Iemand met een historische achtergrond, twee scenaristen en een tekenaar die eerder al zijn strepen verdiende bij Bankgeheimen. Het vierluik Oorlogsvrouwen profileert zich als een ambitieuze blik op vier opmerkelijke vrouwen die een rol gespeeld hebben in oorlogstijden, toen die tijden nog louter door mannen gedomineerd werden.
Ambitieus, dat was ook de eerste vrouw uit de reeks, Amy Johnson. Zij was niet alleen een luchtvaartpionier in de jaren dertig, maar tijdens de Tweede Wereldoorlog is Johnson ook een van de weinige vrouwen die voor de Britse luchtmacht vliegt. Niet dat voor haar een glansrol weggelegd is: het vooruitzicht op een heldendood is op dat ogenblik louter mannen gegund. Johnson maakt deel uit van de dienst die instaat voor het transport van nagelnieuwe vliegtuigen naar het front.
Daarmee wordt Johnson, zij het op beperkte schaal, de mogelijkheid geboden te doen wat ze ook voor de oorlog deed: vliegen. Aanvankelijk deed ze dat met haar echtgenoot: samen records breken, wapenfeiten stellen, tot manlief meer liefde zocht in een fles en Johnson, niet gehinderd door heersende opvattingen in de Britse samenleving van die tijd, haar eigen weg gaat.
Hoewel Johnson als luchtvaartpionier deel uitmaakt van de romantiek die in de eerste decennia rond vliegen hangt — in 19 dagen van de UK naar Australië vliegen was in die tijd een prestatie — en ze als dusdanig haar strepen verdiend had, is het het slothoofdstuk van haar leven dat haar een plaatsje in de geschiedenisboeken gunt. Die boeken worden immers vooral in oorlogstijd volgeschreven.
De auteurs maken, door toevoeging van een fictieve journaliste aan het verhaal, een boeiende vertelling die de meest markante punten uit het leven van Johnson aan bod laat komen. Het nadeel laat zich raden: er wordt nergens echt dieper op ingegaan, zodat het leven van deze oorlogsvrouw grotendeels een raadsel blijft voor de lezer en het geheel niet veel meer te bieden heeft dan de krantenknipsels die als kader fungeren voor de vertelling die gebracht wordt.
Ondanks dat gebrek heeft dit eerste deel van Oorlogsvrouwen zeker zijn bestaansrecht. De eerlijkheid gebiedt immers toe te geven dat we voor het verschijnen van dit album in de verste verte nog nooit van Amy Johnson gehoord hadden. Als haar geschiedenis zich aan ons kon openbaren, dan liefst met een album als dit: enigszins prikkelend, niet opdringerig en hongerig makend naar meer. Dat laatste geldt net zo goed voor de drie andere delen die nog verwacht mogen worden. Zo zal het ons geen klein beetje benieuwen hoe de auteurs het fascinerende verhaal van Sophie Scholl in het tweede deel zullen presenteren.
