Het kind moet altijd een naam hebben. Dat geldt blijkbaar ook
voor concerten in de Minnemeers in Gent. Wie op de Red Bull
Soundclash (jawel!) gekissebis tussen DJ Wout en Regi verwachtte,
kwam gelukkig van een kale reis thuis. Wat ging er dan wel
verscholen onder deze vreselijke noemer? Geen holle kermisbeats
gelukkig, maar een stevige tweestrijd tussen twee vaderlandse bands
die al voor heel wat gefonkel hebben gezorgd aan het Belgische
popfirmament. In navolging van dj-battles, soundsystem-clashes en
andere muzikale vijandelijkheden kruisten Triggerfinger en Absynthe
Minded de degens. Over vier rondes met verschillende opdrachten lag
het salomonsoordeel over winst en verlies bij het publiek. Middels
luid of minder luid gejoel wierpen de concertgangers onverbiddelijk
de teerling. Een entertainend concept met een beperkte
houdbaarheidsdatum, zo bleek!
Van een reguliere concertavond was er namelijk geen sprake en dat
bleek al snel een tweesnijdend zwaard. Het ronde-concept dat door
Red Bull, de Don King van dienst, werd uitgedokterd, stuwde het
spelplezier en de elektrische geladenheid van beide bands bij
momenten naar een absoluut hoogtepunt, maar de roes van goede
integrale concerten ontbrak. Hoewel zowel Triggerfinger als
Absynthe Minded het beste van zichzelf gaven, konden beide bands
daardoor niet helemaal zegevieren. Maar net als een naam moest de
Red Bull Soundclash ook een overwinnaar kennen.
The road to victory ging van start met een opwarmronde
waarin beide bands drie nummers brachten. De krachtverhoudingen
werden meteen duidelijk. Absynthe Minded scoorde een mooie hattrick
met ‘Plane Song’, ‘My Heroics, Part One’ en ‘I Am A Fan’, maar de
Gentse band kreeg van Triggerfinger meteen een stevige linkse hoek
terug met ‘Short Term Memory Love’. Toen het Antwerpse trio door
het publiek werd getrakteerd op een zee van duivelstekens bij het
inzetten van ‘On My Knees’, leek het pleit al beslecht. David
versus Goliath dus, en in tegenstelling tot het Bijbelse verhaal
leek die laatste het nu wel te gaan halen.
In de coverronde leek Absynthe Minded nog steeds te zwijmelen na
die uppercut. Waar hun versie van ‘Mercy’ van Duffy met Lady Linn
weinig aan het origineel toevoegde, metste Triggerfinger een
betonnen gitaarmuur van de soulsong die werd gevoegd door een
piepjonge, imponerende chanteuse, Selah Sue. Dance like a
butterfly and sting like a bee, zo luidde het credo van
Cassius Clay en in hun memorabele versie deed Triggerfinger beide.
Een verpletterend verschil in de applausmeter was het
resultaat.
De invalronde schreef Absynthe Minded dan weer op hun naam. De
manier waarop de Gentenaars ‘Today’ van Triggerfinger overnamen,
kon op meer goedkeuring rekenen dan hoe de Belgische erfgenamen van
Queens of The Stone Age en Led Zeppelin ‘Mary’s Hotel (Fire Sets
In)’ verderzetten. De speelse strijd tussen de twee acts vormde tot
dan toe een aangename variant op de normale concertformule, maar
het fragmentarische, stop-start-karakter van het muzikale gevecht
begon toch z’n tol te eisen.
In de volgende ronde waarin de bands een nummer van zichzelf in een
ander jasje moesten steken, stak het verlangen naar een reeks songs
van één en dezelfde band namelijk de kop op. De punkversie van
‘Stuck In Reverse’ van Absynthe Minded was dan wel bloeddorstig en
Triggerfinger’s country-adaptatie van ‘Lil’ Teaser’ zat de
moordsong als gegoten, maar de nummers zouden nog veel beter tot
hun recht komen in een reguliere set. Gelukkig mochten de twee
bands in de laatste ronde nog twee songs na elkaar spelen. Daarin
rolde Triggerfinger impressionanter met de spierballen via het
imposante een-tweetje ‘First Taste’ en ‘Is It’. Tegen dat zware
geschut kon zelfs ‘I’ve Been There (Old Love Never Dies)’ van
Absynthe Minded niet tegenop.
Het hoeft dus niet te verwonderen dat Triggerfinger op het einde
van de avond de beker in de lucht mocht steken. Maar daar draaide
het uiteindelijk niet om: de Red Bull Soundclash was vooral een
stoeierige speeltuin voor beide bands en het evenement bleek een
uitstekende gelegenheid om twee van onze nationale (t)rotsen in de
branding onverwacht uit de hoek te horen komen. Dat we na de
epische veldslag zelf niet in de touwen hingen, namen we er dan
maar bij.
