Ook na Slayer is er een muzikaal leven. Dat bewees Dave Lombardo, de 50-jarige godfather van de dubbele basdrum, woensdagavond met zijn band PHILM in Het Bos in Antwerpen. Het werd een heuse belevenis om een icoon van zo dichtbij te zien. Maar er was meer, veel meer.
Heeft Lombardo nog een introductie nodig? De in Havana geboren drumheld was meer dan twee decennia de verschroeiende ritmesectie van FUCKIN’ SLAYER, met wie hij negen platen opnam, en werkte samen met grootheden als Mike Patton, John Zorn en (The) Melvins. Maar hij is veel meer dan zomaar een metaldrummer.
Samen met zanger-gitarist Gerry Nestler en bassist Francisco ‘Pancho’ Tomaselli vormde hij al enkele jaren geleden PHILM. Hij trekt zich niets aan de genreconventies, die zo eigen zijn aan het metalgenre. Dat bewijzen de albums Harmonic (2012) en Fire From The Evening Sun (2014). Maar deze experimentele posthardcore/progmetal-band (of zoiets) blijft duidelijk onder de radar. Dat is duidelijk te merken aan de magere opkomst in de Antwerpse concertzaal. Hooguit 50 betalende bezoekers tekenen present.
Wel, de afwezigen hadden ongelijk. Na een oorverdovende intro, die gevormd wordt door dreigende gitaar- en basgolven bestijgt Lombardo het podium. In amper drie kwartier worden er tien nummers doorgeramd. Opener “Fire From The Evening Sun” was het meest posthardcore-getinte nummer en meteen een eerste hoogtepunt. Veel nummers moeten het vooral hebben van tempoversnellingen- en vertragingen, een heerlijk groovy bas en psychedelische passages. Denk maar aan het straf opbouwende “Lady Of The Lake” en het laatste nummer voor de encore, het trance-opwekkende “Way Down”.
Een van de grootste nadelen van de variatie bij PHILM is echter het feit dat het merendeel van de nummers niet echt blijft plakken. Voordeel: zowel fans van Voivod, Faith No More en — waarom niet — Rage Against The Machine zouden fan worden van deze intrigerende liveband.
En Lombardo, die beleeft enorm veel plezier. Van achter zijn klein drumstel — wat een verschil met de opstelling bij Slayer –, dat eerder doet denken aan een exemplaar uit de jaren zestig, beïnvloedt hij de nummers bij momenten op een heerlijk subtiele manier. Zijn drumstijl staat bol van emotie en passie — wat je toch niet meteen verwacht van een in se metaldrummer. Het is alsof een moderne jazzdrummer aan het werk is bij een psychedelische rockband. Maar ook Nestler en Tomaselli zijn geniale muzikanten.
De muzikale chemie tussen de drie is groot, ze spelen zowel met ritmes als emotie. Een verfrissende aanpak voor een metalpubliek. Na de thrashy afsluiter “Chalyce”, een veelbelovende brok voor de volgende plaat, is het echter uit met de pret. Vijf man en een paardenkop geven nog een daverend applaus. Ondanks een meer dan overtuigend optreden heerst er toch teleurstelling dat er beschamend weinig volk is in Het Bos. Want dit was zijn 13 euro méér dan waard, en dat niet enkel om zo dicht bij een metalicoon te staan.
