“Impossible Germany, unlikely Japan.”, zingt Jeff Tweedy in een van mooiste songs op Sky Blue Sky. Voeg daar vanaf heden gerust “allied Belgium” aan toe, want dinsdag trad ’s mans band Wilco al voor de derde keer dit jaar in ons — tot nader order nog steeds niet uiteengevallen — Belgenlandje op. En hoe! Na de recente triomftochten in de Gentse Vooruit en het Dourfestival ging gisteren ook de Brusselse Cirque Royale gezwind voor de bijl.
Wilcos grootste troef is ongetwijfeld Tweedys door merg en been snijdende stem, die zelfs het stroperigste liefdesliedje hartverscheurend wanhopig doet klinken. Maar — net als in de Vooruit eerder dit jaar — zagen we dinsdag een echte band aan het werk, een grandioos geolied geheel, bestaande uit zes ijzersterke leden die hun instrument elk tot in de puntjes beheersen.
Wilco heeft intussen een erg uitgebreid en gevarieerd arsenaal aan songs bijeengespeeld: enerzijds zijn er de simpele, breekbare countryrocksongs over de pijn van het zijn, waar de invloed van onder meer Neil Young (met zijn Stetson, boots en mondharmonica had Tweedy er dinsdag overigens heel wat van weg) en de onvermijdelijke The Beatles niet valt te ontkennen; en anderzijds de krachtige halfbloeden, met helse gitaaruitbarstingen zoals we ze kennen van bij ander mooi volk als Yo La Tengo, Sonic Youth of Neil Young (hij weer) als hij door Crazy Horse geruggensteund wordt.
Ook dinsdag werd er vlot afgewisseld tussen beide categorieën songs. Er werd ietwat verrassend afgetrapt met de bijna akoestische, rustige voortkabbelende “Sunken Treasure” en “When The Roses Bloom Again” (een nooit uitgebrachte Woody Guthrie-cover, die dateert uit de Mermaid Avenue-sessies). Een eerste keer rechtveren deed het publiek met het bloedmooie “You Are My Face” (met de gezellige Tweedy-beginselverklaring “I trust no emotion, I believe in locomotion.”), waarna “She’s A Jar” de wurggreep om onze keel nog wat verstevigde.
Het kosmische elektronicagebliep aan het begin van “I’m Trying To Break Your Heart” luidde de te verwachten ommezwaai in. Vanaf dan waren oorverdovende outro’s en muzikale stormuitbarstingen, die even snel weer gingen liggen als ze waren komen opzetten, schering en inslag. Hoogtepunten waren “Impossible Germany” (gitarist Nils Cline blaast op machtige wijze Marquee Moon nieuw leven in), “Handshake Drugs” (met de geniale regel “If I ever was myself, I wasn’t that night”), “Via Chicago” en “Hummingbird” (waarin Tweedy zich zowaar liet verleiden tot enkele danspasjes).
Tijdens de bissen haalde de band onder meer nog het zalig pompende “Spiders (Kidsmoke)”, het bitterzoete “California Stars” en “I Got You (At The End Of The Century)” (The Band revisited) boven, en weg waren ze. Wilco was dinsdag bij momenten goddelijk, nooit minder dan begeesterend en op geen enkel moment ontgoochelend. En u?
