Een vreemd allegaartje van stoner/doom, frenetiek vingergepriegel en iets wat als een kruising tussen black metal en glitch omschreven kan worden. Het is me wel een avondje in de AB, met drie artiesten die één ding gemeen hebben: ze hebben een naam in hun respectievelijke wereldjes.
Het is dan ook vreemd om vast te moeten stellen dat de AB-Box op geen enkel moment meer dan aardig gevuld is. Dat de zaal tijdens de eerste act (Sir Richard Bishop) nog akelig leeg is, kan te wijten zijn aan het vroege uur (19 uur).Dat diezelfde zaal tijdens de set van legendes Earth (21 uur) echter nog steeds voldoende ademruimte laat, is op zijn minst vreemd te noemen. Vooral omdat die laatste toch enige naam en faam heeft en recent nog een nieuwe plaat heeft uitgebracht.
Maar first things first: Sir Richard Bishop. Als voorprogramma van Bonnie ’Prince’ Billy bracht de legendarische gitaarheld er niet zoveel van terecht. Zijn set was van wisselende kwaliteit en neigde soms zelfs naar flauwe grappenmakerij. Bishop lijkt zelf te beseffen dat hij iets goed te maken heeft en laat deze maal horen wat hij zoal in zijn mars heeft. Net als op plaat laat hij eerder ingetogen akoestische nummers afwisselen met grilligere gitaarexploten waarbij zijn vingervlugge gitaarspel de enige vaste waarde is. Zijn hommage aan Django Reinhardt, een terugkerend ritueel als hij in België speelt, zit er boenk op. Ditmaal maakt Sir Richard Bishop zijn naam meer dan waar.
Vorig jaar trad KTL op in het Aalsterse Netwerk, maar hun twintig minuten durende set liet toen te wensen over. Een nogal vlakke opbouw en veel te veel rook zorgden voor een weinig geïnspireerd optreden dat nergens de unheimliche sfeer van de albums wist te evoceren. Maar ook ditmaal lijkt het wel alsof de groep iets recht wil trekken. Een slordige veertig minuten lang halen Stephen O’Malley en Pita alles uit de kast. De rookwolken geven het geheel een onaardse sfeer die nog versterkt wordt door aan- en uitfloepende koude lampen, waardoor beeld en klank treffend samenvallen. KTL is dreigend, bevreemdend en duister. Het duo wil niet behagen maar verontrusten, en daar slaagt het uitstekend in.
En dan is het eindelijk aan Earth om, na twee uitstekende voorprogramma’s, te bewijzen dat de groep er nog steeds staat. Dat de band het recent uitgebrachte The Bees Made Honey In The Lion’s Skull live wil promoten, is te begrijpen. Maar dat alleen uit dit album wordt gepuurd, is voor een groep met zoveel platen op zijn palmares teleurstellend. De grote sterkte en zwakte van het laatste album, het leidmotief dat doorheen de hele plaat terugkeert, wordt hierdoor live nog sterker in verf gezet.
Meer dan eens lijkt het immers alsof dezelfde song in licht verschillende versies gebracht wordt. Uiteraard valt er weinig af te dingen aan de prestatie van de groep, of het nu om opener "Hung From The Moon" gaat dan wel om afsluiter "Omens And Portents I: The Driver", de songs staan als een huis. Maar de statische en weinig communicerende groep (meer dan een thank you en songtitels komen niet uit frontman Dylan Carlson) voegen weinig toe aan het optreden.
Earth brengt een vlekkeloze en degelijke set, maar weet nergens de nummers live naar een nieuw of hoger niveau te brengen. Het meeslepende en drony karakter van de nummers mag dan wel weinig frivoliteiten toelaten, toch had hier meer in kunnen zitten. Er zijn genoeg groepen die dit al bewezen hebben. In vergelijking met KTL en Sir Richard Bishop is Earth dan ook een lichte teleurstelling. Wanneer twee zulke sterke voorprogramma’s aantreden, volstaat het niet om een degelijke set te brengen.
