We moeten toegeven: we hadden Russian Circles een klein beetje uit het oog verloren na het ietwat middelmatige Memorial, maar live nam het trio uit Chicago met een verschroeiende intensiteit weer alle twijfels weg.
Hoewel Russian Circles veelvuldig flirt met (instrumentale) rock, postrock en black metal, wordt de band meestal in het post-metal hokje gestopt. Ze mogen dan ook in het rijtje grootheden in het genre na Neurosis, Isis, Amenra. Russian Circles trad een paar jaar geleden definitief uit de schaduw van die bands in een scene die op sterven na dood leek en zijn opgang lijkt nog altijd bezig.
Wanneer we de goed gevulde AB Box overschouwen, denken we zelfs dat deze band Amerika’s hoop in bange post-metal dagen is. Isis heeft er immers al even de brui aan gegeven en Pelican geef geen teken van leven meer. Bij Neurosis is Honor Found In Decay ook alweer van 2012 geleden. Een band als Amenra heeft dan weer zoveel vertakkingen dat een vergelijking zeer moeilijk opgaat. Wat wel opvalt, is het grote aantal in Amenra-shirt getooide toeschouwers. En daar is niets mis mee natuurlijk, al lijken het er meer te zijn dan Russian Circles-exemplaren.
Bij post-metal past vaak een brullende (bebaarde) zanger, maar dat is dus niet het geval bij Russian Circles. Gitarist Brian Cook maakt gretig gebruik van ambient samples (vooral tussen de nummers door), een heel gamma aan effecten- en loop pedalen om tot een heel gelaagd, narratief te komen. Uitgezonderd de vocale bijdrage van Chelsea Wolfe in het titelnummer van recentste plaat Memorial (2013) is er nog nooit een noot gezongen op een Russian Circles-plaat. Vuile uitbarstingen worden afgewisseld met atmosferische melodieën en complexe hoogstandjes. Die kenmerkende snoeiharde bas- en gitaardreunen werden echter op dat laatste album iets meer achterwege gelaten voor softe black metal van Deafheaven en epische post-rock van Explosions In The Sky.
Maar desondanks is Russian Circles geen band die per se op elke plaat een totaal ander geluid te presenteren. Dat is nu eenmaal niet de regel in de postrock/metal-scene. De kracht zit hem juist om op elk nieuw album sommige kenmerkende eigenschappen nog meer in de verf te zetten. Bij Russian Circles gaat het dus recentelijk vooral om de duistere melodieën. Opener van de set “Deficit” en “1777”, net de twee uitschieters van Memorial, gaan daardoor live nog intenser klinken. Maar naast de nieuwere kanjers is er ook ruim aandacht voor klassiekers zoals wervelwind “309” en “Mlàdek”, dat te vinden is op Empros en agressie en bombast perfect weet te combineren.
Met “Harper Lewis”, ongetwijfeld een van de beste nummers van de band, wordt nog dieper de tijd ingedoken. En dat blijft een wervelwind van jewelste. Een intens drumende Turncrantz, die echt wel geluk heeft met de achter hem opgestelde ventilator, zet de intro in waarna de brommende bas van Cook ons bijna meteen omver blaast. De atmosferische melodie, begeleid met een sfeervolle lichtshow, bouwt wild om zich heen schoppend op tot die meeslepende climax rond de derde minuut. Ook in “Geneva” zorgen de epische gitaren voor dezelfde warme gloed als een bloedheet haardvuur.
Maar na het minutenlange gedonder in “Youngblood” is het publiek totaal murw geslagen en komt een frisse pint als geroepen — eigenlijk hoeft een encore al niet meer na het verschroeiende “Death Rides A Horse”.
Op plaat maakt Russian Circles misschien niet meer overdreven veel indruk, live blijft het trio toch flirten met de overtreffende trap. Dit optreden had eigenlijk op het aanstormende Dunk!festival moeten plaatsvinden. “We zijn altijd net niet meer in Europa wanneer het festival plaatsvindt”, vloekte zelfs een bezwete drummer na de show toen hem een flyer in de handen werd gedrukt.
