Het voelt een beetje onkies, naar een concert gaan van iemand waarvan je weet dat het einde nabij is. Hoe vaak je ‘m ook live gezien hebt, het onbehaaglijke gevoel aan ramptoerisme te doen, steekt onwillekeurig de kop op. Maar wat moet een mens, in een week waarin Mark Lanegan overlijdt en een dolgedraaide Master of War de wereld doet daveren? Houvast en troost zoeken bij Arno.
Wie het album Vivre hoorde, weet op voorhand al waar zich, grotendeels, aan te verwachten. Maar wanneer Le Plus Beau in Oostende het podium opwandelt, achter zijn microfoon gaat zitten en “Solo Gigolo” inzet, is het even slikken geblazen. Arno klinkt broos en breekbaar, maakt oude mannengeluidjes. Maar: die tekstregels, wat klinken ze raak. Wanneer hij zìngt, klinkt Arno immers krachtig als vanouds, en krijgt elke lijn meer betekenis. ‘I doesn’t matter anymore’, zingt hij, en negenhonderd kelen slikken een krop door.
Met subtiele bas en piano in de rug, brengt Arno ingetogen nummers, een manier van optreden die een nieuwe glans geeft aan oude songs. “Elle Adore Le Noir” boet aan sensualiteit in, maar wint aan liefde en wanneer “Vivre” en “Lonesome Zorro” weerklinken, wordt meer dan een mondmasker in tranen gedrenkt. Het is Arno zelf die uiteindelijk voor comic relief zorgt, met twee à drietalige bindteksten over seks tussen eendagsvliegen.
Het ook is Arno die, wanneer het een wel heel ingetogen avond lijkt te worden, de boel aanzwengelt. Bruno Fevery ruilt de piano in voor een elektrische gitaar – en laat binnen tien seconden merken waarom hij ooit gevraagd werd om bij Kyuss Lives! te spelen –, een drumstel wordt op het podium gerold en “Do The Kangaroo” en “Meet the Freaks” denderen snoeihard door de zaal. Hoezo begrafenissfeer? Feest moet het zijn! En dat wordt het ook. Song na song stijgt de temperatuur én lijkt ook Arno vleugels te krijgen. “Ratata” wordt verbeten en snedig gebracht. Weg is het happen naar adem tussen twee regels. Hier put een man uit zijn eigen muzikale geschiedenis met een gretigheid die helend werkt.
Aan het einde: de hits. Ze mogen dan kapotgespeeld zijn, vandaag klinken ze opnieuw als de frisse, meeslepende songs die ze ooit waren: “Oh La La La”, een moment van extase, waarvoor zaal en artiest opstaan, en dat refrein meezingen, als was het een hit die nog maar zopas zijn opwachting op de radiogolven gemaakt heeft. “Putain Putain” is, na de Brexit en Putin – beiden worden genamechecked – meer dan ooit een bastaardvolkslied, en wordt ook alsdusdanig onthaald, met “Ha Ha” er als laconieke, maar krachtige toegift bovenop. Wanneer de zaallichten aan gaan, veel vochtige ogen, blikken vol emotie en ongeloof. Maar ook een onverwacht en gekoesterd gevoel van gelukzaligheid.
Op 5 maart speelt Arno nog in Egg in Londen, op 15 maart nog eens in Brussel. Mogelijk worden later nog concertdata bekend gemaakt. Een mens moet blijven hopen.
