Het derde deel alweer van de zogenaamde "Amerikaanse trilogie" die vader en zoon Huppen samen maakten voor de collectie Getekend. The Girl From Ipanema gaat op elk gebied verder dan de twee voorgaande delen – ja, dus ook meer bloot, viezerik. Kwalitatief gezien wordt er ook een stevige pas voorwaarts gezet. Hier met dat album!
Meer nog dan Bloedbanden en Manhattan Beach 1957 is The Girl From Ipanema hardboiled lectuur. Als James Ellroy een strip zou maken, dan is de kans zeer groot dat het resultaat op dit album lijkt. Scenarist Yves H is overigens niet vies van een Ellroy-verwijzing. Ook dit verhaal wordt opgehangen aan de vondst van een in stukken gesneden vrouwenlichaam in Los Angeles. Dat is niet de enige overeenkomst met Ellroy. Zo doorstaat de hoeveelheid tekst die je te verwerken krijgt moeiteloos de vergelijking met de Amerikaanse misdaadkoning. Daarmee kunnen we meteen ons enige punt van kritiek op dit album spuien: te veel tekst. Véél te veel.
Zelden hebben we er zo lang over gedaan om een stripalbum uit te lezen. Je blijft minutenlang aan een bladzijde hangen, en heus niet alleen om van het fraaie tekenwerk van Hermann te genieten. Dit album vergt enige inspanning, zoveel mag duidelijk zijn. De overvloed aan personages doet je vaak terugbladeren om uit te vissen wie ook alweer wie is. Maar verder geen kwaad woord over dit album. Zelfs de lappen tekst zijn noodzakelijk voor het verhaal. The Girl From Ipanema is namelijk meer film dan strip. De grote tekstblokken fungeren als off screen voice, niemand houdt u dus tegen om tijdens het lezen van dit album deze stukken tekst luidop te declameren, bij voorkeur met een doorrookte en lichtjes beschonken stem.
Het verhaal dan, want daarvoor koopt u dit album meer dan waarschijnlijk. Tenzij u echt alleen voor het bloot komt. In dat geval zullen we kostenbesparend werken: plaat 29. Kan u in de stripspeciaalzaak eens gaan piepen. Soit, to the point voor de hoofdredactie hardhandig ingrijpt. Twee jonge deernen, Dorothy en Jennifer, dromen in LA van een leven als filmster. Om dat doel te bereiken gaan ze om met figuren waar hun ouders hen vast gedurende de hele kindertijd voor gewaarschuwd hebben. Terecht zo blijkt, wanneer de LAPD het verminkte lijk van Jennifer ondekt. Arm kind, ach wat lig jij hier stil, langs de kant van de weg.
Ron Chavez, een chicano-smeris, die zelf uiteraard geen smetteloos verleden heeft, onderzoekt de moord. Hij komt daarbij in botsing met een andere flik, Ed Jennings, die dan weer geen smetteloos heden heeft. Of de goede flik het haalt van de slechte flik laten we in het midden. Weet wel dat in deze strip niemand echt goed is en het kwade, net als in de echte wereld overigens, behoorlijk machtig is. Voor extra spanning zorgen de talloze, niet onbelangrijke nevenfiguren, waarvan we hier even de markantste vermelden: zo is er George Scapa, de lokale maffialeider, de beruchte homosexueel Bodo Horvath, Tony "jazz" Masciello, lokale dandy annex wannabe crimineel en onderwereldklusjesman Mickey Swaeny.
De twee generaties Huppen scheppen met al deze ingrediënten een zeer sfeervol album, zeker als je weet dat Hermanns tekentalent door de jaren heen almaar beter wordt. De tekeningen steken met kop en schouder boven de concurrentie uit. Het zal moeilijk worden voor Le Lombard om dit jaar nog met een sterker album in de collectie Getekend voor de dag te komen.
