Handelsbeurs, Gent. 15/09/2006
De Gentse Handelsbeurs wilde het nieuwe seizoen met een klap ingaan
en dus werd een beroep gedaan op de indie-hype die Joan As Police
Woman heet. Geen slechte keuze, integendeel zelfs. Joan Wasser
trainde zich bij groepjes als The Dambuilders en Those Bastard
Souls, verdiende haar sporen als muzikante bij enkele moderne
iconen en trapte, gewapend met deze ervaring, met ‘Real Life’ dit
jaar de deuren naar een groter publiek open. Aangezien een deel van
de stunt inhield dat het concert voor een spotprijsje werd
aangeboden, gingen de tickets op een drafje de deur uit en mocht la
Wasser het podium betreden voor een mooi gevulde zaal, waarvan ze
meteen een warm onthaal in ontvangst kon nemen. Als wederdienst
bood ze zichzelf aan (geen slechte deal) op piano en gitaar. Joan
As Police Woman was voor de gelegenheid dus een one-woman-show,
maar daar zal je geen kat over horen klagen (kan u zich de andere
bandleden voor de geest halen zonder snel de achterflap van
‘Real Life’ te gaan
raadplegen?).
Op een podium is Joan Wasser een wandelende contradictie: tussen de
nummers door komt ze over als een eersteklas giecheltrut (hoewel ik
moet toegeven dat deze act mijn lachspieren ook wel wist te raken),
maar eenmaal ze een song aanvat, is ze een en al passie en
gedrevenheid. Joan stak van wal op de vleugelpiano en als
startschot koos ze meteen voor een nieuw nummer: ‘To Be Lonely’,
een melancholische ballade die het gebrek aan herkenbaarheid wist
goed te maken door direct naar de keel te grijpen. Meteen viel op
hoe sterk de zangeres kan opgaan in haar pianospel. Het instrument
was dan ook verantwoordelijk voor vrijwel alle hoogtepunten van de
avond, en zo waren er wel wat. ‘Save Me’ klonk live nog sensueler
dan op plaat en verantwoordde Joan’s verschrikkelijke keuze van
schoeisel door de ondingen in te zetten om enkele muzikale accenten
te beklemtonen. Pareltjes ‘Real Life’ en ‘Anyone’ boden ook live
kwaliteit en ‘Flushed Chest’, een op het album weinig memorabel
nummer, klonk paradoxaal genoeg akoestisch voller en gaf zo meer
blijk van karakter. Ook was het een zeer blij weerzien met de
debuutsingle ‘My Girl’ van de vrijwel onbekende EP, een ontroerend
traag nummer. De afsluiter van de avond was ook meteen een climax:
als uitsmijter stelde Wasser het spiksplinternieuwe wiegelied ‘To
Survive’ voor, meteen dé reden om te beginnen watertanden voor de
opvolger van ‘Real Life’.
De gitaar was iets minder aanwezig, maar stond toch ook garant voor
enkele fijne momenten. Dan denk ik meteen terug aan de
pseudo-afsluiter ‘We don’t Own it’ (net tevoren kondigde Wasser de
bisnummers al aan), ‘Christobel’ en Bowie-cover ‘Sweet Things’.
Spijtig genoeg ging de nochtans puike single ‘Eternal Flame’ de
mist in door het te monotone getokkel. En met deze volta zijn we
aanbeland bij de minpunten, want hoewel het concert in zijn geheel
zeker boven de middelmaat scoort, waren er toch enkele knelpunten
in de set. Naast ‘Eternal Flame’ bewandelde ook die andere release,
‘The Ride’, een bochtig pad en verwarde Wasser hier aan het einde
even een sterke stem met een luide stem. Nieuweling ‘Are You not
Furious?’, een protestsong over de gouvernementele wanpraktijken,
was door de te prominente en opgejaagde muzikale inkleding het
dieptepunt van de avond. De meeste missers zijn natuurlijk te
wijten aan het voorlopig nog beperkte oevre van Joan As Police
Woman: om een set te vullen moet ze bijna haar volledige repertoire
naar voren brengen en vooral in akoestische versie vallen enkele
nummers daarbij door de mand.
Toch waren de schoonheidsfoutjes geen pretbederver voor het
optreden. Al bij al is Joan Wasser een klassemuzikante, een
bedreven songwriter en een gepassioneerde zangeres. Door ‘Real
Life’ is ze misschien iets te snel tot de top gaan behoren,
waardoor ze live torenhoge verwachtingen moet zien waar te maken.
Met een ruimere backcatalogue en dus meer keuzemogelijkheden zal ze
later ongetwijfeld de perfecte set kunnen spelen. Deze avond was al
een voorsmaakje van wat ons te wachten staat en een bewijs van
talent en veelzijdigheid.
