Een artiest die de wereld aan zijn voeten links laat liggen om voor een erg beperkt publiek zijn eigen geluid te ontwikkelen, het zou in deze op holle content gerichte tijden als anomalie gelden. Met Paul Decoutere verliezen we een vakman, iemand die de punkrock uit de Vlaamse moerassen sleurde en de blues van over de zeven zeeën de lokale cafés in trok.
We kunnen het er makkelijk over eens zijn dat TC Matic het alfa en omega van de Vlaamse rockmuziek is. Daar is geen finishfoto voor nodig. De mengelmoes van stijlen en het dadaïstische karakter van de band konden enkel bestaan omdat ze wortel schoten in Tjens Couter, het vriendenboekje van Arno en Couter. Het duo – Tjens Oostendenaar, Couter Zeebruggeling – verzorgde het geluid van de haven – de blues uit Engeland, de branie uit de volkscafés – zonder het in een vaste vorm te verpakken. Hoewel Arno en Paul kort daarvoor nog met weinig meer dan een gitaarkoffer en een plastic zak op straat buskten om hun geluid te vinden mochten ze de jukebox van CBGB’s delen met de Ramones en Talking Heads. Was Tjens Couter coureur of ondernemer geweest, de gazetten hadden elkaar verdrongen om hun lof te bezingen.
Het duo was dan al verveld van een bluesband die de rock ’n roll omarmde tot punkrockers die nog enkele bluesaccenten gedoogden, en kondigde op die manier TC Matic aan. Maar net op het moment dat TC Matic de achterafzaaltjes ging inruilen voor Europa’s betere clubs, ging Couter niet cashen, maar opnieuw busken, omdat zijn artistieke roeping in het ontwikkelen van zijn eigen bluesgeluid lag, wars van wat populair was of goed in het oor lag. Het zou de rode draad door Couters levenspad worden. Als de ware Lonesome Zorro zijn eigen weg banend verlegde hij zijn horizon naar Gent, waar hij mee aan de wieg stond van de Charlatan en een leven lang in de coulissen van het succes bleef spelen volgens zijn eigen agenda.
Met Domisoldo vervolledigde hij met de zeis op de hals de Yellow Tape Trilogy, zijn levenswerk. Dat Couter net nu, op zijn 72ste, overlijdt aan de ziekte die zijn verhaal ongemakkelijk parallel laat lopen aan dat van Arno, zorgt ervoor dat de meesterlijke Canvasdocu Charlatan ook een ode aan hem is. Nog een keer, voor het doek valt, mogen de broers de bühne delen. Men zegt wel eens dat bij het overlijden van een mens een bibliotheek sneuvelt. Couter neemt een jukebox mee het graf in.
