Een nieuw album van De Onnoembaren zorgt altijd voor enige commotie in stripland. Er valt veel over deze reeks te zeggen, maar de laatste tijd leek het vooral om te verbloemen dat de troetelreeks van veel stripjournalisten een treurig dieptepunt had bereikt. Met deze twee nieuwe albums gaat het gelukkig weer de juiste richting uit.
Mocht u de typische Onnoembaren-anekdotes niet kennen: een korte samenvatting. In het eerste verhaal werd de oorspronkelijk held al op de eerste pagina doodgereden. De voorpublicatie in Robbedoes van het derde verhaal ("Gele Geschiedenis") werd halverwege gestaakt omdat de seks en het geweld na enkele lezersbrieven niet geschikt bevonden waren voor de jonge lezertjes. En — zeer belangrijk in milieus van stripnerds —nieuwe uitgeverij Dargaud geeft de Nederlandse vertaling uit zonder veel respect voor de oorspronkelijke chronologie. "Shukumeï" is bijvoorbeeld eigenlijk deel twee.
Wie de beruchte Onnoembaren-albums uit de jaren ’80 nu leest, kan alleen maar concluderen dat men toen niet veel gewoon was wat cynisme, seks of geweld in strips betreft. Het blijft allemaal zeer braaf, dus laten we die Robbedoes-anekdote voor eens en voor altijd begraven. Het gebrek aan chronologie in de Dargaud-uitgaven is misschien een beetje lullig, maar laten we eerlijk zijn: who cares? Tot zover de verplichte Onnoembaren-anekdotes. Laat het recenseren een aanvang nemen .
"Shukumeï" werd voor deze uitgave wat hertekend door Conrad, maar het verhaal heeft de tand des tijds goed doorstaan. De drie cynische en luie leger-dissidenten (de onnoembaren) worden op expeditie gestuurd om het vliegtuig dat een atoombom op Tokio moest droppen nadat dat reeds met Hiroshima en Nagasaki gebeurd was. Ze vinden het vliegtuig en de bemanning in de jungle in Borneo, samen met een groep verwilderde Japanse soldaten die een hapje mensenvlees wel kunnen smaken. Dit alles zorgt voor de nodige grappige situaties (jazeker) waarbij de humor even zwart is als de paginaranden.
"Shukumeï" is net als "Gele Geschiedenis" een klassieker en beide albums verklaren waarom er zoveel poeha verkocht wordt bij een nieuw album in deze reeks. De laatste 6 albums waren echter nauwelijks de moeite waard en scenarist Yann leek in trucjes te vervallen. In zekere zin leek De Onnoembaren een routinereeks geworden, met wat seks, geweld en pikzwarte humor als basisingrediënten. "Ten oosten van Roswell" is echter weer steengoed.
Het scenario is wat subtieler dan vroeger en de humor wat visueler, met heel wat verwijzingen naar films en dergelijke (iets wat Yann heeft overgenomen uit "Spoon en White", zijn uitstekende humoristische politiestrip bij Dupuis). Over het verhaal valt niet zo heel veel te zeggen, want dit album is het eerste deel van een nieuwe trilogie. De ingrediënten beloven alleszins veel goeds: een homohatende redneck met een travestiet als schoonzoon, een buitenaards wezen dat eigenlijk een roodharige vrouw is en een maoïstische geheim agente/huurmoordenaar.
Hoewel er in dit laatste album wordt voortgebouwd op gebeurtenissen uit de vorige albums, is het ook zonder de voorkennis te genieten. Wie zich niet kan inhouden kan natuurlijk op eigen risico de rest van de reeks kopen om volledig mee te zijn. Beide albums vormen samen alleszins een goede introductie tot het geschifte en pikzwarte universum van De Onnoembaren.
