Moeten er nog Beatles zijn? The Beatles in stripvorm is het zoveelste werk dat het verhaal van the Fab Four van a tot z vertelt. Niets minder, niets meer. Tenzij misschien wat prentjes.
Is er nog nood aan een nieuw boek over The Beatles, zelfs al is het een stripboek? Het is een interessante vraag die je kan stellen, zeker voor je aan een turf van 250 pagina’s begint terwijl de wereld nog zoveel interessants te bieden heeft.
Het meest logische antwoord is dan ook neen. Het verhaal van The Beatles is ondertussen gemeenzaam bekend en wie dat wou, kon vorig jaar, bij het verschijnen van de remasters, een hele stoet documentaires bekijken over de fab four, gaande van de verhalen achter de individuele platen tot inzichten in het ontstaan en opdoeken van de band, de persoonlijke relaties en de kleur van het ondergoed van Ringo.
Om maar te zeggen: elke steen is ondertussen meermaals omgedraaid en dan blijven maar twee redenen over om het verhaal van The Beatles opnieuw te ondergaan. Of u kent het verhaal van de band echt niet – en dat kan, bijvoorbeeld wegens uw leeftijd of desinteresse in eerdere fases van uw leven. Of het nieuwe werk is een compleet meesterwerk dat niet te negeren valt omdat het bijvoorbeeld een nieuw licht laat schijnen op het onderwerp.
Nou, mooi niet dus. Zelfs voor iemand die nooit een biografie van The Beatles in handen gehouden heeft en al zijn info over de band heeft uit wat sinds midden jaren negentig in de pers, het zij gedrukt, online of op het tv-scherm, verschenen is, biedt The Beatles in stripvorm niets nieuws aan informatie.
Wat deze graphic novel wél uniek maakt, is de manier waarop het verhaal van The Beatles verteld wordt. Althans, zo lijkt het toch als we afgaan op de titel. Maar het …in stripvorm-gedeelte mag gerust met een korrel zout genomen worden. Ja, de biografie van The Beatles wordt in stripvorm voorgeschoteld, netjes onderverdeeld in 25 hoofdstukken. Maar die worden allen voorafgegaan door zowat evenveel bladzijden tekst, waarin doodleuk uit de doeken gedaan wordt wat zodadelijk zal volgen.
Stop je dan met het lezen van de tekst of de strips? Dat laatste doet het bestaansrecht van het boek teniet, dus de tekst overslaan, is het logisch gevolg. Maar ook dan zit je met een boek dat je maar half leest. En dat vloekt met onze opvoeding.
Toch is de opzet van The Beatles in stripvorm lang niet kwaad. De tekenaars buigen zich, elk in hun eigen stijl, over een klein onderdeel van het grote Beatles-verhaal. Daardoor krijgt het verhaal een zekere vaart en wordt – – terecht – – benadrukt hoe snel het voor The Beatles gegaan is. De evolutie die de band op korte tijd doormaakte, lijkt vandaag onvoorstelbaar, maar wordt hier stevig in de verf gezet.
Of dat volstaat om van The Beatles in stripvorm een verpletterende klepper te maken, is twijfelachtig. Het album voelt iets te kig aan om een frisse kijk op het onderwerp te bieden. Veel meer dan herkauwen van wat reeds lang geweten is, gebeurt niet. En daarmee is The Beatles in stripvorm een gemiste kans. Hopelijk wordt Nowhere Boy een sterkere film.
