Botanique, Brussel, 5 november 2008
Onze eerste verrassing van de avond was de vaststelling dat niet
onze double bill maar Why?
in de Rotonde optrad, gezien de intensiteit en populariteit van Syd
Matters achteraf gezien geen onlogische keuze. Onze tweede
verrassing volgde snel toen Mariee Sioux het voorprogramma voor
haar rekening leek te gaan nemen. In Vlaanderen lijkt de
singer-songwriter met Indiaanse routs ons iets bekender. Maar de
Botanique ligt niet in Vlaanderen en Syd Matters bewees waarom net
zij die hoofdstek verdienden. Hadden we ons maar wat beter
geïnformeerd.
Ze leek een beetje onwennig, de behoorlijk jonge Mariee
Sioux, alleen op dat grote podium. Dat dit haar eerste
optreden in een tijdje was, zal een en ander verklaren maar haar
songs hebben er gelukkig niet onder geleden. Zelden zagen we een
voorprogramma waar het publiek zo aandachtig luisterde én om
bisnummers schreeuwde. Sioux kwam vooral onschuldig en licht naïef
over, terwijl haar songs met haar typische vingergepluk wisten te
raken. Vooral opener ‘Wizzard Flurry Home’ bleek een voltreffer en
liet ons op de meest ideale manier kennismaken met haar
vliegensvlugge vingers, haar balsemzachte stem en de eeuwige
woordentapijten (vol herhalingen) die haar songs lijken te zijn.
Dat al haar songs min of meer ditzelfde stramien volgen, is direct
ons grootste punt van kritiek want na acht nummers ‘Flowers and
Blood’ en ‘Two Tongues at One Time’ als sterkhouders, hadden wij
het wel gezien.
Niet bijzonder lang geleden zagen we op Les Nuits
Botanique een Franse band die ons uit het juiste hout gesneden
leek. Syd Matters heeft heel wat fans in
Franstalig België, wacht in Vlaanderen nog op een doorbraak en werd
in de Orangerie als bescheiden helden onthaald.
Syd Matters is een vijftal met Jonathan Morali als bezieler en
frontman, dat intussen ongeveer zes jaar bestaat. Met hun mix van
folk, rock en elektronica hebben ze sinds het recente ‘Ghost Days’
vier albums op hun conto staan. Door hun veelzijdig geluidspalet
slaagden ze erin een bezield optreden te geven waar geen enkel
nummer op het andere leek. Die bezieling manifesteerde zich onder
andere in meermaalse samenzang – soms zelfs met alle vijf, tot
subtiel minimalistische begeleiding of indrukwekkende,
instrumentale uitbarstingen.
De band begon alvast erg mystiek met het ingehouden, meerstemmig
vanop afstand gezongen ‘Heartbeat Detector’. Het daaropvolgende en
nog sterkere ‘Everything Else’ was de eerste kennismaking met de
‘normale’ sound van Syd Matters, alsook met hun meest recente
album. Morali klonk als een lagere versie van Thom Yorke, terwijl
de songstructuur wat aan Sufjan Stevens deed denken. Terug naar
kampvuursamenzang dan maar met het aardige ‘Cloudflakes’, dat een
synthesizer als zachte onderstroom gebruikte.
Een nieuw hoogtepunt volgde snel in de vorm van oudgediende en
publiekslieveling ‘Obstacles’. Het had een wat gebolsterde song van
Death Cab For Cutie kunnen zijn mét dwarsfluitintermezzo en een
heerlijke, psychedelische bridge. De hevige finale was de voorbode
voor het Syd Matters zonder winterjas en met ballen dat we nog een
aantal keer te zien zouden krijgen. Zo groeide ‘Anytime Now!’, net
na een funky versie van ‘My Girl’, uit tot een stevig muziekje, om
even later nog overtroffen te worden door de erg energieke
afsluiter van het eerste deel ‘Me and My Horses’, dat in hevigheid
en intensiteit kon wedijveren met de postrockachtige afsluiter van
de bisronde, ‘Bones’.
Als een van de meest gerespecteerde indiebands van Frankrijk, mag
Syd Matters bij ons toch eindelijk eens beginnen doorbreken. Stapje
voor stapje lijken ze ons op de juiste weg en laten we hun
doortocht in de Botanique gerust een reuzenstap noemen. Sympathiek,
veelzijdig, knus maar ook stekelig wanneer het moet, ze kunnen het
allemaal. En avant!
‘Ghost Days’ van Syd Matters is uit bij PIAS.
‘Faces in the Rocks’ van Mariee Sioux is uit bij Bang!
(Afbeeldingen Syd Matters – Mariee Sioux)
