Choose life. Choose a job. Choose nostalgia. Het lijkt het motto in het decennium van de sequel en de ophemeling van die goeie ouwe jaren negentig, toen in Trainspotting de eerste noten van Lust for Life een collectief shot extase betekenden. Twintig jaar later zijn de enfants terribles terug, niet verbazend nog steeds als hun waardeloze zelve. Bij de aankondiging van T2 zetten we ons aanvankelijk schrap voor een heerlijke trip down memory lane. Deze keer leidden de eerste noten van Lust for Life echter vooral tot een bad trip : ook aan een overdosis knipogen en allusies kan zelfs de meest nostalgische kijker ten onder gaan.
Twintig jaar nadat Mark Renton zijn vrienden flink belazerde door met 16.000 pond aan de haal te gaan, keert hij na een stukgelopen huwelijk in Amsterdam terug naar Schotland om zich te herenigen met zijn voormalige junkievrienden. Al snel blijkt dat Mark er nog het best vanaf kwam: Spud is nog steeds verslaafd en bovendien suïcidaal, Sick Boy financieert tegenwoordig zijn cocaïneverslaving met het afpersen van zijn bordeelklanten en Begbie rot al vijfentwintig jaar weg in de gevangenis van Edinburgh. Kortom, hun neiging naar minder weloverwogen keuzes heeft de tand des tijds doorstaan, want ook Mark hervalt in zijn oude gewoontes wanneer hij uit schuldgevoel Sick Boy helpt met zijn nieuw bordeel. Wanneer Begbie er uiteindelijk in slaagt te ontsnappen, schiet het plot langzaamaan in actie, maar al bij al lijkt T2 meer op één langgerekte hervertelling van Trainspotting. Vier Schotten worstelend met drugs, criminaliteit en te grote sommen geld: het komt bekend voor. Zelfs Diane, de toenmalige vijftienjarige vriendin van Mark, krijgt een rolletje toebedeeld. Wanneer Sick Boy in de problemen geraakt door zijn afperspraktijken, blijkt zij de aangewezen advocate te zijn. What are the odds?
Het plot mag dan wel mager zijn, het verrukkelijke Schotse accent, de onderbroekenlol en de charmante dommigheden van Spud amuseren nog steeds. Als de rooftocht van Mark en Sick Boy in een unionist pub ontspoort in een doldwaas karaokemoment, blijven de lachspieren niet ongemoeid. Ook de keuze om macho-der-macho’s Begbie op te zadelen met een hardnekkige erectiestoornis, kan alleen maar toegejuicht worden, des te meer omdat probleemoplossend denken niet zijn sterkste kant is. Bovendien blijft de regie van Trainspotting overeind: de grauwe kleuren, de vliegensvlugge opeenvolging van shots en een camera die alle hoeken van de kamer te zien krijgt, geven nog steeds het gevoel dat Danny Boyle zelf zijn neus kapotgesnoven heeft. Op een goede manier dan.
Niettemin komt na een dertigtal minuten het besef dat T2 vooral een flauw excuus is voor een Throwback Thursday. Uiteraard is het principe van een sequel gestoeld op de herbeleving van een fantastische cultfilm, maar een volledige recreatie hoefde nu ook weer niet. Het lijkt alsof T2 de kijker de moeite wil besparen om de eerste film op te frissen: Mark zal zelf haarfijn uitleggen hoe hij en zijn vrienden ooit eens 16.000 pond verdienden met een deal of hoe ze plots met een dode baby opgescheept zaten als ze weer eens wat te veel gespoten hadden. Daarbovenop worden de iconische momenten schaamteloos opgerakeld. Als Mark nog eens op de voorruit van een auto belandt, kan hij het toch niet laten om zijn breedste glimlach boven te halen. Ook de choose-quote is opnieuw van de partij. Spoiler alert: de pientere Mark vindt de zelfverheerlijking op sociale media ook wat vervelend. Tot slot geen nostalgie zonder een portie melancholie, zodus wordt de kijker af en toe geconfronteerd met het olijke viertal als onbeschadigde kinderen op een verjaardagsfeestje, alsof we ons wanhopig moeten afvragen waar het toch allemaal verkeerd liep. Kan iemand vertellen wanneer Trainspotting ooit gepretendeerd heeft zeemzoet te zijn?
Ook op vlak van setting moet je geen vernieuwingen verwachten. Opnieuw speelt alles zich af in dezelfde vertrouwde troosteloze straten van Edinburgh. Marks ouderlijke thuis krijgt een bezoekje, inclusief zijn kamer met het treintjesbehangpapier. Samen met de kijker denkt Mark terug aan het afkicken, de hallucinaties en de baby op het plafond. Hij schijnt nostalgisch te denken: Weet je nog toen Trainspotting geen schaduw van zichzelf was?
