De Franse Régis Loisel is bekend bij zowat elke liefhebber van het betere stripverhaal. Oorspronkelijk vooral gekend als de tekenaar van de reeks Op zoek naar de tijdvogel (scenario Serge Le Tendre), ontpopte hij zich ook als een getalenteerd verteller die met de reeksen Peter Pan, Magasin Général (tekeningen Jean-Louis Trip) en De grote dode (medescenarist: Jean Blaise Djian, tekeningen: François Lapierre) aantoonde zich zowel in de meer fantasierijke wereld als gegrond in de realiteit thuis te voelen. Voor de reeks Een godverdomse klootzak slaat hij al enkele jaren de handen in elkaar met Olivier Pont (o.a. Kucek, Over de grenzen van de tijd…).
In 2019 verscheen met Isabel het eerste deel van het geplande vierluik in typische Loiselstijl. Max, een Franse twintiger, belandt in 1972 in het Braziliaanse Kalimboantao op zoek naar de vader die hij nooit gekend heeft. Daar ontmoet hij het lesbische verpleegsterkoppel Christelle en Charlotte van wie de vriendin Corinne er al een jaar verblijft. Met niet meer dan twee foto’s, waarop hij als kind samen met zijn moeder telkens met een andere man staat, start Max zijn rondvraag. Hij komt te weten dat een van hen, Mermoz, een echte klootzak is die samen met de andere man, de boekhouder, niet alleen een grote som geld en diamanten ontvreemdde van hun baas Herman, maar ook diens dochter ontvoerde. Hun vliegtuig stortte een achttal jaar geleden neer in het oerwoud waarna van de drie niets meer vernomen is.
Al snel wordt duidelijk dat de levens van Max en zijn nieuwe vrienden met elkaar verweven zullen blijven doordat elk van hen verbonden is met het lokale mijnwerkerskamp waar Herman de plak zwaait en waar niet alles wat er gebeurt het daglicht verdraagt. Ook het verleden speelt een belangrijke rol, niet in het minst omdat Max samen met de doofstomme Baïa de jungle in moet vluchten en daar op het neergestorte vliegtuig stuit. Terwijl Max in de jungle ronddwaalt, zien Christelle en Charlotte zich eveneens geconfronteerd met de wetteloosheid die in de streek heerst en vinden ze bescherming bij de oude politieman Rego, een enkeling die weet hoe de dunne lijn te bewandelen tussen het afdwingen van de wet en de andere kant opkijken bij duistere zaakjes en ongure handel. Het beeld dat Loisel en Pont schetsen van de streek is dan ook weinig fraai, verschillende personages variëren van amoreel tot immoreel of kijken wanneer nodig de andere kant op in een poging te overleven en niet betrokken te raken.
Het is een les die Christelle, Charlotte en vooral Max met scha en schande leren en hen bij de start van Guajeraï finaal verlost van een overdreven naïviteit en sentimentaliteit. Zijn vermoedelijke vader is inderdaad een godverdomse klootzak die niet te vertrouwen is en net met Baïa, de enige die om hem lijkt te geven, heeft hij ruzie. In dit derde deel ligt de nadruk voornamelijk op de verhouding tussen Max, zijn vader (?) en Baïa, al treden ook de andere personages geregeld naar voor, waarbij duidelijk wordt dat hun rol in het geheel ver van uitgespeeld is. Want hoewel de strip lijkt te focussen op Max en zijn vader enerzijds en Baïa anderzijds weet Loisel de andere personages net voldoende in beeld te brengen om de lezer nieuwsgierig te maken naar het verdere verloop en hoe alle verhaallijnen en personages uiteindelijk (opnieuw) samen zullen vallen.
Loisel maakt er dan ook een punt van om niet louter naar een actie toe te werken maar een breder verhaal te vertellen. Net als in beide vorige delen wisselen de actiemomenten en de meer verhalende stukken elkaar wonderwel af waardoor zowel de spanning als intrige behouden blijven en de lezer op het einde weliswaar snakt naar het volgende, afsluitende deel maar tezelfdertijd ook kan genieten van Guajeraï op zich. In Pont heeft hij overigens een treffende vertolker van zijn verhaal gevonden. Diens stijl verraadt een duidelijke filmische invloed waarbij vaak ingezoomd wordt op personages of elementen om zo de lezer het gevoel te geven dat die werkelijk op de huid van de personages zit en met hen meekijkt. Daarnaast weet hij zijn actiescènes van de nodige dynamiek te voorzien, wat het geheel een heel eigen identiteit verleent die het gegeven stripverhaal overschrijdt.
Het verteltalent van Loisel staat al lang buiten kijf, wat Een godverdomse klootzak alleen maar bevestigt. Ook Pont toont zich hier opnieuw als een getalenteerde tekenaar die meer doet dan het verhaal omzetten in illustraties maar het ook een filmische dynamiek geeft die aan de reeks een extra dimensie verleent. Met Guajeraï wordt niet alleen trend van de vorige twee delen verder gezet maar krijgt de lezer ook een aantal nieuwe inzichten en vragen die niet minder dan reikhalzend doen uitkijken naar het laatste deel dat hopelijk geen twee jaar op zich laat wachten.
