Twee absolute klasbakken van Belgische musici op één affiche; te mooi om waar te zijn? Nochtans zweefde het publiek maar al te gewillig mee op de behaaglijke, moordend accurate stemmen van Geike en Joost Zweegers richting hogere sferen. Toch jammer dat je na zo’n prachtconcert altijd moet terugkeren naar een realiteit die zo kurkdroog is als een journaal in eindeloze herhaalmodus.
First things first natuurlijk: Geike – stijlvolle zwarte jurk, een dame met zo’n een grandeur en klasse dat je als argeloze toeschouwer geheid naar adem moest happen – zette meteen de puntjes op een torenhoge i met een vlekkeloze versie van “Middle Of The Night”, uit haar tweede soloplaat Lost In Time. Geike zou die maandagavond trouwens énkel uit het vaatje van die plaat tappen maar hey, als dat bewuste album niets minder dan muzikale godennectar bevat, hoort u ons niet klagen.
Hadden wij u trouwens al verteld dat het aloude adagium less is more die maandagavond meer hout sneed dan een dozijn volleerde schrijnwerkers? Om maar te zeggen dat de sobere pianobegeleiding van producer van die plaat en hoofdact van de avond Joost Zweegers zo mooi, zo af was, dat je er gegarandeerd kippenvel als een berglandschap van kreeg. En Geike? Tja, die bleef met haar heerlijke sirenenstem maar zo toonvast als een waterpas en vol overgave verder zingen, bijvoorbeeld in “Questions”, de op licht herkenningsapplaus onthaald single “Of Shore”, het bloedmooie “Sea Of Fools” en “Orion”, waarbij steeds opnieuw het indrukwekkende pianospel van Zweegers opviel. Eindigen deed de zangeres dan weer zonder pianobegeleiding, gewoon fluitend in de microfoon, haast alsof ze het opzet van die avond – niets in de handen, niets in de zakken – nog eens extra wou onderstrepen. Yep, zo schattig als een lieflijk kinderrijmpje, inderdaad. Meer van dit, we wilden meer van dit.
En, het dient gezegd: Novastar, oftewel Joost Zweegers moederziel alleen op een groot podium, bediende een hongerig publiek resoluut op zijn wenken. Ook hij zou bijna alleen uit zijn laatste plaat plukken, maar als die langspeler zo’n granieten brok pure muziek betreft als In The Cold Light Of Monday is er – weeral – geen haar op een zinnig hoofd dat er ook maar aan denkt om te morren. En dus keilde Zweegers, eerst op een semi-akoestische en vervolgens op een volledige folkgitaar, het boterzachte “Longtime” en het best zwaarmoedige “Life Is All” een uiterst gewillige zaal in. Helemaal mooi werd het natuurlijk als Zweegers weer achter de piano kroop voor de excellente single “Holly”: die machtige weidse zang! Dat zeer functionele galmpje in de micro in de refreinen! Yep, het mocht duidelijk wezen: Novastar, uitgebeend tot de meest uitgeklede essentie, had nog lang niet al zijn innerlijke demonen uitgedreven.
Nog geen milliseconde miste je als toeschouwer trouwens de mooie, volle arrangementen op dat reguliere laatste Novastar-album, daarvoor was het spel en de zang van Zweegers immers veel te bezwerend, smeet de muzikant zich veel te fel. Met hart, ziel, bloed, zweet en tranen, zeg maar. En dus bleef Zweegers – als een scherpschutter die in slow motion het ene muzikale snoepje na het andere recht in je ziel vuurt – maar doorgaan, laveerde hij als een volleerde koorddanser tussen piano en gitaar, en schuwde hij in zijn tot in de essentie gestripte songs nooit ofte nimmer het grote gebaar. Faut le faire! In de eerste bis volgde nog het onvermijdelijke, maar na al die jaren nog steeds heerlijke “The Best Is Yet To Come” en de tweede bis kregen we “Wrong” voorgeschoteld, maar dan was het écht gedaan. Blij gezind schuifelde het publiek richting uitgang, nietsvermoedend van de maatregelen die luttele dagen later de hele wereld op slot zouden doen.
Mooie herinneringen in mindere tijden zijn immers haast als water en lucht, als een vlot in een woelige oceaan: een mens leeft nu eenmaal domweg niet van brood alleen. En zo drijven wij dus nu maar al te graag op onze gedachten aan afgelopen maandagavond: twee absolute prachtconcerten van twee rasartiesten, in een cultureel centrum, in een geboortestad waar wij al heel ons leven kind aan huis zijn. Je zou voor minder beginnen bibberen van gepaste ontroering.
