Je hebt zo van die dagen waarop alles op zijn plaats valt. Gisteren
won Liverpool met 2-0 van Inter Milaan. Gezien de prestaties dit
seizoen van die twee ploegen mag dat een verrassing genoemd worden.
Het was ook gisteren dat The Smashing Pumpkins hun derde concert –
een voor elk seizoen – in nog geen jaar tijd te berde brachten in
Vlaanderen. Na de ronduit beschamende prestatie op Pukkelpop was
ook hier een knalprestatie absoluut geen evidentie. Drie uur na
aanvang van het optreden kan besloten worden met de conclusie: dit
was van het beste dat ik ooit heb gezien.
Billy Corgan heeft een voorgeschiedenis in België. Eentje waarop
hij over halfweg de set nederig alludeerde. Vorig jaar werd de man
tijdens zijn soloconcert nog van het podium gefloten. De excuses
die hij aanbood werden dan wel gevolgd door een ietwat flauwe
uitleg over België als medeoprichter van de EU en dergelijke, feit
is dat we een Billy Corgan – vestimentair alweer oogstrelend –
kregen die we niet hadden verwacht. Vrolijk dansend, bindteksten
exclamerend, het publiek toewuivend.
Dit alles om duidelijk te maken dat het momentum alleszins goed
zat. De set nam aanvang met het uit ‘Mellon Collie’ geplukte epos
‘Porcelina Of The Vast Oceans’, een nummer dat geschreven lijkt om
een set mee te openen. Veel kon er aldus niet fout gaan, maar het
moet voor het eerst geweest zijn dat de klank in Vorst er van bij
de eerste tonen recht op zat. De avond voordien in Nederland werd
dat als grootste mankement aangehaald, hier absoluut niet. Zeggen
dat ‘Porcelina’ een eerste hoogtepunt was, is misschien licht
overdrijven, het was alleszins de aanzet tot meer. Dat eerste
exploot kwam er even later absoluut met het duo ‘Bring The Light’ –
‘Tonight Tonight’. Naast de uitstekende lichtshow – ook bij meer
dan degelijke voorprogramma Tim Vanhamel viel ons dat al op –
kwamen de salvo’s van energetisch gedrum en vurige gitaren over de
crowdsurfende massa heen. Evenzo bij andere momenten van extase als
‘Try Try Try’ (met een glansrol voor bandlid-van-het-eerste-uur
Jimmy Chamberlin), ‘Come On’, ‘Perfect’ en ‘Lily’ (op plaat
nochtans een van hun mindere, wat zeurderige nummers). Als er dan
al een mindere God tussenzit, zoals The ‘Rose March’ – helaas een
nieuw nummer, van op de pas verschenen ‘American Gothic’ ep – gaat
die naadloos over in ‘Today’ en even later ‘Tarantula’, oud en
nieuw, maar twee absolute toppers in de Pumpkinsdiscografie.
Meteen ook het sein om er een greatest hitsuurtje tussen te gooien,
met achtereenvolgens ‘Stand Inside Your Love’, ‘Ava Adore’, ‘Drown’
– wat een wereldsong, ‘Bullet With Butterfly Wings’ (in een zeker
niet mindere adaptatie van het origineel), ‘1979’ (solo, breekbaar
en akoestisch) en een loeihard ‘The Everlasting Gaze’. Bedenk
daartussen ook nog ‘That’s The Way’, en u beseft dat dit een heel
erg sterke set was. Geen ‘Disarm’, ook geen ‘Zero’ of ‘Cherub
Rock’, maar vooral zoveel wél. Afgesloten werd met een flard ‘Stop,
Hey, What’s That Sound’, gevolgd door een epische, sublieme, zeven
superlatieven naar keuze, versie van United States. In de nacht
waarin Barack Obama Hilary Clinton een tiende opeenvolgende
nederlaag aansmeerde klonk ‘Revolution’, ondersteund door een witte
lichtschijn die de zaal vulde, sterker dan ooit. Na net geen
twintig minuten klokte het nummer finaal af. Bissen deden The
Smashing Pumpkins met ‘Lips Like Sugar’, een Echo & The
Bunnymen-cover die muzikaal misschien wel beter klonk dan het
origineel, maar vocaal jammer genoeg niet geschreven lijkt voor
Corgans stemgeluid.
Desalniettemin heeft William Patrick Corgan Junior alle critici die
de comeback van de Pumpkins sceptisch bekeken dinsdagavond drie uur
lang de mond gesnoerd. Een oudere fan orakelde dat hij de band
nooit beter had gezien, ik kon enkel volmondig instemmen. Never
mind the bollocks, here’s The Smashing Pumpkins.
Zeitgeist is
uit bij WEA.
