Een nieuwe Rammstein-cd betekent een verse lading bombast, een
nieuwe dosis tongue-in-cheek humor èn een nieuwe tournee.
Tussen twee afleveringen van de ‘Night of the Proms’ in troffen we
“Den Duits” in vol communistisch ornaat in het Sportpaleis.
Till & co hebben met Reise
Reise een nieuw meeslepend meesterwerkje afgeleverd en dat werd
vanaf het openingsnummer zowat integraal de zaal ingeblazen. Een
enkel oud nummer als ‘Feuer Frei’ of ‘Links 2-3-4’ kon er nog
tussenin, al was het maar om het podium in een vlammenzee te
veranderen. Eens het geluid zo goed als mogelijk was afgesteld -het
blijft het Sportpaleis natuurlijk – kregen we een draai om de oren
zoals je zelden nog op een concert meemaakt. Rook, vuurwerk,
Wagneriaanse bombast en vlijmscherp gitaargeweld zoals door Satan
himself best gepruimd. De typische Rammstein-humor bleef dit
keer jammergenoeg een beetje teveel op de achtergrond. Tijdens
‘Mein Teil’ veranderde zanger Till Lindemann in een terminator
versie van de Zweedse chef-kok uit de Muppetshow en zeulde een
gigantische kookpot het podium, al was het maar om geen
misverstanden te laten bestaan over het hoe en waarom van dit
nummer. Maar blijkbaar is het nieuwe materiaal toch niet zo
meeslepend als dat van de eerste Rammstein-cd’s. Na de eerste vijf
nummers zag je steeds minder en minder handen de lucht in gaan, wat
slechts af en toe gecounterd werd door een “gouwe ouwe”. De kleine
technische problemen en het zwakke geluid deden daar ook geen goed
aan.
De drums, keyboards en gitaren kwamen steeds goed naar voor. De
zangpartijen bleven jammer genoeg soms steken in de geluidsbrij, en
van de bassist kan ik enkel zeggen dat hij op het podium stond,
geen één noot van gehoord. Nadat we halverwege de set even van plek
veranderden om van die vervelende afhellende zijkant in het
Sportpaleis verlost te zijn – of was het om van die bonkige
jeans-nichten vandaan te geraken? – liet Rammstein een ietwat
beperkte greatest hits op ons los. Beenharde versies van
‘Rammstein’, ‘Sonne’, ‘Sehnsucht’ en ‘Ich will’ maakten het makke
publiek eindelijk wat actiever en liet de groep het applaus
verdienen dat ze al een hele avond een beetje liep te zoeken.
Ook zonder de Riefentahl-videoclip bleef de Depeche Mode-cover
‘Stripped’ een waanzinnig mooi nummer, en daarna was het jammer
genoeg afgelopen. Géén ‘Mutter’, ‘Heirate mich’ of ‘Asche zu
Asche’, maar al bij al wel een pletwals van een optreden. Ik had
liever één of twee oude nummers extra gehad, dan was mijn avond
compleet geweest, Sportpaleisklank of niet! En dan te bedenken dat
’s anderendaags op diezelfde plek John Miles weer zit te kwelen.
Hadden ze dan niet één bommetje kunnen achterlaten?
– Foto’s: © Pieter Kats –
