Op dezelfde dag dat een van het handjevol overblijvende iconen van de sixties aankondigde deze zomer zijn opwachting te maken op enkele van de grootste Europese festivalpodia, werkt een leeftijdsgenote van hem bijna onopgemerkt een even indrukwekkend concert af als we van voormalige Beatles gewoon zijn. Naomi Shelton & The Gospel Queens hielden de soul alive and kicking in Trix.
Hoe Daptone het doet, dat is een raadsel, maar als er één ding is waar de New Yorkers van het label goed in zijn, dan is het wel het ontdekken en aan de wereld voorschotelen van ouder wordend soultalent. Naast bekendste voorbeeld Sharon Jones en Charles Bradley, kreeg recent ook James Hunter een zetje. Meest schitterende juweel in de stal is vermoedelijk echter Naomi Shelton.
Hoewel ze de zeventig voorbij is en een halve eeuw voor publiek zingt, is het pas zeer recent dat Naomi Shelton, met The Gospel Queens als ruggensteun, in het blikveld van een ruimer publiek verschenen is. Voordien was het voor Shelton in kerken en het New Yorkse clubcircuit te doen.
Oorspronkelijk afkomstig uit Midway, Alabama, trok Shelton na de middelbare school — we spreken over de jaren 50 — naar New York en Florida om uiteindelijk, begin sixties, definitief in Brooklyn aan te meren. De invloeden van zowel het religieuze Zuiden als de kosmopolitische Big Apple zijn ook vandaag nog in haar muziek terug te vinden, niet alleen dankzij de begeleidingsband, maar ook door het muzikale inzicht van Ciff Driver, zonder wie de wereld vandaag vast nog nooit van Shelton had gehoord.
Dat ze hier in Trix te horen valt, lijkt op zich al een klein mirakel, zo blijkt nadat de band enkele introductiesongs gebracht heeft. Naomi Shelton is een oud, tenger omaatje dat in een rolstoel het podium op gereden wordt, zakdoekje in de hand. Even wordt — net zoals bij Rodriguez enkele jaren geleden — het ergste gevreesd, maar zodra Shelton haar stem laat weerklinken om “Lift My Burdens” in te zetten, trekt kippenvel door de zaal.
Het zou er aandoenlijk kunnen uitzien, maar het is het tegenovergestelde. Zowel in de langzame als de meer uptempo nummers (“Get Up, Child”) wérkt Shelton als een paard om de laatste sinner in de zaal over de streep te trekken. Dit is, zoals bassist en bandleader Fred Thomas aankondigde, een avond met “music & spirituality”.
Dat blijkt zeer duidelijk uit de Sam Cooke klassieker “A Change is Gonna Come”, die hier traagjes komt aanzetten en dan als een vloedgolf je helemaal omsluit en opslokt, met een vocale climax die tijdens de terugrit naar huis nog nawerkt.
Niet alleen muzikaal is Shelton goed omringd, met The Gospel Queens wordt de zangeres geflankeerd door een trio dat stemgewijs kan ontroeren en opzwepen binnen eenzelfde zin, op het tempo dat Shelton aangeeft. “It’s a Cold, Cold World” wordt een krachtig statement terwijl “I’ll Take the Long Road” een moment van verstilling is.
In “I Earned Mine” jaagt Shelton zowel band als publiek op, met een vastberadenheid waar James Brown in zijn laatste jaren jaloers op zou zijn geweest. ’s Mans “Sex Machine” wordt later door bis “Am I Asking Too Much” gemixt, waarmee Shelton de laatste twijfelaars het nakijken geeft.
De vraag dringt zich op hoeveel prachtige stemmen verloren dreigen te gaan nu de generatie van Shelton op leeftijd komt. Daptone is er in geslaagd een fractie onder hen op de kaart te zetten, maar hoevelen zijn gedoemd om onopgemerkt te blijven? Naomi Shelton is alvast niet onopgemerkt gebleven: dit is een avond die zal blijven nazinderen. Het zal zelfs voor voormalige Beatles niet makkelijk zijn hier aan te tippen.
Naomi Shelton & The Gospel Queens staan vanavond (dinsdag 16/2) in de ABClub. Het concert is uitverkocht.
