Voor wie erbij was tijdens de verschroeiend mooie concerten in 2010 duurde het wachten knarsetandend lang, voor wie recent kennis maakte met het oeuvre van Richard Hawley was dit een buitenkans van formaat: Sheffield’s finest in de intieme setting van de Orangerie.
De microfoon en partituurstandaard die abnormaal laag staan opgesteld, alsof er een lilliputter wordt verwacht, verraden het al: Richard Hawley heeft zijn been gebroken en moet in een rolstoel het podium worden opgereden. Een gevolg van de metalen sporen op ’s mans laarzen die na afloop van Primavera Sound bruusk bleven haken op een marmeren trap bij een vriend van hem. Hawley, met eeuwige zonnebril en brylcream-kuif, verliest er geen green greintje cool door. Zijn grijns is onbetaalbaar.
Ondanks de gebroken botten is Hawley dan ook opvallend goedgeluimd en babbelgraag. Er worden gul anekdotes opgedist over beschonken thuiskomen van de pub om 4 u ’s middags waardoor hij van z’n boze vrouw de was moet ophangen, het zeldzame enthousiasme van de kinderen wanneer een song (de dartele romantiek van “Tonight The Streets Are Ours”) in The Simpsons wordt opgepikt … Een amusante dwarsdoorsnede van hoe het klokje thuis tikt, back in Sheffield. Velen hadden in zijn plaats dit optreden laten afgelasten, maar aan zijn speelplezier te zien is dat geen seconde een optie geweest.
Met het nieuwe Standing At The Sky’s Edge maakte Hawley recent de baan vrij voor psychedelische rock-’n-roll, weg van de weidse strijkersarrangementen van Cole’s Corner en de uitgepuurde verstilling van Truelove’s Gutter. Het is een accentverschuiving die ook op de huidige tournee niet onder stoelen of banken wordt gestoken. Kwam er bij het laatste optreden te lande nog een violist/mandolinespeler mee om de weemoedige pracht van Truelove’s Gutter te ondersteunen, dan focust Hawley zich nu vooral op de gitaargedreven partijen en weerklinkt geregeld een joyeus “let’s rock!”. Met trouwe sparringpartner op gitaar Shez Sheridan worden de versterkers dan ook fors opengezet voor de psychedelische uitbarstingen in het titelnummer “Standing At The Sky’s Edge” en het heerlijk gierende “Leave Your Body Behind You”. Een tijd met Arctic Monkeys optrekken (zie single “You And I”) heeft zo zijn gevolgen.
Het gitaaroffensief staat de uitstapjes naar de bloedende romantiek van de voorgaande platen evenwel niet in de weg. Sowieso blijft Hawley’s balsemende stem de rode draad, de zaal zinderend tot de nok vullend en het gemoed in een liefdevolle houdgreep klemmend. Wanneer “Soldier On” wordt ingezet, een van de kippenvelmomenten op Truelove’s Gutter, krijgt die herfstige bariton tot hoorbare verrukking van flink wat aanwezigen alle ruimte. Je weet wat komt, maar omver geblazen word je toch door die machtige gitaaruitbarsting als een fiks onweer. Dat de nummers juist inkleuren haast een zaak van staatsbelang is, blijkt uit de gitaarwissel voor vrijwel elke song. Hawleys roadie is haast fulltime in de weer met het aandragen van nu eens een Gretsch, dan weer een Gibson. Hawley-de-gitarist heeft duidelijk a hell of a time sinds zijn laatste plaat.
Een snedig voortjakkerend “Down In The Woods” moet het weer van de riffs en gierende solo’s hebben, maar in de overige bissen neemt de crooner weer de bovenhand. Een broeierige versie van The Velvet Undergrounds “I’m Waiting For The Man” en nog even veinzen niet te weten welk slotnummer te kiezen, dat evenwel gewoontegetrouw het prachtig openwaaierende “The Ocean” wordt. De statige elegantie van de vorige platen en optredens mag dan wel zijn ingeruild voor een rauwer geluid, murw wordt een mens er niet minder door geslagen.
“Perfection doesn’t exist, it’s bullshit”, preekt Hawley mompelend voor de gelukzalige berusting genaamd “Seek It”. Toch kwam hij deze keer weer angstvallig dicht bij die perfectie, als een levend bewijs dat feilloos en zielloos elkaars complete antoniemen kunnen zijn. Harten werden er deze keer misschien niet gebroken, zoals in Brugge twee jaar geleden, maar gebroken botten weerhielden Hawley er niet van een set te spelen die hem nog maar eens tot een van dé te koesteren artiesten van zijn generatie maakte.
Richard Hawley speelt op 12 oktober ook in de AB in Brussel. Waag uw herkansing.
