Met The Whip schonk de Botanique een volle rotonde een fijn sinterklaasgeschenk. Zelden zal de heilige man zo’n verjaardagsfuif hebben meegemaakt. Electrorock is duidelijk nog niet over zijn hoogtepunt heen.
Eigenlijk verenigt The Whip het beste van twee werelden: de daverende electro van Justice met de attitude van een echte rockgroep. En zo is ook de muziek: op en top dansbaar, maar ook altijd net ietsje meer song dan een gemiddeld dancenummer. En die combinatie blijkt in de Botanique een schot in de roos. In de tijdspanne van een dik uur wordt de rotonde omgetoverd in een zweterige club waar het zaterdagavondgevoel hoogtij viert.
Daar heeft de groep zo zijn methodes voor; op een dodelijk efficiënte manier de ene killer tune na de andere lanceren. Er is de opzwepende monotonie van “Blackout”, maar ook het wat rustigere “Save My Soul” dat zweverige synthklanken meekrijgt en zelfs een vleugje emotie. Meer dan eens horen we echo’s van New Order en al wie daarna in hun voetsporen trad: dit is dansmuziek, maar dan met “echte instrumenten” in de hoofdrol, zoals uitblinkende bassist Nathan Sudders telkens weer bewijst en nergens meer dan in de lekker lange remix van “Anyway You Choose To Give It” van Black Ghosts die de groep maakte en vanavond integraal brengt. The Whip brengt het allemaal met ijver en enthousiasme; nonchalance is niet te bespeuren.
Eigenlijk is het grootste probleem van The Whip net die werkmanshouding. Geen van de groepsleden heeft meer uitstraling dan de jongen achter de toog van de broodjesbar om de hoek; star quality komt er niet echt aan te pas. Maar in een wereld en een genre waar oncharismatische hansworsten als Bernard Sumner en Shaun Ryder het ooit tot sterren konden schoppen, mag dat eigenlijk niet eens zo’n bezwaar zijn.
En wat dan nog, als een groep kan uitpakken met een bisronde zo sterk als vanavond. Het instrumentale “Divebomb” is een uppercut van jewelste: pulserende en bubbelende elektronica, rollende baslijn, dreunende beats. En dan mag de grootste hit van stal. “Trash” is het orgelpunt, een collectief orgasme waarop het jonge publiek zich niet langer kan houden. Het podium wordt ingenomen terwijl de mantra “I wanna be trash” eindeloos terugkaatst van de wanden van de ronde zaal.
Het is al december maar we zijn dus nog steeds aan het dansen op “Trash”. Dat is langer dan de houdbaarheidsdatum die we X Marks Destination hadden gegeven. Misschien wordt het dus toch iets meer met deze band dan een vluchtige passage als one hit wonder. Dit optreden was verdomd aanstekelijk en ook de nieuwe songs hielden een grote belofte in. Wordt vervolgd als er weer een plaat is om te bespreken.
