Nee. In tegenstelling tot wat u misschien denkt, verschijnt het
nieuwe album van Gabriel Rios pas in februari. Toch werd de
goedlachse Puerto Ricaan geprogrammeerd door het Depot om enkele
dagen voor de kersttijd nog de (geslaagde!) programmatie van 2009
af te sluiten. Het was tevens een uitgelezen kans om al enkele
nieuwe nummers van ‘The Dangerous Return’ aan een (beperkte groep)
luisteraars voor te stellen. Slechts 300 tickets waren beschikbaar
voor een gezellige avond met Gabriel Rios en gingen in een mum van
tijd uit de deur.
De vrieskou werd al getrotseerd om ook het voorprogramma, genaamd
The Bear That Wasn’t aan het werk te zien.
Singer-songwriter Nils Verresen trekt al een poosje het hele land
door met zijn fiets en verblijft daarbij elke dag van het hele jaar
(365 dagen) bij een andere gastvriendelijke persoon die voor een
nacht een bed (of vloer) ter beschikking stelt. Net zoals Rios
verschijnt zijn album ook in de eerste helft van 2010.
Het volk stapte aarzelend naar het podium toe om in een intieme
setting (de rest van de zal werd afgeschermd met zwarte doeken) de
op gitaar begeleide nummers van Verresen te aanhoren. De jonge Belg
toonde zich zeer verdienstelijk met gevatte teksten en een bijna
foutloos gitaarspel. De gezongen onderwerpen varieerden van
Eurodisney tot een pluchen beer (‘Tony the Lion’) maar zijn
schijnbaar ludieke herinneringen aan de kindertijd wisten meermaals
een glimlach op de vele gezichten in het publiek te toveren. Met
slechts één instrument bleef Verresen soms binnen een te beperkt
kader maar verraste dan enigzins met het overtuigende ‘Raindrop
Ballad’. Wederom uitblinkend met een spitsvondige tekst die de
eenvoudige akkoorden moeiteloos overstijgde. Tot de spijtige
constatatie van velen was dat kleine half uurtje al redelijk snel
voorbij. Een Gouden Beer mag het dan wel nog niet zijn, het geheel
was vrij meeslepend en aangenaam om te beluisteren.
Gabriel Rios nam direct de touwtjes in handen en koos er
voor om het publiek warm te maken met wat bekender werk. Een betere
start kon men niet inbeelden dankzij de legendarische Hendrix-song
‘Voodoo Chile’. Het nummer werd in een blueskleedje gestopt en op
bijzonder sobere en intense wijze gebracht waarbij de fantastische
stem van Rios zich genadeloos tussen de kleine menigte verspreidde.
‘Broad Daylight’ liet ook niet lang op zich wachten en Rios toonde
zich als een uitstekend animator en bespeelde zo gemakkelijk het
publiek, dat zonder veel moeite het refrein meefluisterde.
Enkele nieuwe nummers kwamen vervolgens aan bod en gingen op
hetzelfde elan verder. ‘Gulliver’ klonk misschien een beetje te
herkenbaar maar overtuigde enigszins omdat het makkelijk bleef
hangen. Niettemin was het ‘Orion’ dat met de hoofdprijs ging lopen.
Een zeer beweeglijk en vlot tempo zonder ook maar één seconde te
vervelen.
Rios wist ons ondertussen te vertellen dat zijn nieuwe album geen
Spaanstalige nummers zou bevatten maar compenseerde dat met een
kort Latijns-Amerikaans intermezzo. Vooral het grappige (maar voor
deze recensent volstrekt onbegrijpbare) ‘El Ratón’ had enkele leuke
melodische wendingen en bood een surplus ten opzichte van de vorige
songs dankzij de ritmische assistentie van Kobe Proesmans, die
samen met Jef Neve het trio op het nieuwe album vervolledigt.
Tijdens het optreden speelde Proesmans tevens op de ukelele tijdens
het voortreffelijke ‘Angelhead’ dat veel leek weg te hebben van een
dromerige lullaby.
‘Natural Disaster’ was de afsluiter maar nadien kwam Rios nog terug
om een drietal korte (eerder improvisaties dan) nummers te spelen.
Zijn zogenaamde “sad song” op het einde had weinig invloed op de
opgewekte stemming onder het publiek.
Het valt nog af te wachten hoe de rest van het instrumentarium op
het nieuwe album zal ingevuld worden. Gabriel Rios toonde in het
Depot nog steeds zijn charme en entertainmentcapaciteiten niet te
hebben verloren. Misschien te kort om een diepe indruk na te laten,
maar als generale repetitie doorstond het de test met glans.
Meer afbeeldingen Gabriel Rios – The Bear That Wasn’t
