2020 zou voor Karen Willems het jaar van Terre Sol worden, maar natuurlijk werd ook dat geïmpacteerd door het virus. Deel 3 uit haar cassette-exploratie verschijnt amper een paar maanden na Seslerde en werd opgenomen in die merkwaardige periode in de lente van 2020 dat alles even stil stond.
Als de beeldspraak in de leuze “tot aarde verworden, geroezemoes onder de nagels” opnieuw de wereld van het fysieke en het betasten suggereert, dan wordt Bentillse Berber ook gevormd door een soort van spirituele, of emotionele, kracht die sterker dan tevoren op de voorgrond treedt. Je vindt het ook terug in het sobere maar mooie artwork dat de cassette omhult. De muziek, 29 minuten die thuis en in De Werf (Brugge) werden opgenomen, is een reflectie op de periode in quarantaine. “Joy, sadness, melancholy and hope” zijn sleutelbegrippen in deze muzikale raamvertelling, die voorzichtig gemonteerd werd, maar de organische rode draad nooit verliest.
Het vrije zoeken, het spel van hout, plastic en metaal, van analoog en digitaal, is eerder verwant aan het eerste dan het tweede deel uit de reeks, met lange en korte klanken de voortdurend een fragiele dans uitvoeren. Aangehouden synthgolven (?), resonerend metaal en ritmische wrijfklanken contrasteren met ritselend getik, tiktakkende en ploppende patronen die even de kop opsteken om weer snel te verdwijnen. Als de zangstem opduikt, dan is die persoonlijk en ongedwongen, haast te intiem om te delen. Verderop heeft het iets van een ontwakend objectenarsenaal, met materiaal dat rekt en strekt, vervangen wordt door een (ver)scheurende strijkstok. Of is het een vermangeld blaasinstrument? Verlaten kreten in een desolaat landschap. Ritme bedekt met een deken van ruis, het geschal van misthoorns in de verte.
De B-kant blijft nog verder weg van een percussie-onderonsje, vertrekt vanuit een donkergrijze, industrieel-getinte vibe met rauwe ritmische vegen. Heel even lijkt het de start van een marathon van The Necks, tot er opnieuw een andere fase aanbreekt, die via field recordings beland bij een fluitje, vergezeld van spreidstand tussen hoge en lage aangehouden tonen die samen een loden melancholie creëren, het emotionele scharniermoment van deze plaat. Het heeft haast iets van een compacte ambientsymfonie met een folkloristisch randje. Een verrassend pakkend moment, al zindert het haast kinderlijke melodietje in de finale net zo lang na.
En zo groeit ook dit stukje huis-, tuin- en keukenvlijt (al is het niet zo oubollig-gezellig als die woorden suggereren) uit tot een persoonlijk statement. Een exploratie van zichzelf via klank. Wat intussen ook duidelijk wordt, is dat Terre Sol uitgroeit tot een totaalwerk waar elk onderdeel een wezenlijke bijdrage aan levert. Van de drie delen die tot hiertoe verschenen blijft Bentillse Berber misschien wel het hardnekkigst aan de ribben plakken, maar de ware omvang van het project is nog in volle ontwikkeling en zal pas duidelijk worden als de maker ervan laat weten dat het afgerond is. Het mag intussen nog even blijven duren.
Net als de vorige keren verschijnt deze tape, die ook digitaal beschikbaar is, in een zeer beperkte oplage. Aan te schaffen via Bandcamp.
