Enkele maanden geleden recenseerden we hier bij goddeau al de eerste twee delen van de nieuwe conceptstrip Pandora Box. Nu Vlaanderens grootste striptalent Steven Dupré ook een album aan de reeks heeft bijgedragen, leek de tijd rijp voor een kritische evaluatie van de twee nieuwe delen. Gulzigheid en wellust zijn de twee volgende zonden die aan bod komen.
Scenarist Alcante heeft met Pandora Box een reeks geschreven in de lijn van de tien geboden. Acht albums lang vormen één voor één de zeven hoofdzonden het thema voor een losstaand stripverhaal. Achteraf wordt de reeks afgesloten met een apart album. De eerste twee delen lieten heel wat moois zien maar misten toch net dat tikje vakmanschap om er echt boeiende avonturenverhalen van te maken. Elk album wordt door een verschillende tekenaar uitgewerkt, waardoor het bij de twee nieuwe delen dan ook uitkijken was naar wat de heren Dupré en Pignault ervan zouden bakken.
In De Gulzigheid kwijt Steven Dupré zich voorbeeldig van zijn taak. Zoals we van hem gewoon zijn uit zijn eigen stripreeks Coma hanteert hij een erg leesbare en open tekenstijl, een kwaliteit die hem bij een complex verhaal als het deze goed van pas komt. Hij tilt het soms wat doorwrochte scenario van Alcante naar een hoger niveau. Naast zijn onmiskenbare technische kwaliteiten komt ook zijn jarenlange ervaring in de tekenfilmbranche steeds duidelijker bovendrijven. Dupré is zeker een van de beste vertellers in de hedendaagse Europese stripwereld.
Tézé is een Afrikaanse jongen die door een Franse dokter wordt geadopteerd. Op latere leeftijd is de dokter minister geworden en stelt die Tézé in een tijd van dolle koeienziekte aan als directeur van het veterinair instituut. Tézé moet het hoofd bieden aan een maffieuze voedingsindustrie en komt er al snel achter dat de vertakkingen van de misdaad veel wijder zijn dan hij ooit had durven te vermoeden.
Roland Pignault beschikt over heel wat minder troeven dan Dupré. In De Wellust spreidt hij een schrijnend gebrek aan ervaring tentoon, wat zich uit in half afgewerkte tekeningen en weinig overtuigende perspectieven. Dat hij als gelijkenis voor zijn hoofdfiguur godbetert Hugh Grant tevoorschijn tovert, kunnen we enkel toeschrijven aan een toegift aan vrouwlief. Her en der lijken de computerkleuren de kaalheid van de tekeningen te moeten verdoezelen. Pignault wordt ook overduidelijk beïnvloed door een hele resem Amerikaanse comic-tekenaars, waarvan Jeff Scott Campbell (Gen 13, Danger Girl) en Travis Charest (Wildcats) de meest opvallende zijn. Het maakt zijn pagina’s tot een warrig amalgaam van gekende stijlen en beroemde hoofden. Gelukkig voor het album is De Wellust een van de betere verhalen uit de reeks. Het lijkt wel alsof Alcante beter dan in de twee eerste delen stilaan de kneepjes van het scenaristenvak onder de knie krijgt.
Pandora Box dendert dus aan een rotvaart verder, waarbij we niet lang meer op de ontknoping hoeven te wachten. Begin volgend jaar zouden alle acht de albums reeds verschenen zijn. Dat Alcante en uitgeverij Dupuis daarbij steevast voor relatief onbekende tekenaars kiezen, is een nobel initiatief, maar houdt ook grote risico’s in, zoals deze twee nieuwe delen duidelijk aantonen. Wanneer de scenarist blijft evolueren, zou het vervolg van Pandora Box nog heel wat verrassingen in petto kunnen houden.
