Neen, Joanna Newsom heeft geen nieuwe plaat uitgebracht, noch plannen om dat in de nabije toekomst te doen. Haar doortocht in de AB is volledig te danken aan programmator Kurt Overbergh die haar zo ver wist te krijgen om haar soloset op All Tomorrow’s Parties (11 maart 2012), exclusief te herhalen in de Brusselse zaal.
Het mag dan ook vreemd heten dat de AB hoewel afgeladen vol toch niet uitverkocht is. Per slot van rekening is het jaren geleden dat Newsom nog eens solo optrad en zal het gros van de fans die haar sinds Ys omarmd hebben, haar nooit (of nauwelijks) alleen aan het werk gezien hebben. Bovendien biedt de “formule” een mooie kans om de nieuwe nummers, die geschreven zijn met een gamma aan arrangementen in het achterhoofd, in hun naakte essentie te horen. Gestart wordt er echter met “Bridges And Balloons” uit debuutplaat The Milk-Eyed Mender (2004) alvorens “Have One On Me” en “Soft As Chalk” (beide uit Have One On Me) volgen.
Het lijkt een valse start te zijn waarbij zowel Newsom als het publiek een afwachtende houding aannemen, alsof ze niet helemaal zeker zijn hoe het verder moet. Maar het oude nummer enerzijds en de tot hun essentie teruggebrachte songs anderzijds leggen wel de nadruk op de vocale capaciteiten van Newsom. Waar criticasters in het bijzonder tijdens het debuut graag de spot dreven met haar stemgeluid en manier van zingen, kan nu niet langer ontkend worden dat Newsom niet alleen als zangeres gegroeid is maar dat ook haar zanglijnen, hoewel onconventioneel, getuigen van een gedurfd inzicht in verschillende melodielijnen.
Het eerste herkenningsapplaus (gelukkig binnen de kortste keren gesmoord) barst los bij de aanzet van “Monkey And Bear” (uit Ys, 2006). Het nummer komt dan ook van het doorbraakalbum, dat door velen nog steeds als haar meesterwerk gezien wordt. Hoewel geen gemakkelijk album noch nummer, weet Newsom wel de bijna tien minuten durende song (ook “Soft As Chalk” speelt met die tijdgrens) solo tot een goed einde te brengen. De strijkers, die op plaat nochtans een niet onbelangrijke meerwaarde vormen, worden geen moment gemist. Nu Newsom op kruissnelheid gekomen is, volgen nog een mooie versie van “On A Good Day” (ook op plaat een solomoment), het oudje “Inflammatory Writ” en “Go Long” (Have One On me).
De mix van platen wordt verder gerespecteerd door met “Sawdust & Diamonds” opnieuw naar Ys te grijpen. Even duikt er een kink in de kabel op wanneer een snaar (G2) breekt, al laat de nochtans schuchtere Newsom (behalve meerdere bedankjes laat ze vooral de muziek spreken) zich niet uit het lood slaan. Afsluiten doet ze met “Does Not Suffice” uit de laatste plaat, maar met een uurtje muziek stelt het publiek zich niet tevreden: een eerste bisronde volgt, met — aldus Newsom — een nieuw en een oud nummer, zijnde knappe versies van “Cosmia” (Ys)en “Sadie” (The Milk-eyed Mender).
Bij een tweede bisronde laat Newsom het publiek beslissen en weet ze zowaar gevat te antwoorden op de vraag om “Emily” (Ys) te spelen door op te merken dat het niet alleen een lang nummer is, maar dat het risico bestaat dat er opnieuw een snaar zou springen. Met “’81” en “Clam, Crab, Cockle, Cowrie” komen een laatste maal het eerste en laatste album aan bod, waarbij nogmaals duidelijk wordt hoezeer Newsom doorheen de jaren een consequent geluid heeft weten neer te zetten en dat het grootste verschil tussen haar platen vooral ligt in de beheersing van haar stem, die nu pas echt laat horen hoe de nummers behoren te klinken.
Met een totale speelduur (bissen inbegrepen) van anderhalf uur en een mooie mix van nummers uit haar drie platen bewijst Newsom ondanks haar nog steeds jonge leeftijd met verve waarom ze door zoveel muziekliefhebbers en -critici in de armen gesloten wordt. Weliswaar kan geopperd worden dat de setlist voornamelijk gekenmerkt werd door songs die grotendeels op haar harp steunen en minder op de bijkomende arrangementen, toch kan niet ontkend worden dat net haar harpspel de meerwaarde biedt. Door dit samen met haar vocale kwaliteiten in het volle spotlicht te zetten, wordt pas echt duidelijk waarom Newsom een unieke stem is en blijft in het muzieklandschap.
