Hard-Fi :: ”Al die shit gebeurt, terwijl ons leven voor geen spat verandert”

Van Hard-Fi verwachten we wat Bloc Party vorig jaar en Franz Ferdinand in 2004 deden: doorbreken dankzij een fenomenaal marquee-concert op Rock Werchter. Ze hebben alvast een debuut vol geweldige nummers onder de arm. Enkele kleine, druk bijgewoonde concerten in de beter gesubsidieerde clubs van het land, maken de buzz er niet minder om.

We hadden een mooie openingsvraag voor zanger Richard Archer, maar die moet zijn stem sparen en zit in een hoekje thee te drinken.
Steve Kemp (drums): "Stel die vraag maar aan mij, dan doe ik even alsof ik Richard Archer ben." (lacht)

enola: Ok dan. Richard, in Q vertelde je dat "Down In The Tube Station At Midnight" van The Jam je favoriete punknummer is. The Jam is in Engeland bekender en hipper dan hier. Een beetje zoals jullie?
Kemp: "Paul Weller is van Woking. Dat ligt op vijftien minuten van Staines, dus elke groep in Staines begint als een Jam-tributeband. Omdat Weller uit dezelfde streek komt, begrijpen wij natuurlijk helemaal waar hij over zingt. Waar wij vandaan komen, is hij echt een halve god. Hij heeft dan ook een paar fantastische songs geschreven: "Down In The Tube Station At Midnight" gaat over relatief alledaagse dingen (over brutaal overvallen worden in een metrostation, MVM), maar is een prachtsong."

enola: Jullie songs gaan ook over vrij alledaagse dingen. "Feltham Is Singing Out" springt er wel wat uit, want dat gaat over een jeugdgevangenis.
Kemp: "Feltham is een stad vlakbij Staines waar er een beruchte jeugdgevangenis is. We kennen eigenlijk allemaal wel mensen die daar nog gezeten hebben. Het zit er vol met zestien- tot twintigjarigen. Een paar jaar geleden heeft die gevangenis het nieuws nog gehaald met een schandaal. Er was een Aziatische jongen die echt voor iets vrij lulligs vast zat. De dag voordat hij weg mocht, stopten ze hem in een cel met een of andere psychopaat: een klote-nazi."
Ross Phillips (gitaar): "Een totale zot, met tattoos op zijn gezicht en van die dingen."
Kemp: "Die nazi heeft hem doodgeslagen. We snapten niet dat mensen zo’n dingen doen. Later hoorden we dan — we weten niet of het een gerucht is of niet — dat de bewakers weddenschappen over het gevecht tussen die twee hadden afgesloten. De meeste gevangen in Feltham zijn kinderen die het verkeerde pad op geraakt zijn hé, geen zware criminelen. Dat nummer gaat dus over een gast die een stommiteit begaat en in Feltham terechtkomt, waar hij dan zelfmoord pleegt. Dat is dus best een tragisch nummer. Het is als commentaar op die gevangenis bedoeld."
Phillips: "Ze ligt echt vlakbij. Als je er gewoon langs wandelt, word je al depressief. It’s grim, man."
Kemp: "Als je dan ook nog mensen kent die binnen gezeten hebben, dan wordt het helemaal akelig."

enola: Jullie songs gaan wel vaker over de soms dunne lijn tussen jeugdcriminaliteit en domme dingen doen als puber, iets wat wel meer Britse groepen bezighoudt.
Kemp: "We zingen over de dingen rondom ons, over wat wij meemaken en wat onze vrienden meemaken. Het gaat over de omgeving waarin we opgroeiden. We vinden die inspiratie elke dag op onze stoep. Maar soms gaat onze muziek ook gewoon over vrouwen versieren hoor, dat hoort ook tot het dagelijkse leven."
""Cash Machine" gaat over het hele working for the man-ding. Er zijn momenteel in Engeland zo ontzettend veel mensen met schulden, het lijkt soms alsof je in een constante spiraal van geld terugbetalen zit, hoeveel je ook werkt. Dat is geen aangename situatie."
"Maar "Hard To Beat" gaat dan weer gewoon over het feit dat al die miserie onbelangrijk wordt als je een leuk meisje tegenkomt op café."

enola: In de Britse recensies wordt dat uitzichtloze leven op straat in grijze steden wel eens verheerlijkt. Die recensenten lijken daar kennelijk een zekere romantiek in te zien. Zien jullie die ook?
Kemp: "Neen, er valt ook helemaal niets te romantiseren. We willen helemaal niets verheerlijken, we schrijven gewoon over wat we zien en zelf kennen. Die recensenten zijn waarschijnlijk in een aangename middenklasse-omgeving opgegroeid en vinden het blijkbaar leuk om dat soort verhalen te romantiseren. Maar wij dus niet."

enola: Ik zag pas de film "V For Vendetta" die een erg somber toekomstbeeld over Engeland geeft. De film is gebaseerd op een comic die geschreven werd ten tijde van Thatcher, maar het viel me op dat die periode van oorlog, punk en no future verbazend veel op de onze lijkt, ook al is er vanalles veranderd. Ik heb het gevoel dat er in Engeland gelijkaardige dingen als toen gaande zijn: een oorlog die jullie niet willen en een eerste minister die misschien al te lang aan de macht is…
Kemp: "Misschien wel ja. Ik weet het niet. De regering heeft waarschijnlijk meer controle over de media dan toen. Het verschil tussen rechts en links is ook veel vager geworden. Toen was het simpel: als je een werkmens was, was Thatcher de slechte en waren Labour de goeden. Tegenwoordig zitten ze allemaal in dezelfde hoop stront."
""Middle Eastern Holiday" is overigens nooit als anti-oorlogssong geschreven. Twee jaar geleden zagen we op het nieuws een bericht over een autobom in Bagdad waarbij zes Britse soldaten waren omgekomen. Ze lieten hun foto’s zien en dat waren gewone, jonge gasten, zoals wij. Sommigen waren nauwelijks negentien. Toen we die foto’s zagen, realiseerden we ons dat we allemaal mensen kenden die in het leger zaten, allemaal mensen die geen fatsoenlijke job vonden, dan maar in het leger gingen en in die complete shitstorm terecht zijn gekomen. Wij hebben wat meer geluk gehad, maar voor hetzelfde geld zag je de foto van een van ons of een van onze vrienden in dat bericht. Daarover gaat dat nummer: een gast die daar in Irak zit, terwijl zijn vrienden thuis alledaagse dingen zitten te doen."
Phillips: "Het lijkt wel een parallelle wereld waar mensen zoals wij in de grootste miserie zitten, terwijl wij gewoon pinten drinken in de pub."
Kemp: "Al die shit gebeurt terwijl ons leven voor geen spat verandert. Het is niet zoals in de tweede wereldoorlog, waarin zowat elke Britse man tegen de Russen en Duitsers moest gaan vechten. Er is een kleine groep mensen die daar in Irak zit en dagelijks met die oorlog moet omgaan. En die soldaten krijgen er overal van langs: de pers is ook niet lief voor hen."

enola: Jullie worden wel eens bij de postpunk gecatalogeerd, maar muzikaal doet jullie muziek mij meer aan The Clash denken die de punk wisten te overstijgen. Jullie hebben duidelijk ook meer invloeden. Wie is bijvoorbeeld de metalhead? "Tied Up To Tight" heeft toch gewoon een metalrefrein?
Phillips: (lacht) "Dat nummer heeft eigenlijk een drum ’n bass-baslijn, maar krijgt er in het refrein inderdaad een lap stevige gitaren bij."
Kemp: "We houden eigenlijk van alle mogelijke muziek, als ze maar goed is: soul, dansmuziek, hiphop, reggae, punk, rock, … Om onszelf op temperatuur te krijgen voor een concert, kijken we wel eens naar een AC/DC-dvd: live in Donnington. Dat werkt aardig (lacht). We luisteren ook veel naar Northern soul op de tourbus. Wat dat betreft verschillen we waarschijnlijk niks van jou. Muziek zou het saaiste ding op Aarde zijn als je maar naar één bepaald genre zou luisteren. Het is net interessant om naar zoveel mogelijk verschillende dingen te luisteren."
"We komen uit Staines en daar bestaat niet echt een music scene. In Londen is het dan weer veel te gemakkelijk om beïnvloed te geraken door wat er rond je gebeurt. Je hebt altijd meerdere scenes en als we daar woonden, zouden we ongetwijfeld als een van die Londense bands geklonken hebben."
"Wij luisteren ver van London naar alle mogelijke muziek die we goed vinden en die verschillende invloeden hoor je dan ook in het album. Het oudste nummer klinkt helemaal anders dan het meest recente. We wilden ons album bewust zo divers mogelijk maken."

enola: Nu we het toch over invloeden hebben: het refrein van "Hard To Beat" klinkt wel erg als "One More Time" van Daft Punk. Is dat toeval?
Kemp: (betrapt:) "Only a bit (hilariteit) We love fucking Daft Punk, man. They’re great!"
Phillips: "Dat is geen stelen, alleen artistiek lenen."

enola: In Engeland zijn jullie al een behoorlijk grote groep, terwijl het hier nog allemaal moet gebeuren. Is het niet vreemd om thuis in Brixton Academy te spelen en hier in kleine zaaltjes terecht te komen?
Kemp: "Het is wat bizar, ja. We hebben al in heel Engeland getourd en daardoor hebben we thuis enige bekendheid gekregen. Touren is zo ontzettend belangrijk, want het is zo dat mensen je muziek leren kennen. De platenfirma plant het ook zo: eerst werk je aan je naam in Engeland, dan kom je naar Europa. Dat geeft inderdaad een groot verschil. Als we in Brixton Academy van het podium stappen en denken even een pint te gaan drinken aan de bar, dan worden we overrompeld, terwijl we hier in die gezellige kleine zaaltjes rustig ons ding kunnen doen. Nu, dat zijn zaaltjes voor duizend man, dus het is niet dat we het hier slecht doen. Er is een verschil qua grootte, maar we doen overal even hard ons best, want we willen groot worden in Engeland, Europa én Amerika. Je kan niet overal tegelijk zijn, maar als we hier even veel energie in optreden en promotie hadden gestoken als in Engeland, waren we hier ook al een grote groep geweest. We proberen overal zoveel mogelijk tijd en energie in te steken, zonder dat we erbij neervallen."
Phillips: "Ja, in Amerika hebben we in pubs gespeeld voor 150 man in kleine zaaltjes met een peertje. En dan heb je Brixton Academy."
Kemp: "De buzz die we in Europa en Amerika krijgen is behoorlijk goed en dat is een begin. Met dit eerste album willen we onszelf gewoon op de kaart zetten. We kunnen hopelijk nog enkele festivals doen en als het tweede album uitkomt… We’ll just… (sarcastisch) take over the world."
enola: Begin maar al met de wei van Werchter.

Hard-Fi speelt zondagavond op Rock Werchter, om 19u20 in de Marquee.

http://www.hard-fi.com
http://www.hard-fi.com
Beeld:
Madelien Waegemans

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...

verwant

Hard-Fi :: Once Upon A Time In The West

Fijne gitaargroepjes te over in Engeland en we laten...

WERCHTER 2006 :: Hard-Fi, zondag 2 juli, Main Stage

Op de tonen van Morricone’s "Once Upon A Time...

Hard-Fi

Botanique, Brussel, 05/03/06 Terwijl op talloze zomerfestivals landgenoten als Franz...

Hard-Fi :: Stars Of CCTV

Een nieuwe hype uit Engeland, met stevige punkinvloeden en...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in