Zeven jaar na het laatste deel van Coma werkt Steven Dupré nog eens op eigen scenario. Het resultaat is eens te meer verbluffend. Die Bronzen Adhemar kon niet meer verdiend zijn.
Midgard heeft een lange ontstaansgeschiedenis. Oorspronkelijk groeide het verhaal bij Steven Dupré als een tekenfilm. Dat bleek uiteindelijk niet haalbaar, waardoor hij tussen zijn andere opdrachten door het als een strip begon uit te werken. In het Nederlands geeft hij de reeks uit via de Stripgilde, die hiermee meteen haar debuut maakt als uitgeverij. Samen met Kristof Spaey en Marc Legendre (Ooit) geeft hij het nieuwe album uit op basis van een eigen investering. Het blijft afwachten of de Stripgilde zo een nieuwe manier van uitgeven kan introduceren, die voor verschillende auteurs een alternatief kan bieden om eigen werk op de markt te krijgen.
Het eerste deel van Midgard bestaat uit twee aparte verhalen. Je kan elk verhaal afzonderlijk lezen door het album om te draaien. Naar het einde toe werkt Dupré beide verhalen naar elkaar toe, zodat aan het einde van dit eerste deel een gezamenlijk verhaal kan starten. Midgard speelt zich af bij de Vikingen en tegelijk bij een soort van buitenaardse wezens die op zoek zijn naar een bron van zuivere lucht om hun soort te laten overleven. Met deze ongewone combinatie maakt de auteur desondanks een strip die fascineert, met een verhaal dat werkelijk leest als een trein. Geen van beide deelverhalen moet voor het andere onderdoen. De invasie van een horde Vikings in een klein dorpje wordt meeslepend verteld, terwijl ook de zoektocht van een gigantisch ruimteschip naar verse lucht ons boeide tot aan het eind.
Steven Dupré is niet aan zijn proefstuk toe voor perfect vertelde strips. Sarah en Robin en Coma zijn twee voorbeelden van strips die geen groot succes boekten, maar desondanks toch een tijdloze klasse hebben die leesbaarheid combineert met een ongebreidelde creativiteit. In Midgard zagen wij die kenmerken graag terug. De afgelopen jaren konden we enkel van zijn tekenwerk genieten in dienstbetoonstrips als Kaamelott of Interpol. Casterman publiceert gelijktijdig een Franstalige editie van Midgard, wat hopelijk ook de Fransen zal overtuigen van de schrijfkwaliteiten van Steven Dupré.
De volgende delen van Midgard zullen telkens van een meer bescheiden omvang zijn dan deze 214 pagina’s. Met dit dubbelalbum De inval / De aanval heeft hij alleszins onze nieuwsgierigheid danig geprikkeld. Dupré slaagt er in om twee totaal verschillende werelden in een verhaal samen te brengen en daarbovenop is het resultaat alleszins een van de betere strips van de laatste jaren. Met Midgard toont Steven Dupré dat hij zijn grote kwaliteiten, die we al langer kenden, de laatste jaren nog meer op punt gesteld heeft, tot op het niveau een Bronzen Adhemar meer dan waardig.
