Botanique, Brussel, 05/03/06
Terwijl op talloze zomerfestivals landgenoten als Franz Ferdinand,
Bloc Party en Maxïmo Park het mooie weer maakten, moest de
internationale carrière van Hard-Fi eigenlijk nog beginnen. Toch
waren het allesbehalve nobodies die in juli met het puike album
‘Stars on CCTV’ voor de dag kwamen. De groep – afkomstig uit
Staines, West-Londen – werd in 2002 opgestart door zanger-gitarist
Richard Archer, nam in 2004 al in eigen beheer een eerste minialbum
op en bouwde op het thuisfront sindsdien een stevige fanbasis en
dito livereputatie op. Voldoende om ook de platenfirma’s warm te
maken om het viertal een serieus contract onder de neus te duwen,
en hen de mogelijkheid te bieden in ideale omstandigheden een
debuutalbum op te nemen.
En ja, ook Hard-Fi sloot zich aan bij de grote massa die haar
inspiratie niet alleen haalde uit late jaren ’70 en vroege
eighties, maar ook uit recentere genres. In plaats van voorbeelden
als The Clash en The Specials gewoon na te apen, sprongen Archer en
co net iets creatiever om met hun invloeden. Ze moffelden hier en
daar snuifjes Madchester, jaren ’90-Britpop en zelfs Daft Punk in
hun songs, wat resulteerde in een plaatje dat veel minder gedateerd
klinkt dan de worpen van hun leeftijdsgenoten. Sinds de release van
‘Stars on CCTV’ is de band haast onafgebroken on the road geweest
in Europa en in de Verenigde Staten (weliswaar zonder bassist Kai
Stephens, die wegens een vroegere veroordeling geen visa kreeg en
werd vervangen door Jamiroquai-bassist Nick Fyffe). In oktober
speelden ze al in de Club van de Ancienne Belgique, afgelopen
zondag lukte het hen nu ook de Orangerie van de Botanique te doen
vollopen.
Als opwarmer werden The Mighty Gordinis aangetrokken, een
Belgische surfband die oprees uit de as van The Vice Barons. Naar
onze bescheiden mening had dit ‘machtige’ collectief ook niet
misstaan op één of ander burgemeestersbal of op een zijpodium van
een gratis stadsfestival, voor de Botanique waren hun broekspijpen
net iets te kort (en duurde hun eentonige set net iets te lang).
Lang duurde het dus niet voor we weer in de bar rondhingen.
Iets over negen besteeg Hard-Fi de bühne. Er werd meteen
flink van jetje gegeven met het erg Clashy ‘Middle Eastern
Holiday’, maar toen al werd duidelijk dat de band een hele show
lang met één serieuze handicap zou dienen te kampen: de
oververmoeide stem van Archer. De even coole als charismatische
frontman (bij wie Alex Turner dringend eens in de leer mag gaan)
compenseerde dat evenwel door zijn expressieve mimiek, en met
zwaaiende armbewegingen en vu(r)ige blikken richting fans probeerde
hij de zaal toch nog te overtuigen van zijn goede intenties. Ook al
bleef Archers stem vaak ergens haperen tussen Shane MacGowan van
The Pogues en Grover van Sesamstraat, louter muzikaal was Hard-Fi
erg goed op dreef in de Orangerie. Kai Stephens en Steve Kemp
vormden een uiterst betrouwbare ritmesectie (bassist Stephens was
zondag zelfs ook de betere zanger), Ross Philips een gitarist die
efficiëntie verkoos boven notenneukerij en Archer was aldoor aan de
winnende hand in de duels die hij voor de micro uitvocht met zijn
melodica.
Al bij al was onze balans na een uurtje Hard-Fi positief. Wanneer
we abstractie maken van Archers stemproblemen, hoorden we in de
eerste plaats stevige, maar plaatgetrouwe uitvoeringen van de songs
van ‘Stars on CCTV’. De singles ‘Cash Machine’, ‘Tied Up Too Tight’
en ‘Hard to Beat’ (Clash-meets-Daft Punk) waren netjes verdeeld
over de set: eentje vooraan, eentje tussenin en eentje achteraan.
Ook leuk was de dubby versie van The White Stripes’ ‘Seven Nation
Army’.
Nadat de band het podium verliet had het ons geenszins verbaasd
indien ze de obligate bisronde zouden laten vallen. De beste songs
waren trouwens al aan bod gekomen en Archers stembanden waren toch
al aan flarden gezongen. Dat de groep dan toch nog terugkeerde voor
eerder flauwe versies van songs als ‘Move On Now’ en de titeltrack
van de cd, was dan ook een beetje een anticlimax.
