We bleven wat verweesd achter na het eerste deel van Een nacht in Rome. Eindelijk komen we het te weten: doet ie het of doet ie het niet! Het verhaal van een aangekondigd overspel.
Het verhaal pikt de draad opnieuw op precies waar we op het einde van deel 1 werden achtergelaten … Raphaël heeft zijn verloofde Sophia laten stikken en is met het vliegtuig naar Rome vertrokken . Daar hoopt hij opnieuw gekoppeld te worden aan zijn jeugdliefde Marie, met wie hij de gelofte heeft gedaan om op 40-jarige leeftijd opnieuw samen de nacht door te brengen in de Italiaanse hoofdstad.
Raphaël komt dan ook vol twijfels aan in Rome, smoorverliefd, impulsief, kinderachtig en onvolwassen. Maar… op de luchthaven staat niemand hem op te wachten. Licht geïrriteerd verlaat hij de luchthaven en rept zich naar de stad. Uiteindelijk ontvangt hij een bericht van Marie op zijn laptop. Ze nodigt hem uit om elkaar te ontmoeten aan hotel Palazzo Medici op de Piazza Navona…
Wanneer hij echter aan het hotel aankomt, vraagt hij zich vlak voordat de deur van haar kamer opengaat of het het allemaal wel waard is.
Zal hun liefdesavontuur opnieuw beginnen op het punt waar het 20 jaar geleden gestopt is? Zal hij aan de charme van Marie kunnen weerstaan? Is Marie haar huidige man, Damien, van wie ze zielsveel houdt, al vergeten? En heeft hun relatie wel reden van bestaan met al die twijfels en bevragingen? Allemaal vragen die gaandeweg de strip al dan niet worden beantwoord.
Over de tekeningen van Jim valt heel wat te zeggen. Misschien eerst de minpunten. Hoewel een zeer begenadigd tekenaar, zou hij z’n decors beter door een collega laten uitvoeren. Rome lijkt meer op het mistige Londen dan op het zonnige Rome. Als dit een poging was om het “sfumato” van da Vinci te integreren, is het alvast geen geslaagde poging. Personages liggen hem veel beter, hoewel je geen moment gelooft dat de hoofdpersonages intussen 40 zijn. Maar soit, botox kan wonderen verrichten.
Het is echter vooral in de details dat Jim vaak de mist ingaat. Tatoeages die verschijnen en verdwijnen, flashbacks naar het eerste album die er plots helemaal anders uitzien dan het origineel, … Reden temeer om het solowerk te delegeren.
Gelukkig is er nog het scenario. En dat mag er zijn. Jim vertelt een logisch verhaal waarbij je de nodige zelfreflectie krijgt voorgeschoteld. Wie heeft er zijn eerste liefde geen loze beloftes gedaan. In dit geval krijg je een “wat als?” te zien waarbij de loze belofte werkelijkheid wordt. Je leeft meteen mee en je krijgt het moeilijk om partij te kiezen in dit steekspel van emoties.
Meer dan een tweeluik hoefde het niet zijn, maar toch geen onaardig verhaal: goed getekend maar met haken aan. Lang zullen we niet hoeven te wachten op een Jim-album. Dankzij het succes van de eerste Een nacht in Rome zal zijn nieuwe werk ook sneller vertaald worden. Geen slechte zaak.
