang. Een dreigend "The Fall Of Math" krijgt een verpletterende uitvoering. Op het podium wordt zweet bij liters vergoten.
Dat was maar de aanloop, zo blijkt. In haar eindspurt verlegt de groep haar grenzen nog een paar keer. Daar klinkt eindelijk die sample. "We will not retreat! This band is unstoppable!" En weg zijn ze. Loeihard en simultaan smijten de groepsleden de stuiterende melodie de zaal in. Hysterischer dan dit worden ze niet; gitaren gieren bochten in, ketelgerammel zorgt voor het ritme. Volgt meteen: de nieuwe single "Radio Protector". Eén van de mooiste pianolijnen uit de geschiedenis van de postrock vat aan, kippenvel wanneer de "dumdumdum" van de inzettende drum invalt. Vijf minuten muzikale wanhoop in schoonheid gevat vormen een orgelpunt, de lat ligt hoog voor de bisnummers. .
De conventionele wapens zijn op, voor haar laatste bis schakelt 65DaysOfStatic over op iets monsterlijker. "Aren’t We All Running" wordt met dodelijke precisie de zaal in gekeild, tot die laatste cimbaaltik de aanzet geeft om nog één keer vanuit het niets een muur op te trekken waartegen iedereen te pletter vliegt. Zwaarder, harder, luider en gemener nog dan op plaat: dit was 65DaysOfStatic live.
Dit was ook: de verovering van het vaste land — van de landing in Normandië tot de inname van Berlijn — in één uur gebald. Het dak van STUK was eraf geblazen, geen angst voor de kilte: 65DaysOfStatic speelde verschroeiend. Dit was: one time for all time. Om nooit meer te vergeten. Goddeau vierde haar vier jaar en het was om in te kaderen. Dank u voor het trouwe lezen, we hopen het nog even vol te houden.
