Bonin kreeg groen licht voor een tweede deel van de zeer vermakelijke reeks Amorostasia. En dat is maar goed ook. Met een kleine plotwending slaagt Voor altijd… erin het verhaal over het liefdesvirus open te breken.
Er zijn intussen drie jaar verstreken sinds het einde van deel 1, waarin het Amorostasia-virus – dat verliefde mensen doet bevriezen – zijn eerste uitbraak kende in Parijs. Alle vooraanstaande farmaceutische bedrijven zijn op zoek naar een tegengif en als tussenoplossing werd Anamorax op de markt gebracht, een medicijn dat gevoelens blokkeert en daardoor het risico op bevriezing beperkt. Een van de laboratoria meent dé remedie te hebben gevonden en is klaar om het serum uit te testen op mensen. Hun uitverkoren proefpersoon is Kiran, een veroordeelde juwelendief zonder familie. Drie jaar geleden ontmoette hij Olga. De twee tortelduifjes werden op slag verliefd, maar vielen ten prooi aan het Amorostasia-virus waardoor ze versteenden. Terwijl de tests op Kiran van start gaan, ontwaakt Olga, die bij Kirans ouders in Bordeaux was geplaatst.
Voor Olga is het een enorme schok. De wereld is in die drie jaar immers serieus veranderd. Ze is vastbesloten om Kiran te vinden zodat ze opnieuw samen kunnen bevriezen (Romeo en Julia zijn niet veraf) en zodoende het absolute geluk terug kunnen vinden. Ze vertrekt in zeven haasten naar Parijs, waar ze een heel andere wereld ontdekt door het effect van Anamorax op de bevolking. Ondertussen zit de politie haar op de hielen, Olga is waarschijnlijk een biologische drager van een antivirus. Gelukkig krijgt ze hulp van haar ex-vriendje Thomas en een clandestien netwerk van mannen en vrouwen die niet bang zijn voor het Amorostasia-virus.
Het heeft (in Frankrijk) anderhalf jaar geduurd, maar Cyril Bonin mocht dan uiteindelijk toch het tweede deel van Amorostasia uitbrengen. Gelukkig was Blloan er als de kippen bij om bij ons een halfjaar na deel 1 de Nederlandse vertaling van het tweede deel uit te brengen. Het verhaal kent zeker geen terugval. Hoewel de inleiding anders doet vermoeden, ligt de nadruk deze keer niet volledig op Kiran en Olga, maar eerder op een samenleving die zich heeft aangepast aan Amorostasia en het Anamorax-medicijn. De bevolking heeft leren leven met het verbod op alles wat sentiment zou kunnen aanwakkeren: films, literatuur, kunst… Ook de ondergrondse groep – mensen aan de rand van de maatschappij, die weigeren om Anamorax te nemen – krijgt in dit deel een plaats in de spotlights. Deze verandering van focus komt het verhaal zeker ten goede.
Het is zeker aan te raden om deel 1 nog eens te herlezen. Bonin start het verhaal immers gewoon drie jaar later, zonder enige verwijzing naar wat er eerder gebeurde. Zijn tekeningen blijven poëtisch mooi en hij weet hoe hij een verhaal moet vertellen. Parallellen met onze huidige maatschappij zijn gemakkelijk te maken: aids, extremisme in al zijn vormen, totalitarisme… Het lijkt allemaal niet zo vergezocht. Bonin heeft in elk geval gezorgd voor een open einde waarbij alles nog mogelijk is. Voor het vervolg zijn we weer aangewezen op de goodwill van het Franse Futuropolis en van onze Blloan, maar niets houdt je tegen om hun beslissing te sturen door massaal ook dit tweede deel te kopen.
