De in 2015 verschenen strip Le Grand Méchant Renard werd bekroond én verfilmd. Het was dan ook niet verwonderlijk dat Scratch Books in 2017 een Nederlandse vertaling wou uitbrengen. Een jaar later is het zover: Scratch Books releaset De Grote Boze Vos.
Benjamin Renner bedacht in 2011 de vermakelijke strip Un Bébé à livrer, vier jaar later volgde Le Grand Méchant Renard. Voor die ‘laatste worp’ mocht Renner op het festival van Angoulême de Prix de la Jeunesse in ontvangst nemen en in 2017 co-regisseerde hij de verfilming van zijn boek, getiteld Le Grand méchant renard et autres contes.
De Grote Boze Vos is allesbehalve Groot en Boos. De kippen van de boerderij zijn niet bang voor hem en hij heeft zich erbij neergelegd dat hij de rest van zijn leven knollen zal moeten eten. Maar de wolf heeft een plan: als de vos eieren steelt en die uitbroedt, kunnen ze er de kippenvruchten van plukken. De kuikentjes ontwikkelen echter een ingewikkeld moedercomplex en de vos ontdekt al snel dat liefde niet door de maag gaat.
De tekenstijl die Renner hanteert is verbluffend simplistisch en speels; het vlotte lijnwerk en de kleurige waterverf blazen de tekeningen leven in. Renner gebruikt geen kaders en is zeer zuinig met het tekenen van achtergronden. De afwezigheid van een overzichtelijke omgeving wekt – al dan niet zo bedoeld – een claustrofobische sfeer op en dat maakt het op sommige momenten moeilijk om het verhaal te volgen. De vertelling is meer dan subliem, maar toch: de personages worden ongewild geïsoleerd. Er duiken nog andere slordigheden op: details worden warrig of gewoonweg niet getekend en de tekenaar maakt er ook nog eens naarstig gebruik van om de lezer te verrassen met de plotse verschijning en verdwijning van precisie. De timing zit wel goed, maar het gebeurt allemaal wat kig. Verder past Renner eenvoudige, maar doeltreffende visuele trucjes toe: blauwe tinten voor de nacht, vage kleurvlakken voor diepte, elk kuiken zijn eigen muts, …
De humor daarentegen is een schot in de roos. Renner heeft zijn eigen lachwekkend sprookje gecreëerd, met verve en met spinsels waarvan we hoopten dat iemand ze zou bedenken. De personages lijken zich zelfs bewust te zijn van de sprookjesconventies, want er is unaniem besloten dat alleen de wolf Groot en Boos kan zijn. Pech voor de vos! Binnen de sprookjeslogica is het immers geen toeval dat een kip drie eieren legt en alles altijd goed afloopt.
Op het einde van het verhaal gebruikt Renner nog een aantal grotere illustraties om de goede afloop uit te lichten. Die verlichtende illustraties hadden eigenlijk al eerder in het verhaal hun intrede mogen doen. Het overweldigende gevoel van claustrofobische blamage was dan in ieder geval minder aanwezig geweest. Op dat vlak is de verfilming, met zijn poëtische decors veel vroeger uit de veren. De film overtreft het boek op wel meerdere vlakken, sterker nog: de strip is de kip en op het grote scherm heeft de kip gouden eieren gelegd.
De Grote Boze Vos is meer dan terecht bekroond geweest. Toch voelt het boek, na de verfilming, wat aan als een ‘springplank’ voor de auteur. De ware capaciteit van het project komt pas volledig tot zijn recht op het grote scherm. Hoe dan ook is De Grote Boze Vos een aanrader voor menig stripliefhebber. Het verhaal is aanlokkelijk en het tekenwerk is op zijn minst verfrissend te noemen.
