Het beloftevol gestarte striptijdschrift Ink mag dan al even in een creatief dipje zitten, lichtpunten zijn er nog wel. Stijn Gisquière’s verhaaltjes sprongen er de voorbije nummers telkens uit, en zie: hij krijgt dan ook de eer met een prachtig verzorgd boekje naar buiten te treden. Zijn paradijs op aarde blijkt echter een tranendal, vol mededogen en vertedering geïllustreerd.
Paradijs op aarde is één van de eerste stripuitgaven die werd gerealiseerd met steun van het Vlaams Fonds voor de Letteren. Of het daaraan ligt weten we niet, maar het boekje is prachtig uitgegeven: harde kaft, boekformaat,… Het is een uitgave die de inhoud recht doet, want de tekeningen van Gisquière zijn prachtig.
Vooral de inkleuring van de platen tilt het werk omhoog: Gisquière beperkt zich steeds tot een beperkt kleurenpalet dat hij dan in spaarzame schakeringen gebruikt. Het zorgt voor een ogenblikkelijke sfeerschepping. Het herfstige rood en bruin, het warme geel en groen…: voortdurend zetten de kleuren de emotionele toon voor het verhaal dat volgt.
De verhalen zijn steevast melancholisch van aard. Soms ronduit pijnlijk, maar soms ook schattig als dat van het vrouwtje die haar zelfgeschreven tips voor een gelukkig leven in de bibliotheek plaatst. Het zijn perfecte miniatuurtjes van tristesse en eenzaamheid, pijnlijk rake observaties van klein leed.
Toch is het geen zwartgallig boekje. Gisquière is geen doemdenker. Hij bekijkt de wereld eerder met een meewarige mildheid. Al kan hij de wrangheid niet altijd buiten de deur houden. Het verhaaltje "Speelplaats" is ronduit verkillend en ook elders ligt onderhuids vaak een schrijnend verhaal. Gisquière beroert echter alleen de oppervlakte, waardoor het onderliggende wel naar bovenkomt, maar hij vermijdt expliciete en larmoyante scènes. Zo ontwijkt hij het melodramatische.
Paradijs op aarde is een klein pareltje. Of neen: het is een verzameling van veertien kleine pareltjes. Dit boekje is een parelsnoer en wekt hoge verwachtingen op: zal Stijn Gisquière ons ooit kunnen verrassen met een echt juweel? Op zijn website schrijft hij over Paradijs op aarde: "Kortverhalen waarin de personages op het eerste zicht niets met elkaar te maken hebben. Maar zal dat wel zo blijven? Aan een volgend album wordt gewerkt …." Het mag een heuse cliffhanger genoemd worden. Wij zijn alvast reuzebenieuwd. Afspraak in één van de volgende Inks, Stijn?
