De invallende duisternis brengt wat welkome afkoeling over de zwetende festivalweide, terwijl boven het hoofdpodium roerloze boomtoppen en een schuchtere maansikkel tegen de wolkenloze hemel afsteken. Melancholie, het overvalt een mens op de meest onverwachte momenten, tijdens het optreden van Muse op het hoofdpodium bijvoorbeeld. Cyanidepillen schijnen daartegen gelukkig een uitstekende remedie.
Muse komt op Werchter bovenal de nieuwe cd voorstellen, maar omdat Matthew Bellamy niet bepaald van gisteren is, wisselt de band de nieuwe nummers af met het beste van wat de vorige albums te bieden hadden. En dat blijkt heel wat te zijn. Een band die met gemak een tiental anthems de revue kan laten passeren, zonder ooit een beroep te moeten doen op minderwaardig materiaal, heeft zijn plaats als headliner zonder meer verdiend.
De virtuositeit van Bellamy blijkt ook live uitstekend tot uiting te komen. Hij ruilt met evenveel bravoure de gitaar voor de piano en haalt vocaal zelfs de hoogste noten zonder ook maar enig spoor van aarzeling in de stem. In ons polytheïstische muzikale godendom, krijgt Bellamy stilaan een plaatsje in de wachtkamer voor de eeuwige onsterfelijkheid.
Een opvallend detail in de setlist is dat de nummers van Absolution sterk ondervertegenwoordigd zijn. Het is vooral met het "oude" Origin Of Symmetry dat Muse het publiek op zijn hand krijgt. "Bliss", "Plug In Baby" en "Feelin’ Good" worden woord voor woord meegebruld, respectievelijk meegebrald door fans en benevelde Hollanders. Werchter komt pas echt in een staat van collectief delirium wanneer Bellamy zich aan de piano zet voor een verbijsterend sterke versie van "New Born". Het nieuwe materiaal wordt oorspronkelijk wat aarzelend in ontvangst genomen. Aan het begin van de nieuwste single kunnen we zelfs heel even de gedachte aan Daans "Swedish Designer Drugs" niet verdringen. Cyanidepillen, we kunnen het niet genoeg herhalen. Tegen het einde van de set gaat echter alles wat Bellamy brengt erin als dure Stella in het Nederlandse publiek. Een nieuw album presenteren op een zomerfestival, het is not done. Muse komt er niettemin mee weg. Eat that, Anthony Kiedis.
