In de VS werd deze actiefilm uitgebracht onder de titel ‘The
Rundown’. Het is altijd een kwaad teken wanneer een film van naam
verandert tussen de continenten, zeker wanneer het er één is met
voormalig worstelaar The Rock in de hoofdrol, maar voor één keer
hoeft u niet op voorhand paniekerig de slechte smaak-politie te
bellen. ‘Welcome To The Jungle’ is volkomen voorspelbare nonsens
waar niet één origineel idee in zit, maar verdomd als ik er niet op
een bepaald niveau van genoten heb.
The Rock speelt spierenbundel Beck, die in dienst van een
maffiabaas schuldenaars vriendelijk gaat verzoeken te betalen, maar
er eigenlijk van droomt een restaurant te openen. Hij krijgt de
kans het nodige geld daarvoor te verdienen, wanneer zijn baas hem
opdracht geeft om naar Brazilië te reizen. Travis, de zoon van de
baas, gespeeld door Seann William Scott (jawel, Stiffler van
‘American Pie’), is daar in de
problemen geraakt en dient zo snel mogelijk terug naar huis gehaald
te worden.
Beck vertrekt naar de brousse en ontdekt dat de problemen van
Travis te maken hebben met een man genaamd Hatcher (Christopher
Walken), een genade- en gewetenloze zakenman die de plaatselijke
bevolking slavenarbeid laat verrichten op zoek naar goud. En nog
voor u kunt bedenken in welke film u dit alles al eens eerder hebt
gezien, is Beck uiteraard verwikkeld in een strijd met de
sadistische gouddelver en zijn privé-leger.
Tot voor een kleine tien jaar zou Arnold Schwarzenegger hier de
hoofdrol in hebben gespeeld, maar nu de Oostenrijkse eik zoveel
stuntmannen om zeep heeft geholpen dat hij hetzelfde nu met de
staat Californië meent te kunnen doen, krijgen we The Rock als
invaller. In een vroege scène zien we Der Schwarz even over het
scherm lopen – hij mompelt The Rock toe: “Have a good time”,
waarmee de toorts symbolisch is doorgegeven aan de volgende
generatie steroïdenhelden. En de nieuwe actiester volgt die raad
ook op – hij laat zijn ogen bijna uit hun kassen puilen en zijn
spieren rollen alsof ze elkaar willen inhalen, maar het blijft
altijd duidelijk dat hij zelf ook wel weet dat het allemaal maar om
te lachen is. Een geweldig acteur zal The Rock nooit worden, maar
hij heeft wel voldoende fysieke présence om dit soort van rollen af
te kunnen en genoeg gevoel voor humor om te vermijden een triestige
plant à la Steven Seagal te worden. De volgende
Shakespeare-verfilming zal wellicht nog net wat te hoog gegrepen
zijn voor hem, maar in dit soort film doet hij wat hij moet
doen.
‘Welcome To The Jungle’ is van begin tot eind een absurde rit.
Beck en Travis rijden met hun Jeep van een ravijn en vallen een
kilometertje of tien lang van de helling af, waarbij ze onderweg
uitstekende rotsen, takken, boomstammen en wortels tegenkomen. Ze
landen in een meer en krijgen vervolgens ook nog eens de Jeep op
hun kop (net als in ‘Charlie’s Angels
2′, lijkt de zwaartekracht in deze film zo te werken dat zware
voorwerpen tragen vallen dan mensen). En een shot later zien we de
beide helden zonder een schrammetje op de oever kruipen. In een
andere scène wordt The Rock meedogenloos aangevallen door een hele
bende rebellen, die hem tegen bomen smakken, in het gezicht, de
maag en het kruis trappen en hem messen toewerpen. In de scène die
daarop volgt, verzorgt hij zijn wonden – één enkel luizig
snijwondje. Zijn haar is zelfs niet uit model.
Zo werkt dat nu eenmaal in dit soort films. Je kunt dan als
reactie heel diep zuchten en klagen dat het niet realistisch is, of
je kunt eens glimlachen om de onnozelheid ervan. De reden waarom ik
ditmaal het tweede heb kunnen doen, is omdat je voelt dat de makers
hiervan zelf ook wel wisten dat het absurd was. Ze spelen het
allemaal behoorlijk tongue in cheek, zonder daarom
noodzakelijk te vervallen in het andere uiterste, de
hyperkinetische kluchtigheid van het eerder vermelde ‘Charlie’s Angels 2′. De toon van ‘Welcome
To The Jungle’ zit goed, en dat is voornamelijk te danken aan
regisseur Peter Berg. Enkele jaren geleden gaf die man ons de
gitzwarte komedie ‘Very Bad Things’. Hier bewijst hij dat hij van
een film zonder enig noemenswaardig verhaal toch een ietwat
onderhoudende ervaring kan maken. Wat niet evident is.
Opvallend goed aan de film, is de montage. Peter Berg past
ervoor om zijn film te laten ontaarden in één grote orgie van
geweervuur – Beck maakt er een punt van geen wapens te gebruiken
behalve zijn vuisten, wat het allemaal sowieso al veel
interessanter maakt. Twee kerels die naar elkaar schieten zijn
uiteindelijk toch maar twee kerels die naar elkaar schieten en dan
loop je algauw het risico om ofwel saai te worden, ofwel meteen
voorbij gestoken te worden door de volgende actiefilm die in de
zalen belandt. Maar wat we hier krijgen, zijn actiesegmenten die
van nét iets meer fantasie getuigen (blijf maar eens manieren
verzinnen om gewapende kerels uit te schakelen zonder dat je zelf
iets in handen hebt), en die dus bovenal retestrak gemonteerd zijn.
Let op een vroege scène in een café, waarin The Rock voor het eerst
te maken krijgt met de mannen van Hatch – de choreografie van die
scène is van een bewonderenswaardige helderheid.
Dat ‘Welcome To The Jungle’ uiteindelijk toch te licht bevonden
moet worden, ligt in de eerste plaats aan de volkomen afwezigheid
van een degelijk verhaal (maar wat verwacht je dan ook in dit soort
film?) en aan de soms kinderachtige sfeer van de humor. Een scène
met geile apen en een gehandboeide Seann William Scott die nodig
moet plassen, zijn er met de haren bijgesleurd en uiteindelijk
smakeloos. En bovendien… Tja, Seann William Scott doet mee, wat
dus wil zeggen dat we in ieder geval een komische sidekick hebben
die nog slechter acteert dan de hoofdrolspeler. De dag dat die
kerel eindelijk verbannen wordt naar tv, organiseer ik een feestje
voor al wie deze recensie leest.
‘Welcome To The Jungle’ is cinema voor tienjarigen en geneert
zich niet voor wat het is. Ja, het is compleet stupide. Maar het is
wel goed gemaakt, op een technisch niveau. Dit is geen goeie film,
maar het is wel een goeie film in het genre. En dat zijn twee
verschillende dingen.
http://www.therundown.com/
