AB, Brussel, 5 december 2010
Als ik aankom, aanschouwt de reeds goed vol gelopen AB gehoorzaam
het toch wat merkwaardige voorprogramma: David
Poltrock (bekend van Hooverphonic,
Tom Helsen en
Savalas) op vleugelpiano begeleid door een staande lamp. Hij geeft
zich volledig en dat wordt op basis van het applaus best
gewaardeerd door het publiek van Triggerfinger. Ik ga mijn kritiek
tot een minimum beperken maar laat het duidelijk zijn dat dit soort
kunstjes mij niet echt kan boeien. Soit, het contrast is
alleen maar groter en het beperkt instrumentarium zorgt voor weinig
gesleur met versterkers tijdens de pauze.
In de zaal staan oppvallend veel brave, doordeweekse mensen, al
wat grijzende haren en blinkende schedels hier en daar. Ik denk dat
de babysitters goed geboerd hebben tijdens deze Triggerfinger
driedaagse. Volledig terecht want wie ‘All This Dancin’
Around‘ al gehoord heeft, weet dat Ruben Block en zijn twee
handlangers met hun geile blues en stomende rock met slechts twee
akkoorden een droge schuur in lichterlaaie doen schieten. Een
stelling die ook weer na zondagavond uit empirische ondervinding
bevestigd kan worden.
‘I’m Coming for You’ en de nieuwe single ‘All This Dancin’
Around’ opende een lange hete avond met huilende gitaar en vette
boogie. Een luid maar afgehaspeld en niet zo zuiver gezongen ‘Short
Term Memory Love’ gepaard met een rondje muzikale zelfbevlekking
van hardklopper Mario Goossens haalden vervolgens de vaart al
direct uit het optreden. Dat was jammer maar in het geheel van de
avond was het een slimme zet. Dat is de kunst van het
teasen nietwaar, steeds een beetje tonen om zich dan
fluks terug te bedekken en zodoende opbouwen naar de
zedenloze climax. En ja, ik besef dat ik een man ben die hier zit
te suggereren dat hij een boner krijgt van drie ontblote
mannen.
Wie minder sterk in zijn schoenen staat, riskeert tijdens een
Triggerfinger optreden het onderscheid verliezen tussen seksuele
fictie en realiteit. Niet veel later volgde dan ook een eerste
hoogtepunt. ‘First Taste’ schuurde en schokte zich een weg door de
zaal en steeds meer kelen gingen wijd open om mee te gillen met
ceremoniemeester Block. Het nummer komt van de vorige plaat
‘What Grabs
Ya‘, die de gouden status heeft bereikt – en waarschijnlijk zal
dat ook gebeuren met het nieuwe album. Het publiek liet zich in
ieder geval de gul gesmeerde stroop smaken. De golf van
booty-shakin’ voluntarisme die naar het podium terug
oscilleerde moet ook daar deugd gedaan hebben.
Opvallendste nummer op die zelfbewuste derde LP is ‘My Baby’s
Got a Gun’ en live is dát een serieuze knaller. Door Block
aangekondigd als “a little, little blues” en aangevat badend in
rood licht tilde dit lange, langzaam wegschroeiende nummer de zaal
definitief over het kookpunt. Niet lang daarna volgden de uitbundig
meegezongen singles ‘Is It’ en ‘Soon’, de ruige versie en met een
feedbackend, traag, bijna Sabbathiaans einde. Hey Ruben,
Paul en Mario: werk die kant van de band ook eens wat verder uit
want het klinkt wel leuk. Veel te snel en te voorspelbaar verliet
het drietal dan het podium. Gedurende de volgende vijf nummers
beitelde Triggerfinger echter zijn naam definitief in het
sokkelmassief van de Belgische Rock, en het verguldsel ligt al
klaar.
Eerste toegift was het erg rustige ‘All Night Long’ dat me live
veel meer bij de lurven pakte dan op LP. Ook rustig maar met een
stevige angel is ‘It Hasn’t Gone Away’. Men putte voort uit de
nieuwste LP met de twee stomendste rockers die daar te vinden zijn:
‘Let it Ride’ en het wat klassieke maar soevereine en stevige
‘Cherry’, een nieuwe publieksfavoriet. Na nog even ego getankt te
hebben in de coulissen werd het laatste restje weekend dan
opgesoupeerd tijdens ‘Commotion’. Het CCR nummer dat Triggerfinger
zich jaren geleden al eigen heeft gemaakt en steevast ontaardt in
een huilend gitaarfeest.
Conclusies? Dat het goed was! Triggerfinger is een band die zijn
solide reputatie met hard werken heeft opgebouwd en dat toont zich
sterk in een uitverkochte AB enkel. De nieuwste nummers vliegen
zonder veel moeite op en zelfs over de bekende publieksfavorieten
(‘On My Knees’, Lil’ Teaser’) zonder een greintje schroom. We
moeten ook niet vergeten dat Ruben Block misschien wel een nog
beter zanger dan gitarist is en dat die olijke trommelaar en
sfinxachtige bassist naast hem meer zijn dan obligate
sidekicks. Iedere hardrockband is namelijk maar zo strak
als zijn drummer en zo sexy als zijn bassist. Tijdens deze
Brusselse driedaagse trapte Triggerfinger meer dan waarschijnlijk
het jaar van de overrompeling af en wij zullen er op 10 maart
opnieuw bij zijn in de Vooruit.
Meer afbeeldingen
HIER
