Om afscheid te nemen van 2018 presenteert in december elke dag één enolamedewerker zijn of haar song van het jaar. De volledige lijst beluistert u hieronder.
Eerder dit jaar kroonden we Damned Devotion tot de sterkste Joan As Police Woman sinds To Survive. Na een reeks Belgische concerten die van meer dan goed tot verdomd geniaal evolueerden, heeft het album zich tot de voorlopige kroon op haar oeuvre opgewerkt. Joan grijpt je niet alleen meer doeltreffend bij de keel, maar ook de lenden en zelfs de strijdlustige vuist
Dat laatste gebeurde meestal naar het einde van de set toe, waar ze “The Silence” introduceerde als een strijdkreet om in het verrechtsende mondiale regime niet bij de pakken te blijven zitten. “It’s the silence that’s dulling the blade”, immers. Midtempo percussie en dreunende piano wakkeren soulvol de krijger in Joan Wasser aan. Best aardig … groovy zelfs, zeker met dat iele achtergrondkoortje in het refrein, dat terug doet denken aan het nog steeds zoete debuut van Jenny Wilson. Met “I’m told that the wounds are where the light gets in” passeerde zelfs al een van de mooist beeldende lyrics van het jaar. En dan gebeurt het: een onverwachte instrumental, een “attention” en in plaats van een tweede strofe een herhaald gedeclameerd “My body, my choice! Her body, her choice!” gevolgd door een scheurend psychedelische instrumental.
“The Silence” past perfect in de nasleep van #metoo, als anti-Trump manifest, maar is meer dan dat een motivator om door geenderwelke oppressor op je kop te laten kakken. En als dat je allemaal geen moer scheelt, is het nog eens een verdomd geniale song ook; eentje waarmee de zangeres, schrijfster en muzikante Joan Wasser op een moment dat ze quasi een nostalgie-act geworden was nog eens toont hoe verdomd relevant ze is.
